သူရဲေကာင္းဆိုတာ… အခန္း (၄) ၊ ပထမပိုင္း

by FNG on February 12, 2012

မဲေပးပါ

Daniel Kane၊ ၊ေက်ာက္တံုး၊ ေက်ာက္ေဆာင္ ေတြေပါတဲ့ အီရန္ကႏာၱရေတြနဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္ ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံရဲ႕
အယ္လ္ပိုင္းသစ္ေတာ (Alpine Forests) ေတြနဲ႔ ေရျပာအိုင္ေတြ (Blue Lakes) ကေတာ့
တကယ့္ကိုရင္သပ္႐ွဳေမာဖြယ္ရာပါပဲ။ ဗလီေတြအစား ခ်ာ့ခ်္ေက်ာင္းေတြ၊ ဒိုေရာ့႐ွ္ကက္စ္ ျမည္း
လွည္းေတြအစား သံလမ္းေပၚသြားတဲ့ ကားရထားေတြနဲ႔ နန္းေတာ္ေတြအစား အလယ္ေခတ္
လက္ရာစံအိမ္ေတြ (Medieval Town Houses) ကို စတင္ေတြ႕ျမင္ရပါေတာ့တယ္။
ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံကိုၾကည့္ရတာေတာ့ ေခ်ာ့ကလက္ဗူးတဗူးနဲ႔တူသလိုပါပဲ။
႐ုန္းျမစ္ (Rhone River) စၿပီးျမစ္ဖ်ားခံတဲ့ ဂ်ီနီဗာကန္ေတာ္ႀကီးက စတင္စီးထြက္လာတဲ့ ျမစ္ညာ
တေလွ်ာက္မွာ ဂ်ီနီဗာၿမိဳ႕ကိုတည္ထားပါတယ္။ ေျမာက္ဘက္ကမ္းေပၚမွာက ေခတ္မွီအေဆာက္အ
ဦးေတြ႐ွိၿပီး၊ ေတာင္ဘက္ျမစ္ကမ္းပါးေပၚမွာကေတာ့ စိန္႔ပီးယားဘုရားေက်ာင္းေတာ္ႀကီး (The
Great Cathedral of St.Pierre) တည္႐ွိေနတဲ့ ေတာင္ကုန္းအထိ႐ွည္လ်ားက်ယ္ျပန္႔စြာ႐ွိတဲ့
ၿမိဳ႕ေဟာင္း (The Old Town) ႐ွိပါတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲက လမ္းက်ဥ္းေလးေတြၾကားမွာေတာ့ ဆြစ္႐ုိးရာ
ဟင္းလ်ာေတြ၊ ဝိုင္နဲ႔ဘီယာေတြေရာင္းခ်တဲ့ ထူးျခားေကာင္းမြန္တဲ့စားေသာက္ဆိုင္
ငယ္ေလးေတြ႐ွိၿပီး က်ေနာ္တို႔လို အထက္တန္းေက်ာင္းသားေတြေတာင္ အခ်ိန္တိုတိုနဲ႔
႐ွာေတြ႕ႏိုင္ၾကပါတယ္။
ဂ်ီနီဗာႏိုင္ငံတကာေက်ာင္း ကေတာ့ ၿမိဳ႕ေဟာင္းရဲ႕ အေ႐ွ႕ဘက္ (၁) ကီလိုမီတာေလာက္အကြာမွာ႐ွိတဲ့၊
အမိုးနီနီနဲ႔ အျဖဴေရာင္ အေဆာက္အဦးေတြကို စုေဝးၿပီးေဆာက္ထားတဲ့ ေနရာပါပဲ။ ေက်ာင္းစတက္တဲ့ေန႔မွာ၊ ပင္မေဆာင္ထဲကိုက်ေနာ္ဝင္သြားေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကိုဆြဲေဆာင္မွဳ႐ွိတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ ေသတၱာ
တလံုးကို ေလွခါးအတုိင္း ဆြဲခ်လာေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူမေလးက ေဘာင္းဘီအျပာနဲ႔ ႐ွပ္အက်ၤီ
အေရာင္ေတာက္ေတာက္တထည္ကို ဝတ္ထားၿပီး ႐ွည္လ်ားနက္ေမွာင္ေနတဲ့ဆံႏြယ္လွလွေတြကို
သားေရကြင္းနဲ႔စည္းထားေလရဲ႕။ ဒီလိုလွတဲ့ မိန္းကေလးမ်ဳိးကုိ မျမင္ရတာ အေတာ့္ကိုၾကာသြားပါၿပီ။
က်ေနာ္စိုက္ၾကည့္ေနမိတာကို သူမေလးက သတိထားမိသြားေတာ့…
ဟိတ္..အဲလိုပဲဆက္ရပ္ေနမွာလား… တို႔ကိုလာဝိုင္းကူမွာလား… လို႔ ေမးပါေလေရာလား။
က်ေနာ္လဲ သူမေလးဆီကို အျမန္သြားၿပီးကူညီမိပါေတာ့တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ “မိန္းကေလးတေယာက္
ကိုကူညီဖို႔ ႀကိဳးစားတာဟာ လူမွဳေရးစည္းမ်ဥ္းကိုေဖါက္ဖ်က္တယ္” ဆိုတဲ့၊ မူမမွန္တဲ့ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္
အေတြးအေခၚ႐ွိတဲ့ အီရန္လိုႏိုင္ငံမ်ဳိးမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာကို သေဘာေပါက္သြားမိတယ္။

ယေန႔ေခတ္ ဂ်ီနီဗာႏိုင္ငံတကာေက်ာင္း၏နယ္ေျမသံုးခုအနက္မွတခု

ပထမကမာၻစစ္အၿပီး ႏိုင္ငံေပါင္းခ်ဳပ္အသင္းႀကီး (League of Nations) စတင္တည္ေထာင္ခဲ့ေတာ့၊ ႏိုင္ငံတကာ
ကိုယ္စားလွယ္ေတြရဲ႕ သားသမီးေတြပညာသင္ဖို႔အတြက္ ဒီႏိုင္ငံတကာေက်ာင္းကို ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာပါ။ လူတိုင္း
အလြယ္ေခၚၾကတာကေတာ့ အီကိုးလင့္ (Ecolint) တဲ့။ တန္းတူညီမွ်မွဳ႐ွိတဲ့ Ecolint ေက်ာင္းကေတာ့ လွလွပပ၊ ခမ္းခမ္းနားနားႀကီးေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္ ေက်ာင္းစားရိတ္လည္း သိပ္မႀကီးလွပါဘူး။ ကမာၻေပၚက သန္းၾကြယ္
သူေ႒းေတြ သူတို႔သားသမီးေတြကို ပို႔ၾကတဲ့ ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားေနရာတဲ့ တျခားဆြစ္ေဘာ္ဒါေက်ာင္း
(Boarding School) ေတြနဲ႔ အဲဒီအပိုင္းမွာ အေျခခံအားျဖင့္ ျခားနားသြားပါေတာ့တယ္။
ဒုတိယကမာၻစစ္က အီကိုးလင့္ကေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြအေပၚမွာ ႐ုပ္႐ွင္ဆန္ဆန္
သက္ေရာက္မွဳေတြ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ေက်ာင္းေနဖက္ေတြထဲမွာ (၁၉၄၀) စက္တင္ဘာလ
(၇) ရက္ ကေန (၁၉၄၁) ေမလ (၁၀) ရက္ေန႔အတြင္း ျဖစ္ပြားခဲ့တဲ့၊ Blitz (ဂ်ာမန္ဘာသာႏွင့္ လွ်ပ္စီး)
ဟုအမည္ရ၍ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံနဲ႔ ေျမာက္အိုင္ယာလန္ႏုိင္ငံေတြကို ဂ်ာမန္ေလတပ္ (Luftwaffe) မွ မဟာဗ်ဴ
ဟာေျမာက္ဗံုးၾကဲမွဳေတြ စတင္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ကေနစၿပီး စစ္ေဘးဒဏ္မွ ခုိလွံဳေနခဲ့ၾကတဲ့ ၿဗိတိသွ်အထက္
တန္းလႊာေတြရဲ႕သားသမီးေတြ၊ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီစြဲအုပ္စုေတြၾကားမွာ ႀကီးျပင္းလာၿပီး၊ အီကိုးလင့္မွာ
ပံုမွန္ပညာေရးအတြက္ လာေရာက္သင္ယူေနၾကတဲ့ အေ႐ွ႕ဥေရာပက ခပ္ေတေတလူငယ္ေတြ
လည္းပါ ပါတယ္။

အေမရိကန္တပ္မေတာ္၊ အမွတ္ (၄၂) ေျခလ်င္တပ္မမွ ဒါခ္ေယာအက်ဥ္းစခန္းမွ အက်ဥ္းသားမ်ားကို လြတ္ေျမာက္ေစခဲ့အၿပီးတြင္ ထိုစဥ္အက်ဥ္းစခန္း႐ွိအေျခအေန

(၁၉၃၃) ခုႏွစ္မွာ ဂ်ာမနီမွာ ပထမဆံုး စတင္ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၿပီး ခန္႔မွန္းေခ်အနည္းဆံုးလူေပါင္း (၃၂၀၀၀) ေက်ာ္ေလာက္
ကိုနာဇီမ်ားက နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔သတ္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ ဒါခ္ေယာ (Dachau) လို႔အမည္ရတဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းစခန္း
(Concentration Camp) ကေနမေသပဲျပန္လြတ္လာလို႔ က်ေနာ့္အစ္မေတြကို အက်ဥ္းစခန္းမွာထိုးခဲ့ရတဲ့
ေဆးမင္ေၾကာင္ကုိျပတဲ့ေက်ာင္းသူေလးတေယာက္လဲ ႐ွိပါေသးတယ္။ ေနာက္ေက်ာင္းသူေလးတေယာက္
ဆို ပဲရစ္ၿမိဳ႕မွာ သူ႔မိသားစုကို နာဇီေတြဝိုင္းထားေတာ့ သူကဒီေက်ာင္းေရာက္ေနလို႔ လြတ္သြားတာ။ ေက်ာင္း
သူေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ဆြစ္၊ ျပင္သစ္၊ အေမရိကန္၊ ဂ်ာမန္၊ အဂၤလိပ္၊ အင္ဒီးယန္း၊ ပိုလန္၊ ခ်က္၊ ယူဂို
ဆလပ္ေတြနဲ႔ အီသီယိုးပီးယားေတြေတာင္ ပါေသးတယ္။

ဒါခ္ေယာ နာဇီအက်ဥ္းစခန္းတြင္ အက်ဥ္းသားမ်ားထိုးႏွံရေသာ ေဆးမင္ေၾကာင္ (Tattoo)

အဲဒီေက်ာင္းမွာေနရတာကိုက ပညာေတာ္ေတာ္ရပါတယ္။ ၾကံဳလာရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြက တဖက္တည္း
မကပါဘူး။ စာသင္ႏွစ္ရဲ႕ ႏွစ္လယ္ေလာက္က်ေတာ့ ခ်က္ႏိုင္ငံ ပရက္ဂ္ (Prague) ၿမိဳ႕မွာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြက
အာဏာသိမ္းပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းရဲ႕ ျပင္သစ္ႏိုင္ငံသူ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ မဒမ္ေမာရက္ထ္
(Madame Morette) ကေက်ာင္းသားေတြကို ခန္းမထဲမွာ စုေဝးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီကြန္ျမဴနစ္အာဏာသိမ္းမွဳကို
“လြတ္လပ္မွဳေသဆံုးျခင္း” (Death of Liberty) လို႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ေခၚဆိုလိုက္ၿပီး တကယ့္ကိုေကာင္းမြန္
တဲ့ မိန္႔ခြန္းတခုကို ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္တခု႐ွိတာကေတာ့ ေအာက္ကနားေထာင္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္း
သားေတြထဲမွာ အဲဒီအာဏာသိမ္းမွဳမွာပါတဲ့လူေတြရဲ႕ သားသမီးေတြနဲ႔၊ အာဏာအသိမ္းခံလိုက္ရတဲ့လူေတြရဲ႕သား
သမီးေတြလဲ ပါေနတယ္ဗ်ား။
အီကိုးလင့္ေက်ာင္းသားဘဝမွာ အသားက်ေအာင္လိုက္ၿပီးညွိရတာက တယ္ရန္မွာၾကံဳခဲ့ရတာထက္ေတာင္
အေတာ့္ကိုပိုမိုခက္ခဲေနပါတယ္။ က်ေနာ့္အစ္မေတြက ေႏြရာသီမွာ အေျမာ္အျမင္႐ွိ႐ွိနဲ႔ ျပင္သစ္စကားေျပာကို
သင္ယူခဲ့ၾကပါတယ္။ အီကိုးလင့္က အဂၤလိပ္၊ ျပင္သစ္နဲ႔ ဂ်ာမန္ဘာသာစကား (၃) မ်ဳိးေျပာတဲ့ (Trilingual)
ေက်ာင္းဆိုေတာ့ အဂၤလိပ္စကားေကာင္းေကာင္းေျပာလို႔ အဆင္ေျပလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္လဲယူဆခဲ့မိတာေပါ့။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အီကိုးလင့္မွာ ေန႔တဓူဝေျပာဆိုေနၾကတဲ့ ဘာသာစကားက ျပင္သစ္စကားျဖစ္ေနတယ္။ ထမင္း
စားခန္းမ (Dining Hall) ထဲမွာ စထိုင္မိတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး အေျခအေနသိပ္ေတာ့မေကာင္းဘူးဆိုတာ က်ေနာ္
လည္းသိလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ထိုင္တဲ့စားပြဲမွာ ေက်ာင္းသား (၁၀) ေယာက္ထိုင္ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီဆယ္ေယာက္ထဲက ျဗိတိသွ်ေက်ာင္းသားေတြကအစ ျပင္သစ္လိုေျပာေနၾကတယ္။
က်ေနာ္လား… ပရက္စ္ဘီေတးရီးယန္းမစ္႐ွင္ေက်ာင္းမွသင္ခဲ့ရတဲ့ ျပင္သစ္စကား တလုံးစႏွစ္လံုးစေလာက္က
လြဲရင္ က်န္တာတလုံုးမွကိုနားမလည္ဘူးဗ်ား… အခုေတာ့ျပင္သစ္စကားေျပာတတ္မွ အဆင္ေျပမယ့္
သေဘာျဖစ္သြားၿပီ။
“Du Pain, s’il vous plait…” ေပါင္မုန္႔ေပးပါဦး …
ဆိုတာေလာက္ေတာင္ ျပင္သစ္လိုမေျပာတတ္ရင္ေတာ့ ေပါင္မုန္႔ရမယ့္အလားအလာ သိပ္မ႐ွိဘူးေလ။
ေက်ာင္းမွာေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္က က်ေနာ့္ရဲ႕ကယ္တင္႐ွင္ပါပဲ။ အတန္းေဖၚအမ်ားစုက
က်ေနာ့္ထက္ပုၾကပါတယ္။ အီကိုးလင့္ေက်ာင္းမွာ ထင္႐ွားတဲ့ ေဘာလံုးအသင္းက က်ေနာ့္ကိုအသင္းသား
အျဖစ္ ခ်က္ခ်င္းပဲလက္ခံလိုက္တယ္ေလ။ အရင္တုန္းကေတာ့ က်ေနာ္တခါမွမကစားဖူးေပမယ့္ လူေကာင္
ကထြားလြန္းေတာ့ ေဘာလံုးကိုတမိုင္ေလာက္ေရာက္ေအာင္ ကန္ႏိုင္လို႔ေလ။ အသင္းနည္းျပက က်ေနာ့္ကို
ေနာက္တန္းမွဴး (Fullback) အျဖစ္နဲ႔ ေနရာခ်ထားပါတယ္။
ကစားပြဲခ်ိန္အတြင္း က်ေနာ့္ရဲ႕အဓိကတာဝန္ကေတာ့ တဖက္အသင္းလူက က်ေနာ္တို႔ဘက္ကိုေဖာက္လာၿပီး ဂိုးတိုင္ဆီကိုေဘာလံုးဆြဲေျပးမလာခင္ ေနာက္တန္းမွာအခြင့္ေကာင္းေစာင့္ေနရတာပါ။ ပံုမွန္အားျဖင့္ က်ေနာ့္
ကိုယ္လံုးရဲ႕ သံုးပံုႏွစ္ပံုေလာက္ပဲ႐ွိတဲ့ တဖက္အသင္းကလူ ကြ်ံဝင္လာၿပီဆိုတာနဲ႔ ေဘာလံုးနဲ႔လူနဲ႔သပ္သပ္စီျဖစ္
သြားဖို႔က က်ေနာ့္တာဝန္ေပါ့ဗ်ာ။ ေဘာလံုးရာသီအစေတြမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ တေယာက္ေယာက္နဲ႔ဝင္
တိုက္မိၿပီး က်ေနာ္ပြဲစတတ္ပါတယ္။
က်ေနာ့္အသင္းေဖၚေတြနဲ႔ နည္းျပဆရာတို႔ရဲ႕ေကာင္းမွဳေတြေၾကာင့္ က်ေနာ့္ေျခအႏွဳတ္အသိမ္းေတြက ျဖည္းျဖည္း
ခ်င္း တိုးတက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အသင္းက တကယ့္ကိုအသင္းေကာင္းတခုပါ။ တျခားေၾကးရတတ္ေက်ာင္း
ႀကီးေတြရဲ႕အသင္းေတြကိုသာမကပဲ ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံအေနာက္ပိုင္း (Western Switzerland) မွာ႐ွိတဲ့
ေဘာ္ဒါေက်ာင္းေတြအားလံုးထဲကမွ အငယ္တန္းခ်န္ပီယံဆုကို တက္လွမ္းဆြတ္ခူးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ေဘာလံုး
သမားတေယာက္ျဖစ္ရတဲ့ အေနအထားက က်ေနာ့္ကိုလဲ ေက်ာင္းမွာ ေနရာတေနရာရ႐ွိလာေစခဲ့ပါတယ္။
ႏိုဝင္ဘာလမတိုင္မီက်ေတာ့ က်ေနာ္လဲ ျပင္သစ္လိုေတာ္ေတာ္ေလး ေျပာဆိုႏိုင္လာခဲ့ပါၿပီ။
က်ေနာ္နဲ႔အခင္ဆုံုးသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ စတဲမ့္ေဟာက္စ္ (Stump House) လို႔ေခၚတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္
လူငယ္ေက်ာင္းသားေလးေတြေနရတဲ့ အေဆာင္က ေဘာလံုးကစားေဖၚကစားဖက္ေတြပါ။ အီတလီ
စီးပြားေရးသမားတေယာက္နဲ႔ အင္ဒီးယန္းလူမ်ဳိးမိခင္ရဲ႕သားျဖစ္တဲ့ ဂ်က္ (Jack)၊ ျပင္သစ္ဂ်ဴးလူမ်ဳိး အူရီ
(Uri) နဲ႔ ခ်က္လူမ်ုဳိးတေယာက္ျဖစ္တဲ့ ဂ်ီ႐ုိ (Jiro) တို႔ပါ။ တရက္ကိုစာသင္ခ်ိန္ (၉) နာရီ႐ွိၿပီး၊ သင္႐ုိးပမာဏ
က ပံုမွန္အေမရိကန္အထက္တန္းေက်ာင္းတေက်ာင္းရဲ႕ သင္႐ုိးထက္ ႏွစ္ဆေက်ာ္ေက်ာ္႐ွိပါတယ္။
က်ေနာ့္အေနနဲ႔ေတာ့ ျပင္သစ္ဘာသာနဲ႔ေရာေရာမိေနတဲ့ လက္တင္ (Latin) ဘာသာရပ္ကလြဲရင္
တျခားဘာသာရပ္ေတြကို သိပ္အျပင္းအထန္မလုပ္ရပါဘူး။ လက္တင္ဘာသာမွာေတာ့ (D) အဆင့္ပဲ
ရတယ္ဗ်ာ။
ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြမွာေတာ့ ဂ်က္ရယ္၊ အူရီရယ္၊ ဂ်ီ႐ုိရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ ၿမိဳ႕ထဲကုိေလွ်ာက္ပတ္ၾကတယ္။
က်ေနာ့္ရဲ႕တပတ္စာမုန္႔ုဖိုးက (Swiss Franc) ဆြစ္ဖရန္႔ေငြ (၅) ဖရန္႔ (US$ 1.25) ပဲရေပမယ့္ သိပ္ေတာ့မ
ကုန္လွပါဘူး။ ျပင္သစ္႐ုပ္႐ွင္တကား ဒါမွမဟုတ္ ျပင္ပဂီတေဖ်ာ္ေျဖပြဲတခုခုကို က်ေနာ္တို႔ၾကည့္တတ္ပါတယ္။
ၿပီးရင္ေတာ့ (Pastry) အစာသြတ္မုန္႔ေကာင္းေကာင္းေလးေတြစားၾကမယ္၊ (Hot Chocolate) ေခ်ာ့က
လက္ရည္အပူေသာက္ၾကမယ္။ ညေနပိုင္းမွာေတာ့ လူႀကီးတေယာက္ေယာက္ အေဖၚလိုက္ေပးမွ အျပင္
ထြက္လည္လို႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ညေနပိုင္းေတြက်ရင္ ေက်ာင္းမွာကပြဲေတြ လုပ္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း
ဂ်စ္တာဘပ္ (Jitterbug) နဲ႔ တဲန္ဂို (Tango) အကေတြကို ေကာင္းေကာင္းကတတ္သြားတယ္ေလ။

႐ု႐ွားဂီတပညာ႐ွင္ ျပိဳတာအီးလ္ရစ္ခ်္ခ်ဳိင္ေကာ့ဗ္စကီး

တခါတေလက်ရင္ အေဆာင္မွဴးဆရာ/ဆရာမေတြက က်ေနာ္တို႔က (Swiss Symphony) ဆြစ္ဆင္ဖိုနီသံစံု
ဂီတဝိုင္းႀကီးေတြ တီးခတ္ေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ပြဲေတြကို ေခၚသြားတတ္ပါေသးတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ေတာ့ ႐ု႐ွားဂီတ
ပညာ႐ွင္ ခ်ဳိင္ေကာ့ဗ္စကီး (Pyotr Ilyich Tchaikovsky) ကိုအႀကိဳက္ဆံုးပဲလို႔ ထင္မိတာပဲ။ ပထမ
ဆံုးေအာ္ပရာျပဇာတ္ကုိ စၾကည့္တဲ့ညမွာပဲ က်ေနာ္လဲ စီးကရက္ေသာက္ျခင္းကို စတင္စမ္းသပ္ၾကည့္ခဲ့
ပါတယ္။
အိုက္ဒါ (Aida) ဆိုတဲ့ေအာ္ပရာကေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ တခမ္းတနားနဲ႔ခ်ီတက္ပြဲေတြနဲ႔ အီဂ်စ္နဲ႔
ပတ္သက္တဲ့ ျမင္ကြင္းေတြကိုၾကည့္ၿပီး အီရန္ကိုေတာင္ ျပန္သတိရမိေသးတယ္။ ေအာ္ပရာေခတၱနားေတာ့
အျပင္ခဏထြက္လမ္းေလးဘာေလးေလွ်ာက္ၾကတာေပါ့။ အျပင္မွာ ေက်ာင္းသားႀကီးတခ်ဳိ႕က
စီးကရက္ေသာက္ေနၾကတာနဲ႔ က်ေနာ္လဲတလိပ္ထုတ္ၿပီး မီးညွိလိုက္တယ္။ သူမ်ားေတြေဆးလိပ္ဖြာေနတာကို
ျမင္ေနရေပမယ့္ ျပႆနာက သူတို႔႐ွိဳက္ေနသလို ဘယ္လို႐ွိဳက္ရမလဲဆိုတာ က်ေနာ္လဲမသိဘူး။ အဲဒီေတာ့
စီးကရက္တဖြာဖြာလိုက္တိုင္း က်ေနာ္ေဆးလိပ္မီးခိုးေတြကို မ်ဳိခ်ပစ္လိုက္တယ္ဗ်ာ။
တေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့က်ေနာ္တို႔ အထဲျပန္ဝင္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုင္းေပ်ာ့မ်က္မွန္တပ္ထားၿပီး၊ ေကာ္လာ
အမာအက်ၤ ီနဲ႔ လည္စီးပုဝါစည္းထားတဲ့ ဆြစ္လူႀကီးလူေကာင္း အဖိုးအိုတေယာက္ေဘးမွာ က်ေနာ္ကထိုင္မိပါတယ္။ ျပဇာတ္ကသီခ်င္းစဆိုတုန္းပဲ႐ွိေသးတယ္ ေလခ်ဥ္ေတြတက္လာၿပီး ေဆး
လိပ္မီးခိုးေတြအလံုးလိုက္ႀကီးျပန္ထြက္လာပါေလေရာ။ ေဘးကဘိုးေတာ္လဲ ေတာ္ေတာ္လန္႔ဖ်ပ္သြားတဲ့ပံုမ်ဳိးနဲ႔ ၾကည့္လာတယ္။ ေနာက္တေခါက္ေလခ်ဥ္ထပ္တက္ၿပီး ေဆးလိပ္မီးခိုးေနာက္တလံုးလဲထြက္လာေရာ
ဘိုးေတာ္လဲဟုိဘက္လွည့္သြားတယ္။ က်ေနာ့္ဘက္ကိုလံုးဝကိုမၾကည့္ေတာ့ဘူးဗ်ား။
ပထမဆံုးမိန္းကေလးတေယာက္ကို စနမ္းမိေတာ့လဲ က်ေနာ္ျငင္ျငင္သာသာပဲနမ္းခဲ့ပါတယ္။ ျပင္သစ္သူေလး
ကေလာ္ဒီးန္ (Claudine) က လိင္ဆြဲေဆာင္မွဳေတာ္ေတာ္႐ွိတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးပါ။ က်ေနာ္တို႔အငယ္တန္းေဘာလံုး
ခ်န္ပီယံဆုရတဲ့အခ်ိန္တုန္းက က်ေနာ့္ကိုသေဘာက်ေနခဲ့တဲ့ မိန္းကေလးေပါ့။ အားကစားကြင္းေတြကိုေကြ႕ပတ္သြားၿပီး
သစ္ပင္ေတြအံု႔ဆိုင္းေနတဲ့ လမ္းကေလးမွာလမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ သူမေလးက က်ေနာ့္ကိုဖိတ္ေခၚပါတယ္။ အဲဒီလမ္းေလးကို
စံုတြဲေတြသြားတာဗ်။ အဲဒီလမ္းမွာ သူ႔ေ႐ွ႕ေရာက္ရင္ နမ္းၾကရတယ္ဆိုတဲ့ အပင္တပင္လည္း႐ွိတယ္။ ဆယ္တန္းေက်ာင္း
သူျဖစ္တဲ့ ျပင္သစ္မေလး ကေလာ္ဒီးန္အေနနဲ႔ မြတ္သိပ္တဲ့ ျပင္သစ္အနမ္း႐ွည္ (French Kiss) တခုကိုေမွ်ာ္လင့္ေန
လိမ့္ဆိုတာ က်ေနာ္သိေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း က်ေနာ္ကသိပ္မကြ်မ္းက်င္ေလေတာ့ သူမေလးရလိုက္တာက
က်ေနာ့္ရဲ႕ႏွဳတ္ခမ္းတြန္႔ေတြနဲ႔ ခပ္ဖြဖြအနမ္းေတြေလာက္ပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ၾကည္ႏူးမွဳေလးက ဒါေလာက္ပါပဲဗ်ာ။
ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ သူမေလးက က်ေနာ့္ကိုထားသြားပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ့္အစ္မေတြကေတာ့ မိန္းကေလးေဆာင္မွာေနၾကၿပီး သူတို႔စိတ္တိုင္းက်သူတို႔ေနၾကပါတယ္။ ႐ုသ္အဲန္းက
မာ့ခ္စ္ဝါဒ (Maxism) ကိုစိတ္ဝင္စားသြားတယ္။ အဲဒီတုန္းက သူ႔ရည္းစားက စတဲန္ကိုေဘာ္႐ွစ္ (Stanko Borchich)
လို႔ေခၚတဲ့ ယူဂိုဆလပ္ကြန္ျမဴနစ္ ေက်ာင္းသားတေယာက္ေလ။ စတဲန္ကိုက ႐ုသ္အန္းကို ဖြတာက က်ေနာ္တို႔
အေဖရဲ႕အလုပ္က မေကာင္းမွဳေတြဆိုပဲ… ကြန္ျမဴနစ္ေတြေပၚမွာျမင္တဲ့ အေဖ့ရဲ႕အျမင္အရ စတဲန္ကိုနဲ႔တြဲတယ္ဆို
တာက ႐ႊပ္ဇေကာ့ဖ္မိသားစုဝင္တေယာက္အေနနဲ႔ မိသားစုထဲမွာ ဆိုးဆိုး႐ြား႐ြားသူပုန္ထသလိုျဖစ္ေနၿပီေလ။
ဆယ္လီက်ေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အလွအပအႏုအ႐ြေတြကို ခံစားတတ္ေနပါၿပီ။ ဆယ္လီနဲ႔သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက
အဂၤလိပ္ကဗ်ာဆရာႀကီးေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ႐ွယ္လီ (Shelley) နဲ႔ ဘိုင္႐ြန္ (Byron) တို႔ရဲ႕ကဗ်ာေတြကိုညနက္
တဲ့အထိဖတ္တတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔အုပ္စုုကေတာ့ ဘာမွသိပ္အေလးအနက္မထားပါဘူး။ ေဘာလံုးကစားတယ္၊ ကပြဲေတြသြားတယ္၊ ေနာက္…ေစာ္ေလးေတြနဲ႔ခ်ိန္းေတြ႔ၾကတယ္။ ဒီေလာက္ပါပဲ။
က်ေနာ့္အစ္မေတြနဲ႔အမ်ားဆံုးေတြ႕ရတဲ့အခ်ိန္ေတြကေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္႐ွည္ေတြမွာပါ။ တယ္ရန္ကိုျပန္ရမွာကလဲ
ေဝးလြန္းေတာ့ အေဖနဲ႔အေမက က်ေနာ္တို႔ကို ဥေရာပတိုက္တဝွမ္းမွာ တာဝန္ခံႀကီးၾကပ္ၿပီး ေခၚသြားတဲ့သူ႐ွိတဲ့
ခရီးစဥ္ေတြကိုသြားေစပါတယ္။ အမွတ္တရအျဖစ္ဆံုးခရီးစဥ္ကေတာ့ (၁၉၄၈) အီစတာပြဲေတာ္ပိတ္ရက္ေတြမွာ
အႏုပညာလက္ရာေတြသြားၾကည့္ဖုိ႔ဆိုၿပီး ဖေလာရဲန္႔စ္ၿမိဳ႕ (Florence) ကိုသြားမယ့္အဖြဲ႕ေလးတခုမွာ အတင္း
လိုက္ခိုင္းတဲ့အေခါက္ေပါ့။ တာဝန္ခံကေတာ့ အသက္ (၄၀) အ႐ြယ္႐ွိၿပီး ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အသားအေရာင္၊ ဆံပင္နီနီေတြနဲ႔
ႏိုင္ငံေရးသိပၸံသင္တဲ့ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိးဆရာ ဟဲန္ဒါဆဲန္ (Henderson) ျဖစ္ပါတယ္။

မေဂ်ာ္ရီေရကန္ႀကီးႏွင့္ စထရီဆာၿမိဳ႕

အခုတေခါက္ခရီးစဥ္မွာ အပိုဝင္ေငြရေအာင္ အီတလီမွာက်င္းပေတာ့မယ့္ ႏိုင္ငံေတာ္ေ႐ြးေကာက္ပြဲေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး
သတင္းေဆာင္းပါးေရးဖို႔ ၾသစေၾတးလ်သတင္းစာတေစာင္နဲ႔ ခ်ိတ္ထားပါတယ္။ လာမယ့္ အီတလီေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ
ကြန္ျမဴနစ္ေတြႏိုင္ႏိုင္တဲ့အလားအလာ႐ွိေနေတာ့ တကမာၻလံုးကအာ႐ုံစိုက္ေနၾကတယ္ေလ။ ခရစ္ယာန္ဘုရားေက်ာင္းေတြနဲ႔
ရီေနးဆဲန္႔စ္ေခတ္ (Renaissance) ျပတိုက္ေတြ ကိုလွည့္ပတ္ၾကည့္႐ွဳေလ့လာေနရင္းနဲ႔ သူသတင္းယူတဲ့ေနရာေတြကိုလဲ
မစၥတာဟဲန္ဒါဆင္က က်ေနာ္တို႔ကိုေခၚသြားပါတယ္။ မေဂ်ာ္ရီေရကန္ႀကီး (Lake Maggiore) ရဲ႕ေဘး၊ စထရီဆာ (Stresa)
ၿမိဳ႕ ေပၚက မ်က္မွန္ေတြတပ္ထားၿပီး လက္ႏွိပ္စက္တေခ်ာက္ေခ်ာက္႐ုိက္ေနတဲ့ လူေတြနဲ႔ျပည့္ေနၿပီး၊ ေအးတိေအးစက္နဲ႔
ပ်င္းစရာေကာင္းတဲ့ပံုစံေပါက္ေနတဲ့ (Christian Democrat) ခရစ္ယာန္ဒီမိုကရက္ပါတီရဲ႕႐ံုးကို အရင္ဆံုးသြားၾကပါတယ္။

ဆို႐ွယ္လစ္ေတာ္လွန္ေရးအယူအဆမ်ားျဖင့္ ကမာၻေပၚတြင္ထင္႐ွားခဲ့သည့္ ဂ်ာမန္ျပည္ဖြားဂ်ဴးလူမ်ဳိးအေတြးအေခၚပညာ႐ွင္ ကားလ္ဟိုင္းနရစ္ခ်္မာ့ခ္စ္

အဲဒီကၿပီးေတာ့ ဝိုင္ထည့္ထားတဲ့ ဧရာမစည္ႀကီးေတြ႐ွိထားတဲ့ စိုထိုင္းထိုင္းေျမေအာက္ခန္းတခုထဲမွာ႐ွိတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ
႒ာနခ်ဳပ္ကို ဆက္သြားၾကပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီဝင္ေတြကေတာ့ ကက္ဦးထုပ္ေတြေဆာင္းၿပီး၊ သိုးေမႊးဂ်က္ကက္အက်ၤီေတြ
ဝတ္ထားၾကတဲ့ ငါးဖမ္းသမားေတြပါ။ ေပ်ာ္႐ႊင္ေနၾကၿပီး ေတာ္ေတာ္လဲေသာက္ႏိုင္တဲ့လူေတြပါ။ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြ
ကို ျပံဳးျပံဳး႐ႊင္႐ႊင္နဲ႔ ႀကိဳဆိုၾကေလရဲ႕။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ တရင္းတႏွီးေက်ာေတြဘာေတြပြတ္ၿပီးေပါ့။ က်ေနာ့္ကိုလဲ ၾကယ္နီေတြ၊
တူေတြ၊ တံစဥ္ေတြနဲ႔ အလွဆင္ထားတဲ့ ကားလ္မာ့ခ္စ္ (Karl Marx) နဲ႔ ဂါရီဘာလ္ဒီ (Giuseppe Garibaldi) တို႔ရဲ႕ ပိုစတာေတြအမ်ားႀကီးလက္ေဆာင္ေပးလုိက္ၾကပါေသးတယ္။ က်ေနာ္လဲ အဲဒီပိုစတာေတြကိုသေဘာက်တာနဲ႔ ဂ်ီနီဗာ
ကိုျပန္ယူလာၿပီး က်ေနာ့္အခန္းနံရံေပၚမွာေတာင္ ကပ္ထားလိုက္ေသးတယ္။

၁၉ ရာစု၌ထင္႐ွားေသာ အီတလီမ်ဳိးခ်စ္စစ္သူႀကီးႏွင့္ႏုိင္ငံေရးသမားျဖစ္သူ ဂ်ဴးဇက္ပီဂါရီဘာလ္ဒီ

ကြန္ျမဴနစ္ေတြက ပိုၿပီးေပ်ာ္စရာေကာင္းေတာ့၊ အဲဒီခ႐ုိင္မွာေတာ့ သူတို႔အေျခအေနေကာင္းလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ထင္ခဲ့
မိတယ္ေလ။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ေတာ့ အခ်ိန္ေတြကအရမ္းအကုန္ျမန္လြန္းေနေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္က တကမာၻလုံးကို
ခပ္သြက္သြက္ျပန္႔ႏွံ႔လာေနတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သိပ္သတိမထားခဲ့မိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ကဆိုးတယ္လို႔
အေဖေျပာတာကိုေတာ့ က်ေနာ္သေဘာတူတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔အေမရိကန္ေတြက နာဇီေတြကိုအျပဳတ္ျဖဳတ္ခဲ့တယ္၊
ဂ်ပန္ေတြကို အလဲထိုးခဲ့တယ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ေတြကိုလဲ အႏိုင္ယူဦးမယ္ဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္ခန္႔မွန္းမိပါတယ္။
အီကိုးလင့္မွာေပ်ာ္႐ႊင္ေနသလိုပဲ၊ လာမယ့္ဇြန္လမွာ အီရန္ကိုျပန္ရမယ့္ အေရးကိုလည္း က်ေနာ္ ႀကိဳေတြးမိပါေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္ဗ်ာ… ေႏြဦးက်ေတာ့ အေဖနဲ႔အေမတို႔ဆီကေရာက္လာတဲ့စာက က်ေနာ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ႐ုိက္ခ်ဳိးပစ္လိုက္သလိုပါပဲ။
အေဖ့ကို ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ၊ ဖရဲင့္ခ္ဖတ္ၿမိဳ႕ (Frankfurt) က ဥေရာပဆိုင္ရာ အေမရိကန္စစ္႒ာခ်ဳပ္မွာ စစ္ရဲတပ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့
တာဝန္ထမ္းေဆာင္ဖုိ႔ ေျပာင္းေ႐ႊ႕မိန္႔က်လာတယ္တဲ့။
ေသတာပဲဗ်ာ… က်ေနာ့္အျဖစ္ကို ႐ုသ္အဲန္းနဲ႔ဆယ္လီတို႔ကေတာ့ ကိုယ္ခ်င္းမစာႏိုင္ၾကပါဘူး။ သူတို႔က
အထက္တန္းေက်ာင္းၿပီးဖို႔နီးေနၿပီဆိုေတာ့ အီကိုးလင့္မွာပဲ ဆက္ေနရၾကဦးမယ္ဆိုတာကို သိေနၾကတယ္ေလ။
အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္လဲညစ္ၿပီး တေယာက္တည္းႀကိမ္မီးအံုးသလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ရက္အနည္းငယ္ၾကာေတာ့မွ
တရက္…ထထိုင္ၿပီး
“တေန႔ေတာ့အီရန္ကိုျပန္လာမယ္ကြာ…”
လို႔ တေယာက္တည္းေၾကြးေၾကာ္လိုက္မိတယ္။ အဲဒီစကားကို ေသြးနဲ႔ေရးဖို႔ေတာင္ စိတ္ကူးရလိုက္ေသးတယ္။
ဒါေပမယ့္လက္ကိုဓါးနဲ႔လွီးရင္ ဒဏ္ရာရေနဦးမွာဆိုေတာ့၊ ဒီစကားကိုမွင္နဲ႔ေရးလဲ အဓိပၸာယ္နဲ႔ တာသြားတာကေတာ့
အတူတူပါပဲေလလို႔ စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
(ဆက္လက္ေဖၚသြားျပပါမည္)
Daniel Kane ဘာသာ ျပန္ ဆို ပါသည္။