သူရဲေကာင္းဆိုတာ.. (အခန္း ၂) ၏ ပထမ ပိုင္း

by FNG on January 16, 2012

မဲေပးပါ

Daniel Kane၊ ၊အေမ့ၾကည့္ရတာ စစ္ေျမျပင္ထြက္ရမယ္ဆိုရင္လဲ ေပ်ာ္႐ႊင္မယ့္ပံုပါပဲ။
အေမ ေ႐ွ႕တန္းစစ္ေဆး႐ုံတ႐ုံကို စီမံခန္႔ခြဲေနတာ၊ အလ်င္စလိုျဖစ္ေနတဲ့ ဆရာဝန္ေတြနဲ႔သူ
နာျပဳေတြအဖြဲ႔ေတြကို ညွိႏွိဳင္းစီစဥ္ေပးေနတာ၊ ပတ္တီးေတြနဲ႔ ေဆးေတြ၊ ပစၥည္းေတြလို
အပ္ေနတာကို ႐ွာၾကံျဖည့္ဆည္းေနတာ၊ စိတ္ကိုတည္ျငိမ္ေအာင္ၾကိဳးစားထိန္းသိမ္းေန
တာေတြကို ေတြးျမင္မိပါေသးတယ္။ အဲဒီလိုမွလည္း လူ႔အသက္ေတြကို အမ်ားဆံုးကယ္
တင္ႏိုင္မွာေလ။
ဒါေပမယ့္လည္း အေမ့အေနနဲ႔ ေနာက္တန္းစစ္ေျမျပင္ လို႔ဆိုရမယ့္အိမ္မွာ ျငီးေငြ႔စရာျဖစ္ျပီး လံုးဝ
သူရဲေကာင္းမဆန္တဲ့ အေျခအေနေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔မိသားစုရဲ႕ လူမွဳေရးကိစၥေတြက အေဖ့ကိုပဲ အဓိကမူတည္ေနတာေလ။ အေဖက လူေတြရဲ
႕အာ႐ုံစိုက္ျခင္းကိုခံရတယ္။ အေမကေတာ့ အေဖ့ေဘးမွာတြဲျပီးရပ္ေနရတာကိုပဲ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္
တတ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ အေမ့ခမ်ာ အိမ္ၾကီးတအိမ္ရယ္၊ ကေလး (၃) ေယာက္ရယ္နဲ႔ ဘယ္လို
မွေလာက္ငဖို႔မျဖစ္ႏိုင္တဲ့ အေဖ့စစ္တပ္လစာနဲ႔ နပမ္းလံုးေနရ႐ွာတယ္။ ပိုဆိုးတာက ေလာရဲန္႔စ္ဗီး
လ္တျမိဳ႕လံုးမွာ က်ေနာ္တို႔မိသားစုတစုတည္းပဲ ခုလိုမ်ဳိးအေျခအေနနဲ႔ၾကံဳရတာ။ အေဖ့အ႐ြယ္
ဖခင္ေတြအားလံုးက စစ္မွဳထမ္းသက္သတ္မွတ္ခ်က္ကိုေက်ာ္သြားၾကျပီ။ အေဖကလည္း
အသက္ေက်ာ္ေနပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ျပည္ေစာင့္တပ္ထဲမွာ အမွဳထမ္းေနခဲ့တာက အေဖတေယာက္
တည္းေလ။
အဲဒီေတာ့ အေမအခုၾကံဳေနရတဲ့ ေနာက္တန္းစစ္ပြဲအတြက္ အေမ့မွာလက္နက္မျပည့္မစံုျဖစ္
ေနေတာ့တာေပါ့။
အေမကလဲ တကယ့္ကို ထူးျခားတဲ့မိန္းမသားတဦးပါ။ ႐ုသ္ဘိုးမဲန္း (Ruth Bowman) လို႔အမည္ေပး
ခံရတဲ့ အေမ့ကို (၁၉၀၀) ျပည့္ႏွစ္မွာ အေနာက္ဗာဂ်ီးနီးယား (West Virginia) က ဘလူးဖီးလ္ (Bluefield)
လို႔ေခၚတဲ့ျမိဳ႕ကေလးမွာေမြးဖြားခဲ့ပါတယ္။ အေမငယ္ငယ္က သူ႔ျမိဳ႕ေလးမွာ ေနဝင္ခ်ိန္ကို ၾကည့္ခ်င္တဲ့
တိုးရစ္ခရီးသြားေတြကို ေတာင္ေပၚကိုေခၚသြားျပီး မုန္႔ဖိုး႐ွာခဲ့တာေပါ့။ အေမ့ရဲ႕အေဖက စီရင္စု
(County) အပိုင္ေက်ာင္းရဲ႕ေက်ာင္းအုပ္တဦးပါ။ အေမ့ရဲ႕အေမကေတာ့ ခရစ္ယာန္အမ်ဳိးသမီးဥပုသ္အသင္းေတာ္
ရဲ႕ ဥကၠ႒ေပါ့။
အေမ့အသက္ (၁၈) ႏွစ္မွာ အဘိုးနဲ႔အဘြားတို႔ လမ္းခြဲခဲ့ၾကပါတယ္။ ျပႆနာရဲ႕ တစိတ္တပိုင္းကေတာ့
အရက္ၾကိဳက္တတ္တဲ့ အဖိုးကို အရက္ျဖတ္ဖို႔ အဖြားကေျပာလို႔မရတာေၾကာင့္ပါ။
အဘုိးနဲ႔အဘြားက အေမ့ကိုသူတို႔ဘက္ေတြကို ပါေအာင္ဆြဲၾကလို႔ ဘလူးဖီးလ္ျမိဳ႕ေလးက ထြက္ခဲ့ရတယ္လို႔
အေမက ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ အေမက အေမရိကန္ေျမာက္ပိုင္းကိုထြက္လာျပီး ထရဲန္တန္ျမိဳ႕ရဲ႕ အၾကီး
ဆံုးေဆး႐ုံမွာ သူနာျပဳပညာကိုေလ့လာသင္ယူခဲ့တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေမလဲ ေဆး႐ုံရဲ႕လက္ေထာက္
သူနာျပဳအၾကီးအကဲျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝတဲ့ မိသားစုေတြအတြက္
အထူးသူနာျပဳ (Private-Duty Nurse) အျဖစ္ေျပာင္းလဲလုပ္ကိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက
အမ်ဳိးသမီးအမ်ားစုက အိမ္တြင္းပုန္းေနၾကတာမ်ားေပမယ့္ အေမကေတာ့ ေအာင္ျမင္တဲ့သူနာျပဳ
တဦးျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။
အေမနဲ႔အေဖတို႔ဆံုခဲ့ၾကတာကေတာ့ အေဖ ျပည္နယ္ရဲခ်ဳပ္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ (၁၉၂၈) တုန္းက
ထရဲန္တန္ျမိဳ႕မွာ က်င္းပတဲ့ အခမ္းအနားတခုမွာပါ။ အေဖက အေမ့ကို အျပင္မွာဆံုခ်င္တယ္
လို႔ေျပာေတာ့ အေမကလက္ခံခဲ့ပါတယ္။ ခ်ိန္းေတြ႔ျပီး ေနာက္တပတ္က်ေတာ့ စစ္ေရးျပအခမ္း
အနားမွာ ျမင္းျဖဴစီးျပီး ခ်ီတက္လာတဲ့ အေဖ့ကိုေတြ႔ေတာ့ အေမကသူ႔သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကို
အေဖ့ကို လက္ညွဳိးထိုးျပျပီး အဲဒီတေယာက္က ငါနဲ႔လက္ထပ္မယ့္တေယာက္လို႔ ေျပာျပခဲ့တယ္ေလ။
အဲဒီဟာက အေမ့အတြက္ေတာ့ တကယ့္ကို ရင္ေတြခုန္ျပီး ပရမ္းပတာျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ၾကည္ႏူးမွဳေလးတခုပါပဲ။
အေမက အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကို တသသနဲ႔ျပန္ျပန္ေျပာျပတတ္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက အေဖက
အသက္ (၃၃) ႏွစ္႐ွိျပီး ျမိဳ႕မွာထင္႐ွားတဲ့လူတေယာက္ေပါ့။ အေဖက အေမ့အခ်စ္ကိုရဖို႔ၾကိဳးစားေပမယ့္
ထဲထဲဝင္ဝင္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အေမက သူ႔ကိုခ်ဥ္းကပ္ေနတဲ့ တျခားလူတေယာက္ကို ျငင္းပယ္ခဲ့ပါေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္လည္း အေဖက ျမံဳစိစိလုပ္ေနပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ အေမက ကိုလံဘီယာပရက္စ္ဘီေတးရီးယန္းေဆး႐ုံ
(Columbia Presbyterian Hospital) မွာ အလုပ္သစ္တခုရေတာ့ နယူးေယာက္ကိုေျပာင္းသြားရတယ္။
ေနာက္ေတာ့ တျခားလူေတြနဲ႔ တြဲျပတာေပါ့။ အဲဒီမွာ အေဖေတာ္ေတာ္ေပါက္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔နယူးေယာက္ကို လိုက္ခ်သြားျပီး အေမ့ဆီကလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းေတာ့တာပဲ။

အေမရိကန္လြတ္လပ္ေရးေၾကျငာစာတမ္းကို အဓိကေရးသားခဲ့သူႏွင့္ တတိယေျမာက္အေမရိကန္သမၼတျဖစ္သူ ေသာမတ္စ္ဂ်က္ဖာဆန္

ဘလူးဖီးလ္က ထြက္လာတာ ဆယ္စုႏွစ္အတန္ၾကာခဲ့ေပမယ့္ အေမက သူ႔ရဲ႕အေနာက္ဗာဂ်ီးနီးယား အစဥ္အလာေတြကို
ဆုပ္ကိုင္ထားဆဲပဲဆိုတာကို လူေတြကိုသူဘယ္လို အကဲျဖတ္တယ္ဆိုတာကို ၾကည့္ရင္သိသာပါတယ္။ အေမက
အေမြရလို႔ခ်မ္းသာတဲ့လူေတြနဲ႔ အခြင့္ထူးကိုအေမြဆက္ခံတဲ့လူေတြကို သိပ္အထင္မၾကီးတတ္ပါဘူး။
အေမကိုယ္တိုင္က သူ႔အေဖဘက္က အေမရိကန္ႏိုင္ငံကိုတည္ေထာင္တဲ့ ႏိုင္ငံ့ဖခင္ေတြထဲမွာ အပါအဝင္ျဖစ္ျပီး
တတိယေျမာက္ အေမရိကန္သမၼတျဖစ္တဲ့ ေသာမတ္စ္ဂ်က္ဖာဆန္ (Thomas Jefferson) ရဲ႕အဆက္အႏြယ္ျဖစ္
လို႔ သူ႔ရဲ႕ဘုိးေဘးအတြက္ ဂုဏ္ယူေပမယ့္ အေမရိကန္ေတာ္လွန္ေရး၏သမီးေတာ္မ်ား (Daughters of the
American Revolution, DAR) အဖြဲ႔နဲ႔ ဗာဂ်ီးနီးယားသူေကာင္းမ်ဳိးမိသားစုမ်ား (First Families of Privilege)
အဖြဲ႔ေတြလိုဟာမ်ဳိးေတြကုိ မႏွစ္ျမိဳ႕ပါဘူး။ DAR ကိုဝင္ေရာက္ဖို႔ အေမ့ကိုဖိတ္ၾကားလာခဲ့ေတာ့ “ဒီအ႐ူးမတ
သိုက္နဲ႔ဘာမွမပတ္သက္ခ်င္ဘူး” ဆိုျပီး အေမက ျငင္းပယ္ခဲ့ပါတယ္။ အေမေလးစားတဲ့လူေတြကေတာ့
သူတို႔ရဲ႕အဆင့္အတန္း၊ ရာထူးရာခံ၊ အေနအထားေကာင္းေတြကို အေမြဆက္ခံရသူေတြမဟုတ္ပဲ အပင္ပန္းခံျပီး
လုပ္ကိုင္ရင္းနဲ႔ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ ရ႐ွိလာၾကတဲ့သူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
အေဖက က်ေနာ့္ကို ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ပတ္သက္ျပီး သင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ အေမ့ဆီကေတာ့ သည္းခံမွဳနဲ႔ပတ္သက္ျပီး
သင္ယူခဲ့ရတာေပါ့။ အေဖအီရန္ကိုထြက္သြားေတာ့ အေမက က်ေနာ့္ကို ေလာရဲန္႔စ္ဗီးလ္မူလတန္းေက်ာင္း
(Lawrenceville Elementary) ကေန က်ေနာ့္အေနနဲ႔စာပိုတတ္မယ္လို႔ သူထင္တဲ့ ပရင့္စ္တန္မူလတန္းေက်ာင္း
(Princeton Elementary) ကိုေျပာင္းထားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ကို ပရင့္စ္တန္-ေလာရဲန္႔စ္ဗီးလ္
ဘတ္စ္ကားနဲ႔ပဲသြားရေတာ့တယ္။ တေန႔၊ မြန္းလြဲပိုင္း က်ေနာ္ေက်ာင္းကျပန္လာေတာ့ က်ေနာ္တို႔အိမ္မွာ အိမ္အကူ
လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ လူမည္းအမ်ဳိးသမီးတဦး ကားေပၚတက္လာတာနဲ႔ သြားၾကံဳတယ္။ အမ်ဳိးသမီးေတြကားေပၚတက္လာရင္
သူတို႔ကိုဦးစားေပးျပီး ေနရာဖယ္ေပးရမယ္လို႔ အေဖနဲ႔အေမက က်ေနာ္လဲ ထိုင္ေနရာ ထေပးလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္ကပဲ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ အလုပ္တခုကိုလုပ္မိတဲ့ ပံုစံမ်ဳိး ကေလးတခ်ဳိ႕ကဆီက အသံေတြ
ထြက္လာတယ္ေလ။ အဲဒါနဲ႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ စားပြဲအ႐ွည္ေပၚမွာ ညစာျပင္ေနတဲ့ အေမ့ကို
အဲဒီအေၾကာင္းျပန္ေျပာျပေတာ့ အေမက သူလုပ္ေနတဲ့ဟာကို ရပ္လိုက္တယ္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ မနက္စာစား
တဲ့စားပြဲေလးမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့အေမေျပာတာကေတာ့..
“သားကဒီကမာၻေပၚမွာကံအေကာင္းဆံုးလူေတြထဲက တေယာက္ဆိုတာ သားနားလည္ဖို႔လိုတယ္။ သားကုိ
ပ႐ုိတက္စတင့္ခရစ္ယာန္ဘာသာဝင္ အေမရိကန္လူျဖဴတေယာက္အျဖစ္နဲ႔ေမြးဖြားလာတယ္။ အဓိပၸာယ္က
တျခားလူေပါင္းမ်ားစြာၾကံဳရတဲ့ လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရး စတဲ့ ခြဲျခားဆက္ဆံခံရမွဳေတြကို သားမၾကံဳရဘူးဆိုတာပဲ..
ဒါေပမယ့္ သားလိုကံမေကာင္းတဲ့လူေတြကို အထင္အျမင္မေသးရဘူး။ အဲဒီေတာ့ တျခားကေလးေတြ ဘာပဲေျပာေျပာ
သားအေနနဲ႔ တျခားလူေတြကို အထင္မေသးပါနဲ႔..”
သူ႔ရဲ႕သူနာျပဳအလုပ္ကိုေဘးထားျပီး ပရင့္စ္တန္ျမိဳ႕နဲ႔ေလာရဲန္႔စ္ဗီးလ္ျမိဳ႕ေတြက လူမွဳေရးအခမ္းအနားေတြမွာ ပါဝင္ပတ္
သက္ေနရတာက အေဖ႐ွိေနသေ႐ြ႕ေတာ့ အဓိပၸာယ္႐ွိပါတယ္။ အေမနဲ႔အေဖတို႔က အားက်ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံပါ။
တေယာက္အေပၚတေယာက္ ၾကင္နာမွဳ႐ွိတယ္၊ သူတို႔ဘဝနဲ႔၊ မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္လို႔လည္း
ေက်နပ္မွဳ႐ွိၾကပါတယ္။ အေဖအနားမွာ႐ွိေနရင္ အေမ့မွာယံုၾကည္မွဳအျပည့္႐ွိတယ္၊ လြတ္လပ္မွဳ႐ွိတယ္၊ အေမက
အေဖ့ရဲ႕လုပ္ေဆာင္မွဳေတြကိုေရာ၊ သူ႔ရဲ႕အားထုတ္မွဳေတြကိုပါ ဂုဏ္ယူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဖအေဝးကိုထြက္သြား
ရတဲ့အခ်ိန္ကစျပီး အေမခင္တြယ္ရတဲ့ ဘဝေလးေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအျပင္ အေမ့မွာ ဝန္ထုပ္ဝန္
ပိုးေတြနဲ႔ ပိလာခဲ့ပါတယ္။
အဆိုးဆံုးကေတာ့ ျမင့္မားလွတဲ့အခြန္ႏွဴန္း (High Taxes) ေတြနဲ႔ အိမ္ဝယ္ဖို႔ေခ်းယူထားတဲ့ ဘဏ္ေခ်းေငြကို
အတိုးနဲ႔အရစ္က်ျပန္ဆပ္ရတဲ့ (Mortgage) ေတြက အေမ့ကိုအၾကီးအက်ယ္ေခါင္းကိုက္ေစပါတယ္။ အေဖထြက္
သြားျပီးေတာ့ အိမ္ကိုေရာင္းဖို႔ အေမတို႔ ၾကိဳးစားၾကပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဝယ္သူေပၚမလာခဲ့ဘူး။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္
တို႔အိမ္တျခမ္း လာငွားေနမယ့္အိမ္ငွား႐ွိႏိုင္မယ္လို႔ အေမထင္ခဲ့တယ္။ အိမ္ငွားမယ့္လူေတြနဲ႔ စကားေျပာျပီးတိုင္း
အိမ္ငွားမယ့္အစီအစဥ္က ပ်က္ပ်က္သြားခဲ့ရတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ စစ္အတြက္ ေလာင္စာဆီေတြလိုေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေလာင္စာဆီသံုး အပူေပးမီးဖုိ
(Oil Burner) ကုိ ျဖဳတ္သိမ္းလိုက္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ (၁၉၄၂-၄၃) ေဆာင္းရာသီမွာ အပူေပးဖို႔အတြက္ အေမက
ေက်ာက္မီးေသြးမီးဖိုတခုကို တပ္ဆင္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီမီးဖိုမွာထည့္ဖို႔ အတြက္ တေန႔ႏွစ္ေခါက္ ေျမတိုက္ခန္းထဲဆင္းျပီး ေက်ာက္မီးေသြးေတြကို ေဂၚျပားနဲ႔ေကာ္ထည့္ရပါတယ္။ အိမ္အကူေတြကလည္း
ထရဲန္တန္ျမိဳ႕က လက္နက္ခဲယမ္းစက္႐ုံေတြမွာ ဝင္လုပ္ေနၾကေတာ့ အိမ္အကူရဖို႔က အရမ္းခက္ေနပါတယ္။
ဓါတ္ဆီကလည္း ေ႐ႊထက္႐ွားေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။
က်ေနာ္တို႔မိသားစုမွာ (Gang Busters) ထဲမွာပါတဲ့ ေတာ္ပီဒို လို႔ေခၚတဲ့ ပြန္းတီးယက္ဆီဒင္ကား (Pontiac Seden)
မ်ဳိးတစီး႐ွိပါတယ္။ ကံမေကာင္းခ်င္ေတာ့ စစ္ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းကိုပဲ ဘယ္မွသြားလို႔မရေတာ့ဘူးျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒီေတာ့
ကားေမာင္းရတာႏွစ္သက္တဲ့ အေမ့ခမ်ာ စိတ္ဆင္းရဲရတာေပါ့။ လမ္းေပၚထြက္ရင္ ကားေ႐ွ႕မွန္ေပၚမွာ ဓါတ္ဆီခြဲတမ္း
သတ္မွတ္ခ်က္ တံဆိပ္ကိုကပ္ထားရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရတဲ့ တံဆိပ္ကေတာ့ စာလံုးမည္းနဲ႔ ေအ (A) လို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့
ေအာက္ဆံုးျဖစ္ႏိုင္တဲ့အဆင့္ေပါ့။ (၁၉၄၂) မကုန္မီ က်ေနာ္တို႔ရတဲ့ ဆီခြဲတမ္းက တပတ္ကို (၃) ဂါလံျဖစ္သြားျပီး၊
(၁၉၄၃) လဲက်ေရာ ပိုေတာင္နည္းသြားပါေလေရာ။ ေလာရဲန္႔စ္ဗီးလ္နဲ႔ မုိင္ငါးဆယ္ေလာက္ေဝးတဲ့ နီဝပ္ခ္ျမိဳ႕ (Newark)
က အေဖ့ရဲ႕အေမ၊ က်ေနာ္တို႔အဘြားဆီကိုသြားလည္ဖို႔ အေမက က်ေနာ္တို႔ရတဲ့ ဆီခြဲတမ္းအမ်ားစုကို စုထားေပးပါတယ္။
အေမနဲ႔အဖြားက သိပ္ေတာ့အေစးမကပ္ၾကဘူး။ ႐ုသ္အဲန္းကိုေမြးေတာ့ အဖြားစေျပာတဲ့စကားက.. ဂ်ာမန္မိန္းကေလး
တေယာက္သာဆိုရင္ သားဦးကို ေယာက်္ားေလးေမြးလိမ့္မယ္.. တဲ့ေလ။ အဖြားက အဲလိုေယာကၡမမ်ဳိးေလ။ ဒါေပမယ့္
အေမကေတာ့ တာဝန္ေက်တဲ့ေခြ်းမတေယာက္ပါ။
အဘြားအိမ္ကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း နာရီဝက္ကေတာ့ အျမဲတမ္းက်ေနာ့္အၾကိဳက္ပဲ။ အဖြားက က်ေနာ့္ကို ေျမးေယာက်္ားေလး
ဆိုေတာ့ အရမ္းကိုအလိုလိုက္တာေလ။ က်ေနာ့္အတြက္ သၾကားလံုးေတြ၊ စစ္သား႐ုပ္လိုမ်ဳိး အထူးလက္ေဆာင္ေလးေတြအျမဲတမ္း
႐ွိေနတယ္။ အဘြားအိမ္ေရာက္ျပီးလို႔ နာရီဝက္ေက်ာ္သြားရင္ေတာ့ က်ေနာ္အိမ္ျပန္ဖို႔ အသင့္ျဖစ္ေနပါျပီ။ အသက္ၾကီးတဲ့လူေတြက
စကားအရမ္းမ်ားတယ္လို႔ခံစားရတယ္။ သူတို႔က က်ေနာ့္ကို အျမဲတမ္းဖက္ယမ္းနမ္း႐ွဳံ႕ေနေတာ့ က်ေနာ္စိတ္က်ဥ္း
က်ပ္တယ္ေလ။ ေနာက္သူတို႔ဆီကရတဲ့အန႔ံက ရီခ်င္စရာေကာင္းတယ္လို႔ထင္တာပဲ။
အေဖမ႐ွိတုန္း စစ္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး က်ေနာ္တို႔အားလံုး တေနရာစီကပါဝင္လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ ပထမတႏွစ္မွာ
အေမက ေလာရဲန္႔စ္ဗီးလ္ျမိဳ႕သူေတြကို အကူသူနာျပဳေတြျဖစ္ေစဖို႔ ေလ့က်င့္ေပးခဲ့ရပါတယ္။ ႐ုသ္အဲန္းနဲ႔ဆယ္လီတို႔က
ပရင့္စ္တန္က ျဗိတိသွ်စစ္ေရးကူညီေထာက္ပံ့မွဳအသင္း (British War Relief) မွာ အမ်ဳိးသမီးၾကီးေတြ စစ္ေျခအိတ္ထိုးႏိုင္
ေအာင္ ဆြယ္တာေဟာင္းေတြကို ခ်ည္စေတြျဖစ္ေအာင္ ျပန္ဖ်က္ေပးရပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ စစ္သတင္းေၾကျငာခ်က္ေတြကို
နားေထာင္ျပီး ေျမာက္အာဖရိက (North Africa) နဲ႔ စစၥလီကြ်န္း (Sicily) ေတြမွာ မဟာမိတ္တပ္ေတြေအာင္ပြဲခံေနတယ္လို႔
သတင္းၾကားေတာ့ သိပ္ငယ္ေနေသးလို႔ ဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆိုတဲ့ အေသးစိတ္ကို မဖမ္းႏိုင္ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ဝိုင္းျပီး ၾသဘာေပး
ခဲ့ၾကတာေပါ့။ ကာကြယ္ေရးဝန္ၾကီး႒ာန (War Department) ရဲ႕ ရန္ပံုေငြ႐ွာေဖြေရးအစီအစဥ္ (Fund-Raising Program)
မွာ က်ေနာ့္ေက်ာင္းကလဲ ပူးေပါင္းပါဝင္ျပီး လုပ္ေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ စစ္သံုးဂ်စ္ကားတစီးဝယ္ဖုိ႔ က်ေနာ္လဲေျခတိုေအာင္
ေလွ်ာက္ျပီး ဆယ္ျပားေစ့ (Dime) လို၊ ငါးျပားေစ့ (Nickel) လို အေၾကြေစ့ေတြ အလွဴခံခဲ့ပါတယ္။ ကားတစီးစာအတြက္
က်ေနာ္တို႔အလွဴခံရတာ ေဒၚလာ (၇၅၀) ထင္ပါတယ္။ (၇၅၀) ျပည့္ေတာ့ စစ္တပ္ကလဲ ေက်ာင္းကုိ ဂ်စ္ကားလဲယူလာေရာ
ထူးထူးျခားျခား ဂ်စ္ကားအထိမ္းအမွတ္ေန႔ (Jeep Day) က်င္းပၾကတာေပါ့။ ဂ်စ္ကားကေတာ့ က်ေနာ္မေမ့ႏိုင္ေအာင္
တကယ့္ကိုထူးထူးျခားျခားပံုပါပဲ။ စစ္စိမ္းေရာင္သုတ္ထားျပီး ၾကယ္ျဖဴေတြနဲ႔ အေမရိကန္အလံလႊမ္းျခံဳထားတဲ့ ဂ်စ္ကားကို
ထရပ္ကားေပၚမွာ တင္ထားတာပါ။ အမွန္ကေတာ့ အဲဒီကားကိုပဲ နယူးဂ်ာစီျပည္နယ္တခုလံုးမွာ႐ွိတဲ့ ေက်ာင္းေတြအားလံုး
ကို ယူလာျပီးျပခဲ့ေပမယ့္၊ က်ေနာ္တို႔လဲမသိၾကဘူးေလ။ လာျပတဲ့ဂ်စ္ကားက က်ေနာ္တို႔ဝယ္ေပးလိုက္တဲ့ဂ်စ္ကားလို႔ပဲ
ထင္ၾကတာေပါ့။
က်ေနာ္တို႔ ပရင့္စ္တန္မူလတန္းေက်ာင္းရဲ႕ ဂ်စ္ကားက ဂ်ာမန္ေတြနဲ႔ ဂ်ပန္ေတြကို သြားတိုက္ေတာ့မယ္ဆိုျပီး ေက်နပ္ေနၾကတာေပါ့။

(၁၈၈၂) မွစတင္ထုတ္ေဝခဲ့သည့္ (Trenton Times) ဟုေခၚေဝၚၾကေသာ (The Time) သတင္းစာ

စစ္အတြက္ ပိုက္ဆံလိုက္ေကာက္ရတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳကေနျပီးေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာပိုက္ဆံ႐ွာရတာကို က်ေနာ္စိတ္ဝင္စား
လာတယ္။ အေမကေတာ့ အဲဒီေငြ႐ွာခ်င္တဲ့စိတ္ကို တိုက္တြန္းအားေပးတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ တကယ္ကိုေတာ္ပါတယ္။
အေဖထြက္သြားတဲ့ ေႏြဦးမွာ အေမက က်ေနာ့္အတြက္ သတင္းစာပို႔တဲ့အလုပ္တခုကို ႐ွာေပးတယ္ေလ။ ေန႔စဥ္
မြန္းလြဲပိုင္းက်ရင္ သတင္းစာတိုက္ကို သြားသတင္းပို႔ျပီး က်ေနာ့္ကိုယ္တာ ထရဲန္တန္ေန႔စဥ္ (Trenton Times)
သတင္းစာထုပ္ကို သြားယူရပါတယ္။ သတင္းစာေတြကို ပံုေသသတ္မွတ္ထားတဲ့ပံုစံအတိုင္းေခါက္ရပါတယ္။
ေခါက္ျပီးသြားရင္ စက္ဘီးတစီးနဲ႔ေလွ်ာက္သြားျပီး သတင္းစာယူတဲ့အိမ္ေတြရဲ႕ အိမ္ေ႐ွ႕ဆင္ဝင္ေတြေအာက္ကို
ေရာက္ေအာင္ သတင္းစာေတြကို ပစ္ထည့္ေပးရပါတယ္။ သတင္းစာေခါက္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ က်ေနာ္က အေႏွးဆံုးပါပဲ။ တျခားသတင္းစာပို႔တဲ့ေကာင္ေလးေတြအားလံုးက က်ေနာ့္ေနာက္မွေရာက္လာၾကတယ္။ သူတို႔သတင္းစာ
ေတြကိုေခါက္ၾကျပီး၊ စက္ဘီးေတြေပၚတင္ျပီး အသီးသီး သတင္းစာပို႔ဖို႔ထြက္သြားၾကျပီးတဲ့အခ်ိန္ထိ က်ေနာ္ကသတင္းစာေတြကိုေခါက္ေနရတုန္းပဲ။ ေခါက္ျပီးလို႔႐ွိရင္လည္း သတင္းစာယူတဲ့အိမ္ေတြရဲ႕ အိမ္ေ႐ွ႕ဆင္ဝင္ေတြ
ထဲကို ပစ္လိုက္တိုင္းတလြဲေတြခ်ည္းပဲ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သတင္းစာေတြက အိမ္နဲ႔လမ္းကိုျခားထားတဲ့ ျခံစည္း
႐ိုးခ်ံဳတန္းေတြေပၚက်ပါတယ္။ အဲဒီအခါက်ေတာ့ က်ေနာ္လဲ စက္ဘီးေပၚကဆင္း၊ သတင္းစာကိုျပန္ေကာက္ျပီး
ဆင္ဝင္ေအာက္မွာပဲ သြားခ်ရမလား၊ အဲဒီအတိုင္းပဲထားလိုက္ရမလား ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ဖို႔ ၾကိဳးစားရပါေတာ့တယ္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ အဲဒီအတိုင္းပဲထားလိုက္တာ မ်ားပါတယ္။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ က်ေနာ္ကေနာက္က်ေနေတာ့
သတင္းစာမရဘူးဆိုျပီး ေဖာက္သည္ေတြက သတင္းစာတိုက္ကို လွမ္းေျပာၾကေတာ့တာပဲ။ (၃) ပတ္ေလာက္ပဲ
ခံလိုက္ပါတယ္။ အေမနဲ႔က်ေနာ္ စီးပြားေရးဆိုင္ရာညီလာခံေလးတခု က်င္းပလိုက္ၾကျပီး၊ က်ေနာ့္ရဲ႕အနာဂတ္က
သတင္းစာေတြထဲမွာ မ႐ွိဘူးဆိုတာကို သေဘာတူခဲ့ၾကတယ္ေလ။
သတင္းစာျပီးေတာ့ ေနာက္တပြဲက မ်ဳိးေစ့ေရာင္းတဲ့အလုပ္ပါ။ မ်ဳိးေစ့ကုမၸဏီေတြက အိမ္ေပါက္ေစ့ မ်ဳိးေစ့လိုက္ေရာင္းႏိုင္ရင္
ဆုေၾကးေတြ တေလွၾကီးရႏိုင္မယ္လို႔ ကာတြန္းစာအုပ္ေတြထဲမွာ စိတ္ဝင္စားစရာေၾကာ္ျငာေတြထည့္ၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့
က်ေနာ္လဲ အဲဒီေၾကာ္ျငာေတြကိုဖတ္ျပီး မ်ဳိးေစ့ေရာင္းျပီး ငါးမွ်ားတံ၊ ငါးမွ်ားခ်ိတ္၊ စက္သီးနဲ႔ တျခားလိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြအားလံုးပါတဲ့ ငါးမွ်ားကိရိယာတစုံေကာင္းေကာင္းေတာ့ ရေအာင္လုပ္ရမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ က်ေနာ္ဘယ္ေလာက္ေရာင္း
မလဲဆိုတာကို အေမက ဝိုင္းစဥ္းစားေပးျပီး အမွာစာပံုစံကို အေမရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ ျဖည့္ၾကတာေပါ့။ သား..ဒီေလာက္မ်ဳိးေစ့ေတြ အမ်ားၾကီးေရာင္းမလို႔လား..လို႔..အေမက ေမးပါတယ္။ သား.. မ်ဳိးေစ့အစား..မွန္ဘီလူးေရာင္းသင့္တယ္ထင္တယ္ေနာ္..
လို႔ အေမကေျပာပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က မ်ဳိးေစ့ေရာင္းဖို႔ လံုးဝကို ဆံုးျဖတ္ျပီးပါျပီ။ မ်ဳိးေစ့ထုပ္ေလးတထုပ္ကို
ဆယ္ျပားနဲ႔ေရာင္းပါတယ္။ အထုပ္ေတြေပၚမွာ အံ့ၾသဖြယ္ရာ အသီးအႏွံေတြ၊ အပင္ပံုေတြ ပါပါတယ္။ အပူပိုင္းေဒသ
ဖရဲသီးနဲ႔ပန္းေတြ၊ အိမ္ကိုေတာင္ဖံုးလႊမ္းသြားႏိုင္တဲ့ ႏြယ္ေတြနဲ႔ စပ်စ္ပင္ေတြရဲ႕ပံုေတြနဲ႔ေပါ့။
က်ေနာ္ လဲ သီတင္းပတ္ေပါင္း အေတာ္ၾကာၾကာ ေလာရဲန္႔စ္ဗီးလ္ျမိဳ႕က အိမ္တံခါးေတြလိုက္ေခါက္ျပီး မ်ဳိးေစ့ေတြ
လုိက္ေရာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း က်ေနာ့္ဆီမေရာင္းရေသးတဲ့ မ်ဳိးေစ့ထုပ္ေတြရာနဲ႔ခ်ီျပီး က်န္ေနပါေသးတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မ်ဳိးေစ့ကုမၸဏီက မ်ဳိးေစ့ဖိုး ေငြေတာင္းတဲ့စာေတြ လာေနပါျပီ။ အေမ့ခမ်ာလဲ သြားမေရာင္းရေသးတဲ့ရပ္
ကြက္ေတြနဲ႔လူေတြကို ဝိုင္းစဥ္းစားေပး႐ွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လဲ အခ်ိန္ေတြသာ ေတာ္ေတာ္ကုန္သြားတယ္။ မ်ဳိးေစ့ေတြက
မေရာင္းရဘူး။ ေငြေတာင္းစာေတြထဲမွာ အေရးအသားေတြကလည္း နည္းနည္းၾကမ္းလာတယ္ေလ။ ေနာက္ဆံုး..
က်ေနာ့္တာဝန္ေက်တယ္။
မ်ဳိးေစ့ေတြအားလံုးေရာင္းထြက္သြားတယ္လို႔ အေမက တရားဝင္ေၾကျငာေပးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်န္တဲ့မ်ဳိးေစ့ထုပ္
ဖိုးေတြေတာ့ အေမစိုက္ေပးလိုက္ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔က်ေနာ္လဲ မ်ဳိးေစ့ကုမၸဏီကပို႔လာမယ့္ စက္သီးတပ္ငါးမွ်ားတံ
ေရာက္အလာကို ေမွ်ာ္ေနမိတယ္ေလ။ ေနာက္ဆံုး ပါဆယ္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္က်ေတာ့ ပါဆယ္ထုပ္ပံုစံက စတုဂံ
ပံုျဖစ္ရမယ့္ဟာ ေလးေထာင့္စတုရန္းပံုျဖစ္ေနေရာ။ ဖြင့္လဲၾကည့္လိုက္ေတာ့.. သမၼာက်မ္းစာအုပ္ (Bible)
ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ အထဲမွာ မ်ဳိးေစ့ကုမၸဏီရဲ႕စာတေစာင္ပါေသးတယ္။
မ်ဳိးေစ့ဖိုးေငြေခ်တာ အခ်ိန္ၾကန္႔ၾကာမွဳ႐ွိရင္ က်ေနာ့္ရဲ႕ဆုေၾကးကို က်ေနာ့္စိတ္ၾကိဳက္မဟုတ္ေတာ့ပဲ ဘာေပးမလဲ
ဆိုတာကို သူတို႔ပဲသတ္မွတ္ရလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို ညႊန္းထားတဲ့စာပါ။ ဒါကေတာ့ မတရားဘူးလုိ႔ က်ေနာ္ထင္ပါတယ္။ အေမကေတာ့ ေနာ္မန္ေရ..သား..ေနာက္ႏွစ္ေတာ့ အေမတို႔မ်ဳိးေစ့မေရာင္းေတာ့ဘူး.. ဆိုတာေလာက္ပဲေျပာ႐ွာပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေဖ့ဆီကစာေတြေရာက္လာပါတယ္။ အေဖ့ရဲ႕စာနဲ႔ပါဆယ္ထုပ္ေတြက လာရင္အပံုလိုက္ ေရာက္လာ
တတ္ပါတယ္။ အေဖကိုယ္တိုင္ကေတာ့ လက္ႏွိပ္စက္မ႐ုိက္တတ္ေပမယ့္ တယ္ရန္ျမိဳ႕မွာ အေဖ့အတြက္ လက္ႏွိပ္စက္
စာေရးတေယာက္႐ွိတယ္ေလ။ အပတ္တိုင္း အေဖ့ဆီကထြက္လာတဲ့ စာလံုးေတြအမ်ားၾကီးက စာ႐ြက္ေတြေပၚ ေရာက္
လာတာေပါ့။ ေခ်ာပို႔တာကလဲ မမွန္ပါဘူး။ သံုးပတ္ေလာက္ဘာမွမလာရာကေန ျဗဳန္းဆို စာေတြ (၁၂) ေစာင္၊ (၁၅)
ေစာင္ေလာက္ေရာက္ခ်လာေရာ။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ထိုင္ျပီး၊ အေမကအက်ယ္ၾကီးဖတ္ျပတယ္။ အဲဒီစာေတြက
ဖတ္ၾကည့္ခ်င္စရာေတြပဲေလ။ အေဖက သူ႔မွာ ႐ွိတဲ့ ေရာင္စံုေဘာပင္တစံုနဲ႔ သူေတြ႔ခဲ့တဲ့အရာေတြရဲ႕ ပံုေတြနဲ႔ ဟာသ
ကာတြန္းေတြကို ဆြဲထားတတ္တယ္ေလ။
အေဖေရးတာကေတာ့ အစံုပါပဲ။ ေက်ာက္ျပားေတြနဲ႔ေဆာက္ထားတဲ့ နန္းေတာ္ေတြနဲ႔ ဗလီေတြ၊ အစားအစာ
အတြက္ျဖစ္တဲ့ အဓိက႐ုဏ္းေတြ၊ ေတာင္ေပၚသားေတြက လမ္းမွာ ကုန္ပစၥည္းျဖတ္လုတာေတြ၊ ပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့
သံတမန္ေန႔လည္စာစားပြဲေတြ၊ အခု အေမရိကန္ လုပ္ငန္းစဥ္မွာပါတဲ့ တျခားအဖြဲ႔ဝင္ေတြနဲ႔ ေပါင္းေနရတဲ့ အိမ္ၾကီးထဲက
အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ၊ အေဖ့ရဲ႕အကူေကာင္ေလး အလီ၊ အီရန္လႊတ္ေတာ္ရဲ႕ ႏိုင္ငံေရးကိစၥေတြနဲ႔ အေဖ့သြားေတြက
ဒုကၡေပးတာေတြ.. အဲလိုမ်ဳိးအစံုပါပဲ။
ဒီကိစၥေတြထဲက အမ်ားစုကေတာ့ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားေပမယ့္၊ အဲဒီထဲမွာ က်ေနာ္စိတ္ဝင္စားမိတဲ့
အရာတခုခု ကေတာ့ ပါေနတတ္တယ္။ တယ္ရန္က ေကာ္ေဇာရက္တဲ့လူေတြက ေကာ္ေဇာအသစ္ေတြကို
ေစ်းပိုရဖို႔ အေဟာင္းပံုေပါက္ေအာင္လုပ္ၾကတယ္ေလ။ သူတို႔က ေကာ္ေဇာအသစ္ေတြကို လမ္းေတြေပၚမွာခင္းလိုက္ျပီး
လူေတြ၊ ကုလားအုတ္ေတြနဲ႔ လားေတြကို ခင္းထားတဲ့ ေကာ္ေဇာေတြေပၚက ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ျဖတ္ေလွ်ာက္ေစတယ္လို႔
အေဖ့စာထဲမွာေရးထားတယ္ေလ။
တရက္ဆို ေကာ္ေဇာကိုအေဟာင္းျဖစ္ေအာင္ ကားေတြ၊ လွည္းေတြကို အေပၚက ျဖတ္ၾကိတ္သြားေစဖို႔အတြက္
ကားနဲ႔ျမင္းလွည္းေတြသြားတဲ့လမ္းမွာ ခင္းထားတဲ့လူတေယာက္ကိုေတာင္ အေဖေတြ႔ခဲ့ေသးတယ္လို႔
အေဖေရးထားတယ္။
အေဖက ေစ်းေတြကဝယ္လာတဲ့ လက္ေဆာင္ေတြကို ပါဆယ္ေတြထုပ္ျပီးပို႔ေပးခဲ့ေသးတယ္။ အထဲမွာ
ေငြနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ လက္ဝတ္တန္ဆာေတြ၊ ဘုရားဝတ္ျပဳတဲ့ ေကာ္ေဇာေတြ၊ သိုးေမႊးဦးထုပ္ေတြပါတာေပါ့။
က်ေနာ္ရတာေတြကေတာ့ ေယာက်္ားေလး အသံုးအေဆာင္ေတြပါ။ လူမ်ဳိးစုအမဲလိုက္ဓါးတေခ်ာင္း၊
ကုလားအုတ္ေခါင္းေလာင္းတလုံုးနဲ႔ အေဖပစ္လို႔ရခဲ့တဲ့ ေတာင္ဆိတ္ဂ်ဳိတေခ်ာင္းပါ။
အေကာင္းဆံုးကေတာ့က်ေနာ့္ရဲ႕ (၁၀) ႏွစ္ျပည့္တဲ့ေမြးေန႔အတြက္ အေဖပို႔လိုက္တဲ့ ႏွစ္ (၃၀၀) ေလာက္
သက္တမ္း႐ွိတဲ့ ပါ႐ွန္စစ္သံုးပုဆိန္တလက္ပါ။ ႏွစ္ေပေလာက္႐ွည္ျပီး၊ ေငြနဲ႔ကြပ္ထားတယ္၊ ဖာရစီဘာသာနဲ႔ေရး
ထားတဲ့ စာပိုဒ္ေတြနဲ႔ သူေကာင္းမ်ဳိးလူငယ္တဦးအတြက္ ရည္႐ြယ္ျပီးထြင္းထားတဲ့ စာေတြလည္းပါတယ္။
အဲဒီပုဆိန္ေလးဟာ “ ဘဝစစ္ပြဲမွာ သားနဲ႔ထိုက္တန္စြာရ႐ွိမယ့္ ေအာင္ျမင္မွဳအတြက္ ၾကိဳတင္မွန္းဆမွဳ ”
လို႔ ပုဆိန္နဲ႔အတူပါတဲ့ စာထဲမွာအေဖကေရးထားတယ္။ စာထဲမွာ အေဖက က်ေနာ့္အေပၚမွာ ႐ွိတဲ့ ေမတၱာ
တရားနဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ျပီး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး ေရးထားခဲ့တယ္ေလ။
သားဘဝရဲ႕ ပထမဆယ္ႏွစ္တာကာလျပီးေျမာက္သြားတာ တကယ့္ကိုအေရးပါတဲ့ကိစၥတခုျဖစ္ျပီး၊ အရင္
အခ်ိန္ေတြကို ျပန္ေတြးမိရင္ အေဖနဲ႔အေမတို႔အတြက္ သားယူေဆာင္လာတဲ့ ေပ်ာ္႐ႊင္မွဳနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းေျမ့မွဳတို႔ကို
နားလည္မိလာတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ သားနဲ႔အစ္မေတြၾကားက ခ်စ္ခင္မွဳ၊ သားရဲ႕စြမ္းေဆာင္ျပီးေျမာက္မွဳေတြ၊
နားလည္သိတတ္မွဳေတြ၊ သားရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ သားရဲ႕အေတြ႔အၾကံဳေတြနဲ႔ ဘဝလမ္းမၾကီးတေလွ်ာက္က
တိုးတက္မွဳေတြေရာ..အားလံုးပဲေပါ့။
သား..သားအတြက္အေဖဂုဏ္ယူမိပါတယ္.. အတိတ္အခ်ိန္က နိမိတ္ေတြကို ျပန္ေအာက္ေမ့ၾကည့္ရင္ သားမွာ ေအာင္ျမင္မယ့္အနာဂတ္႐ွိလိမ့္မယ္ဆိုတာ ျမင္ေနရတယ္။ အေမနဲ႔အေဖ့ရဲ႕ ႏွလံုးသားအတြင္းထဲမွာ
သားအတြက္ ေျပာမျပႏိုင္တဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ႐ွိတယ္။ ထာဝရ႐ွိေနမယ့္ ေမတၱာတရား၊
အသိတရားေတြအရ အေဖတို႔ဘဝေတြရဲ႕ ေအာင္ျမင္မွဳဟာ သားရဲ႕လုပ္ရပ္ေတြအေပၚမွာမူတည္ေနတယ္ေလ။
အေဖနဲ႔အေမက သူတို႔ရဲ႕ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာစာေတြကိုလည္း အျပန္အလွန္ပို႔ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစာေတြက
ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့စာေတြေတာ့ ျဖစ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ (၁၉၄၃) ခုႏွစ္တေလွ်ာက္လံုး အေမ့ခမ်ာ လိုအပ္တာေတြ
အကုန္လံုးအလ်င္မီေအာင္ ႐ုန္းကန္ေနရျပီး ပင္ပန္းအားေလ်ာ့လာပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ေႏြရာသီမွာပဲ.. က်ေနာ္တုိ႔
အေနနဲ႔ စံအိမ္စိမ္း (The Green House) ကေန တျခားကိုေ႐ႊ႕ျပီး အိမ္ကုိ အကန္႔ေတြကန္႔ျပီး အိမ္ငွားေတြတင္ဖို႔
အေဖနဲ႔အေမက ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။
အဲသည္လိုဆိုရင္ အိမ္ဝယ္မယ့္သူ မေတြ႔မခ်င္း အဲဒီအိမ္အတြက္ စားရိတ္ေၾကသြားတာေပါ့။ အေဖ့မိတ္ေဆြ
တေယာက္က အဲဒီအစီအစဥ္အတြက္ ဝိုင္းျပီးကူညီေပမယ့္ အိမ္ဝယ္ဖို႔ေငြေခ်းထားတဲ့ ဘဏ္က အဲဒီအစီအစဥ္
ကို သိပ္ဘဝင္မက်ပဲ အိမ္ကိုပံုစံေျပာင္းျပီး ျပင္ဖို႔ကုန္က်စရိတ္ကို စိုက္ေပးဖို႔ စိတ္မပါဘူးျဖစ္ေနတာရယ္၊
တျခားျပႆနာေလးေတြရယ္ ႐ွိေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔မိသားစုအတြက္ သင့္ေတာ္မယ့္အိမ္ကို ငွားလို႔ရဖို႔၊
ႏွစ္မကုန္ခင္ ပစၥည္းေတြေရာ၊ လူေတြေရာ ေျပာင္းေ႐ႊ႕ႏိုင္ဖို႔က အေမ့ေခါင္းေပၚေရာက္လာတာေပါ့။
အဲဒီျပႆနာေတြ အ႐ွိန္အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ေလာက္ေပါ့.. (၁၉၄၃) ေအာက္တိုဘာမွာ အေဖအိမ္ခဏျပန္
လာပါတယ္။ အေဖက သူ႔ရဲ႕ အီရန္ စစ္ရဲတပ္အတြက္ ဝါ႐ွင္တန္မွာ ထရပ္ကားေတြနဲ႔ စစ္ဖိနပ္ေတြလာေတာင္းရင္း၊
က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ရက္အနည္းငယ္ပဲ ေနသြားႏိုင္ပါတယ္။ အေဖအဲဒီတုန္းက ခဏေရာက္လာတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔
သိပ္ေတာ့မွတ္မွတ္ရရမ႐ွိလွပါဘူး။ ေဟာလိုးဝင္း (Halloween) မွာ ဆယ္လီၾကံဳတဲ့ ကိစၥတခုကလြဲရင္ေပါ့။
ဆယ္လီနဲ႔ ႐ုသ္အဲန္းတို႔က အိမ္ေ႐ွ႕ကေန၊ မုန္႔ေကြ်းမလား၊ သရဲေျခာက္ခံမလား (Trick or Treat) လုပ္မလို႔
အိမ္ေ႐ွ႕တံခါးကေနဝင္လာၾကတယ္ေလ။ က်ေနာ္က အိပ္ေပ်ာ္ေနျပီ၊ အေဖနဲ႔အေမတို႔ကေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ။
အဲဒါနဲ႔ ဆယ္လီ အိမ္ေနာက္ဘက္ကို ေလွ်ာက္လာေတ့ အေဖနဲ႔အေမ တို႔ သစ္သားစားပြဲ႐ွည္ၾကီးမွာ ထုိင္ျပီး
ေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း အေခ်အတင္စကားေျပာ ေနၾကတာကို သြားေတြ႔တယ္။ အေမက ငိုေနတယ္တဲ့။
က်ေနာ့္အစ္မ ဆယ္လီလဲ အဲဒီကိစၥအတြက္ ရက္အေတာ္ၾကာၾကာ စိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရတယ္။
အေမဘာလို႔အဲေလာက္ေတာင္ဝမ္းနည္းေနရလဲဆုိတာကိုေတာ့ သူလဲေသခ်ာမသိဘူး။ အင္းေပါ့..အေဖနဲ႔အေမတို႔က
သူတို႔ျပႆနာေတြကို က်ေနာ္တို႔ကေလးေတြမသိေအာင္ ထားထားၾကတယ္ေလ။ အဲလိုနဲ႔ အေဖျပန္သြားျပီး
သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ ေရာက္လာတဲ့ ေဆာင္းဥတုကုိ အေမ့ခမ်ာ အထီးက်န္စြာနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရျပန္ေတာ့တယ္။
အဲလိုနဲ႔ သီတင္းပတ္အနည္းငယ္ၾကာျပီးေတာ့၊ တရက္က်ေနာ္ေက်ာင္းကျပန္လာေတာ့ အေမ့ကို အိမ္ေ႐ွ႕အဝင္ဝမွာ
ဒူးေတြကိုဖက္ျပီးထုိင္ေနရင္း မ်က္ရည္က်ေနတာေတြ႔ရေတာ့တယ္။ အေမက ေက်ာက္မီးေသြးမွဳန္ေတြနဲ႔ ညစ္ေပေနေတာ့ ေလာေလာလတ္လတ္ပဲ ေျမတိုက္ထဲကျပန္တက္လာတဲ့ပံုပါ။ က်ေနာ္လဲလန္႔ျဖန္႔သြားျပီး၊
ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတာကိုေမးၾကည့္မိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ စားစရာဘာမွမ႐ွိေတာ့ဘူး.. ညစာအတြက္လဲ
ဘာမွမ႐ွိေတာ့ဘူးဆိုျပီး အေမက ဗလံုးဗေထြးနဲ႔ျပန္ေျဖပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔မွာ စားစရာေတြ႐ွိေနတာ
က်ေနာ္သိတယ္။ အေမတခုခုျဖစ္ထားတယ္.. ဘာျဖစ္ထားလဲဆိုတာကို က်ေနာ္လဲမသိဘူး။
က်ေနာ္တို႔ ပရင့္စ္တန္ကို အဲဒီႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလအေစာပိုင္းမွာ ေျပာင္းခဲ့ၾကပါတယ္။ တိုက္ခန္းတခန္းကို
အရင္ေျပာင္းရတယ္။ ျပီးေတာ့ ပရင့္စ္တန္ခရစ္ယာန္ဘာသာေရးေကာလိပ္အနီး၊ ေၾကးရတတ္ေတြေနၾကတဲ့
ရပ္ကြက္ေဟာင္းထဲက ဟစ္ဘဲန္လမ္းေပၚက ငွားလို႔ရတဲ့ အိမ္တလံုးကို ထပ္ေျပာင္းခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီအိမ္ အရင္
အိမ္စိမ္းထက္ေသးျပီး စီမံခန္႔ခြဲရတာ ပိုလြယ္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္လည္း ေလာရဲန္႔စ္ဗီးလ္မွာတုန္းက အေကာင္း
ဆံုးဆိုတဲ့အိမ္မွာ ေနသားက်ေနခဲ့ၾကတဲ့ အစ္္မေတြကေတာ့ ဖီလင္ငုတ္သြားၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔အိမ္က
သစ္နဲ႔ေဆာက္ထားျပီး အနီးအနားကအိမ္ေတြ အမ်ားစုက အုတ္နဲ႔ေဆာက္ထားေတာ့ ပိုခန္႔ၾကတယ္ေလ။
ဒါေပမယ့္ အျပင္ကို ျမင္ေနရတဲ့ ျပတင္းေပါက္ၾကီးေတြနဲ႔ ဝရန္တာပဲ ကာထားတဲ့ အိမ္ေ႐ွ႕ခန္းက်ယ္အဖြင့္ လည္း
ပါတယ္။ ဘာျပႆနာမွ ေတာ့မ႐ွိေပမယ့္ အဲဒီမွာေနခဲ့ရတဲ့ (၂) ႏွစ္မွာ က်ေနာ္တို႔ ေတာ္ေတာ့ကို
မေပ်ာ္႐ႊင္ၾကပါဘူး။
ေလာရဲ႕စ္ဗီးလ္ကထြက္လာျပီးေတာ့မွ အေမ အရက္ေတြအရမ္းေသာက္ေနတာက ေပၚလာပါတယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ အေမစကားေျပာရင္ ဗလံုးဗေထြးနဲ႔ ဝါးတားတားျဖစ္ျဖစ္ေနတာေလ။ က်ေနာ္တို႔ အိမ္မေျပာင္း
ခင္ကတည္းက အေမေသာက္ေနခဲ့တာလားေတာ့ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ပရင့္စ္တန္ေရာက္ေတာ့ ျပႆနာက
ဖံုးလို႔မရေတာ့ပဲ အေတာ္ကိုၾကီးလာျပီ။ ေျခာက္လအတြင္းမွာ အဲဒီျပႆနာကို က်ေနာ္တို႔မိသားစုရဲ႕ အဓိက
က်တဲ့ ကိစၥျဖစ္လာပါတယ္။

မင္းသမီးဘာဘရာဘရစ္တန္ႏွင့္ မင္းသားဆန္နီတပ္ဖ္တ္စ္

အေမရိကန္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေနာ္မန္ ႐ႊပ္ဇေကာ့ဖ္ ၏ ကိုယ္တိုင္ ေရး အထၳဳပတၱိ စာ အုပ္ ျဖစ္သည့္ It Doesn’t Take a Hero စာေရးသူ
Daniel Kane က ဘာသာ ျပန္ ဆို ပါသည္။
က်န္ရွိ ေနသည့္ အပိုင္း ကို မနက္ ျဖန္ ေစာင့္ ေမွ်ာ္ ဖတ္ ရႈ ပါ။