သူရဲေကာင္းဆိုတာ… အခန္း (၅) ၊ ပထမပိုင္း

by FNG on March 25, 2012

 

0

 

1

 

မဲေပးပါ

Daniel Kane
စကားခ်ပ္၊       ၊စာ႐ွဳသူမ်ားအေနႏွင့္ ဖတ္႐ွဳခဲ့ရေသာ သူရဲေကာင္းဆိုတာ… အပုိင္း (၄) ၊ တတိယပုိင္း
တြင္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံႏွင့္ျပည္သူ၏အက်ဳိးစီးပြားကို ကာကြယ္ေစာင့္ေ႐ွာက္ေနေသာ အေမရိကန္ၾကည္းတပ္၏
စစ္ဘက္အရာ႐ွိမ်ားကို ေမြးထုတ္ေပးေသာ ၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္မွ အနာဂတ္တြင္ အေမရိကန္
တပ္မေတာ္၏ ေခါင္းေဆာင္မ်ားျဖစ္လာၾကမည့္ ၄င္း၏ သင္တန္းသားမ်ားတြင္ ထူးခြ်န္သူလူေတာ္
မ်ားကိုသာ ေ႐ြးခ်ယ္လက္ခံပံုအား ဖတ္႐ွဳေလ့လာၾကရမည္ျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္က ကမာၻတ၀ွမ္းလံုးတြင္ စစ္တပ္မ်ားျဖန္႔ခ်ထားခဲ့ေသာ (လက္႐ွိတြင္ ေဒသႏ ၱရဆိုင္ရာ တိုက္
ခိုက္ေရးစစ္႒ာနခ်ဳပ္ ေျခာက္ခု႐ွိေသာ) အေမရိကန္စစ္တပ္တြင္ စစ္လက္႐ုံး (Component) ေလး
ခု႐ွိပါသည္။ ၾကည္းတပ္၊ ေရတပ္၊ ေလတပ္ႏွင့္ ကမ္းတက္တပ္ဖြဲ႕ မ်ားျဖစ္ၾက၏။ ယေန႔ခ်ိန္ထိ  အဆိုပါစစ္လက္႐ုံး
(၄) ခုမွ အေမရိကန္တပ္မ်ားအား တကမာၻလံုးတြင္ျဖန္႔ခ်ထားပါသည္။ ထိုမွ်အင္အားႀကီးမားေသာအေမရိကန္
စစ္တပ္၏ၾကည္းတပ္တြင္ (၁၉၅၆) တြင္ေက်ာင္းဆင္းမည့္ (၁၉၅၂) အပတ္စဥ္အတြက္ လက္ခံေသာ
ဗိုလ္ေလာင္းအေရအတြက္မွာ (၈၁၆) ဦးမွ်သာျဖစ္ပါသည္။ ထိုစဥ္ကအေမရိကန္စစ္တပ္၏အင္အားမွာ ယေန႔အေမရိကန္စစ္တပ္ထက္မ်ားစြာႀကီးမားလွပါသည္။ ေလာေလာလတ္လတ္ (၂၀၁၅) တြင္
ေက်ာင္းဆင္းမည့္ (၂၀၁၁) အပတ္စဥ္တြင္ပင္ က်ား၊မ ဗိုလ္ေလာင္းသစ္ စုစုေပါင္း (၁၂၆၁)
ေယာက္သာ႐ွိသည္။
လက္႐ွိျမန္မာႏိုင္ငံ၏ စစ္တကၠသိုလ္ (Defence Services Academy, DSA) ၌မူ စစ္တကၠသိုလ္
ဗိုလ္ေလာင္းအျဖစ္၀င္ခြင့္ရ႐ွိရန္ ၀င္ေရာက္ေျဖဆိုလိုသူမ်ားအေနႏွင့္မူ ႏိုင္ငံတကာအဆင့္ထက္
မ်ားစြာနိမ့္က်ေသာ ပညာေရးစနစ္မွ ဆယ္တန္းေအာင္ျမင္ၿပီးသူမ်ားကို အမွတ္စာရင္းပင္တင္ျပရန္မလိုပဲ
အေ႐ြးခံရန္လက္ခံေနပါသည္။ စာ႐ြက္ေပၚတြင္သာမ်ားၿပီး ျပင္ပတြင္အင္အားအနည္းငယ္သာ႐ွိေသာ
ျမန္မာစစ္တပ္အတြက္ (၂၀၀၀) ျပည့္ႏွစ္မ်ားတြင္ လက္ခံေသာ စစ္္တကၠသိုလ္ဗိုလ္ေလာင္းအေရအတြက္မွာ
(၂၀၀၀) အထက္တြင္႐ွိပါသည္။ ၄င္းတြင္ OTC, OTS, DSTA, DSMA တို႔မွ ဗိုလ္ေလာင္းမ်ားမပါေသးေပ။
စစ္ဘက္နည္းပညာတကၠသိုလ္ (DSTA) ႏွင့္ စစ္ဘက္ေဆးတကၠသိုလ္ (DSMA) မ်ားဆိုသည္မွာ
မဆီေလ်ာ္ေသာေၾကာင့္ အေမရိကန္ႏိုင္ငံတြင္ပင္ တည္ေထာင္ထားျခင္းမ႐ွိပါ။ အေမရိကန္စစ္
အင္ဂ်င္္နီယာတပ္ဖြဲ႕ (Corps of Engineers) ၏ အင္ဂ်င္နီယာလိုအပ္ခ်က္အတြက္ စစ္ဘက္အင္
ဂ်င္နီယာမ်ားကိုလည္း ၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္မွပင္ ေမြးထုတ္ေပး၍ အျခားလိုအပ္ေသာပညာ႐ွင္
မ်ားအမ်ဳိးမ်ဳိးကိုလည္း အရပ္သားပညာ႐ွင္မ်ားအားခန္႔အပ္ပါသည္။
အမွန္တကယ္လိုအပ္သည္မွာ အမွန္တကယ္အရည္အေသြးျပည့္၀ေသာ ေရတပ္စစ္တကၠသိုလ္
(Naval Academy) ႏွင့္ ေလတပ္စစ္တကၠသိုလ္(Airforce Academy) တို႔ျဖစ္ၾကသည္။
ျမန္မာစစ္တပ္သည္ ထိုင္းေရတပ္၊ ထိုင္းမရင္းတပ္၊ ထိုင္းေလတပ္တို႔ႏွင့္ စြမ္းေဆာင္ရည္ကြာျခားလွပါသည္
။ ျမန္မာစစ္တပ္အတြက္ ကမ္းတက္တပ္ (Marine) လိုအပ္ေသာ္လည္း ျပည္သူကိုထပ္မံဒုကၡေပးမည့္
လူဆိုးဂိုဏ္းေနာက္တဂိုဏ္းတိုးလာလွ်င္မူကား အဆင္မေျပပါ။
ထိုင္း F-16 တိုက္ေလယာဥ္မ်ား ေအးေအးေဆးေဆး ျမန္မာျပည္တြင္း၀င္ေရာက္ပ်ံသန္းႏိုင္ျခင္း၊
ဗံုးၾကဲႏိုင္ျခင္း၊ ဘဂၤလားေဒ့႐ွ္ေရတပ္ႏွင့္မယွဥ္ႏုိင္၍ ကုပ္ေခ်ာင္းေခ်ာင္းႏွင့္လွည့္ျပန္လာရျခင္းမ်ားကဲ့သို႔
အလားတူသိကၡာမဲ့ေသာျဖစ္ရပ္မ်ားအနာဂတ္ကာလတြင္ ထပ္မံမျဖစ္လာေစရန္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ျပင္
ၾကည္းတပ္၊ ေရတပ္ႏွင့္ ေလတပ္မ်ားအတြက္ သီးျခားစစ္တကၠသိုလ္မ်ားတည္ေထာင္ထားျခင္းျဖင့္
အာဏာသိမ္းမွဳမျဖစ္ပြားေစရန္ ၾကည္းတပ္၊ ေရတပ္ႏွင့္ ေလတပ္တို႔အား အခ်င္းခ်င္းျပန္လည္ထိန္း
ညွိထားေသာစနစ္ (Checks and Balances) ကိုေဖၚေဆာင္ႏုိင္လာမည္ျဖစ္ပါသည္။
ဂ်ပန္ၾကည္းတပ္ႏွင့္ေရတပ္ အခ်င္းခ်င္းမညီညြတ္မွဳကိုေထာက္ခ်င့္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းတြင္တည္ေထာင္ေသာ
ျမန္မာစစ္တကၠသိုလ္မွ ၾကည္းေရေလ စစ္အရာ႐ွိမ်ားကိုေမြးထုတ္ေပးေသာ္လည္း ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရး
တြင္ ညီညြတ္ရမည့္အစား ႏိုင္ငံေတာ္အာဏာသိမ္းၿပီး အျပိဳင္အဆိုင္ခိုးၾကေသာေနရာႏွင့္၊ ႏိုင္ငံႏွင့္ျပည္သူတို႔အား သိကၡာဆို၍တျပားသားမွမက်န္ေတာ့ေစပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ား ႏိုင္ငံတကာကြ်န္ျဖစ္လာေစေရးတို႔အတြက္
တညီတညြတ္တည္း ညီညြတ္ေနၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္အဓိကျပႆနာမွာ ၄င္းတို႔၏လုပ္ရပ္မ်ားမွားယြင္းေန
သည္ဆိုျခင္းအား သိ႐ွိျပင္ဆင္ႏိုင္သည့္ ပညာေရး၊ အသိတရားႏွင့္ က်င့္၀တ္မ်ား ၄င္းတို႔ထံတြင္မ႐ွိပါ။
စစ္တကၠသိုလ္မွ မသင္ေပးခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စစ္အာဏာသိမ္းမွဳအလားအလာ
ေလ်ာ့က်ေစရန္ ေရတပ္ႏွင့္ေလတပ္အတြက္ သီးျခားအဆင့္ျမင့္စစ္တကၠသိုလ္မ်ား တည္ေထာင္ရန္
လိုအပ္ပါသည္။ ၄င္းတို႔ညီညြတ္ေစေရးအတြက္ကိုမူ ၾကည္းေရေလ ပူးတြဲစစ္ေရးေလ့က်င့္မွဳမ်ားျဖင့္
ထိန္းထားႏိုင္ပါသည္။
ျမန္မာစစ္တပ္၏အမွန္တကယ္အရာ႐ွိလိုအပ္ခ်က္အတြက္လံုေလာက္႐ံုတင္မကပဲ ပိုလွ်ံေနၿပီး ႏ်ဴကလီး
ယားစီမံကိန္းႏွင့္ အရပ္ဘက္၀န္ႀကီး႒ာနမ်ားသို႔ ေကဒါ (Cadre) မ်ားသဖြယ္သြတ္သြင္းၿပီး ႏိုင္ငံေရး
က႑ႏွင့္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးက႑တို႔တြင္ မလိုအပ္ေသာ္လည္း ေတာက္ေလွ်ာက္စြက္ဖက္ရန္ျဖစ္ေပသည္။
ထိုအခါ လံုျခံဳေရးႏွင့္ကာကြယ္ေရးကိုပင္ ထိေရာက္စြာ မလုပ္ႏိုင္ေတာ့ေသာ စစ္တပ္မွ ၄င္းႏွင့္မအပ္
စပ္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ တရားစီရင္ေရးႏွင့္ ဥပေဒျပဳေရးတို႔တြင္ ၀င္စြက္ေသာအခါ ႏုိင္ငံေရး
တြင္ေရာ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္ေရာ စစ္ေရးတြင္ပါ မေအာင္ျမင္ပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ ျမန္မာလူမ်ဳိးတရပ္လံုး နိမ့္က်
ခဲ့ရပါသည္။ ထိုအခါျမန္မာႏိုင္ငံ၏အဆင့္အတန္းမွာ (Failed State) တခုမွ်သာျဖစ္သြားရပါေတာ့သည္။
ျမန္မာဆိုသည္ႏွင့္ အျခားႏုိင္ငံသားမ်ားမွ ခ်က္ခ်င္းအထင္ေသးသလိုျဖစ္သြားၾကသည္မွာ လက္႐ွိမ်ဳိးဆက္မ်ား
ရင္ဆိုင္ေနၾကရေသာ အမွန္တရားျဖစ္ပါသည္။
ရလာဒ္မွာ အဂၤလိပ္ေခတ္တြင္ အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး၏လက္ေအာက္ခံသာျဖစ္ၿပီး ေဒသတြင္း၌ အတိုးတက္ဆံုး၊
တ႐ုတ္၊ အင္ဒီးယန္း၊ မေလး၊ ဥေရာပသားမ်ား လာေရာက္အလုပ္လုပ္ကိုင္ၾကရၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံသားအေနႏွင့္
အတိုင္းအတာတခုထိ ဂုဏ္သိကၡာ႐ွိေသာအေနအထားမွ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားအေနႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာသို႔
အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ထြက္ၿပီး ကြ်န္ခံ၊ ဒုကၡသည္ခံ၊ ဖာခံၾကရေသာ အေနအထားသို႔ပင္ေရာက္သြားရ၏။
ျမန္မာပတ္စ္ပို႔ဆိုလွ်င္ ဖင္ျပန္ေခါင္းျပန္ၾကည့္ၿပီး ဗီဇာျငင္းပယ္ခံရသည္မွာ ယေန႔ေခတ္္တြင္ အထူးအဆန္း
မဟုတ္ေသာ္လည္း ကိုလိုနီေခတ္တြင္ ၾကားပင္မၾကားဖူးေသာ ကိစၥျဖစ္သည္။ မေန႔တေန႔ကပင္ ဟိုတယ္
ခန္းထဲသို႔ ဖာေခၚမရ၍ ျမန္မာအမ်ဳိးသမီးတေယာက္အား ပါးပိတ္႐ုိက္ေသာ ဂ်ပန္လူမ်ဳိးအား
အေရးမယူႏိုင္သည္အထိ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ား၏တန္ဖိုးမွာနိမ့္က်သြားခဲ့ရသည္။
မည္သူမွန္သည္ မည္သူမွားသည္ဆိုျခင္းထက္ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ေစာ္ကားျခင္း (Physical Assualt)
အား ဂ်ပန္ျဖစ္လို႔ ရဲကပင္ အေရးမယူႏုိင္သည္ဆိုျခင္းမွာ လူလူခ်င္းဆိုေသာ္လည္း ျမန္မာႏုိင္ငံသားက
တန္ဖိုးမ႐ွိဘူးဆိုသည့္ သေဘာပင္။ ကူညီပါရေစ “ခုနစ္ပဲ” ဟုဆိုၾကေသာ ထိုျမန္မာရဲတပ္ဖြဲ႔သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားကို
ဒုကၡေပးသည့္ေနရာတြင္မူ ျမန္မာစစ္တပ္ႏွင့္ ပိန္မသာလိန္မသာ အလြန္ပင္လက္သံေျပာင္လွသည္။ ေအာ္ေၾကာ့လန္ရဲတပ္ဖြဲ႔ႏွင့္ ဂုိဏ္းစတားတပ္မေတာ္တို႔တြဲမိေသာအခါ ျမန္မာျပည္သူမ်ားအ႐ွင္လတ္လတ္ကို ငရဲေရာက္ၾကေလေတာ့၏။
မိမိႏွင့္မသက္ဆိုင္ေသာေနရာတြင္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္သည့္အတြက္ ေပးဆပ္ရသည့္တန္ဖိုးမွာ ႀကီးက်ယ္လွေပေသာ္ျငား
ပညာေရးနိမ့္က်သူမ်ားႏွင့္ အတၱေခါင္ခိုက္ေနသူမ်ားအတြက္မူ မသိသာလွေပ။ သို႔ေသာ္ ၄င္းတို႔၌ ဂုဏ္သိကၡာဆိုသည္ကား
လားလားမွမ႐ွိေတာ့ပါ။ ေန၀င္းအာဏာသိမ္းၿပီး (၁၉၆၂) ေနာက္ပိုင္း စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္အမ်ားစုအပါအ၀င္ စစ္အရာ႐ွိအမ်ားစု
တို႔သည္လည္း ရာထူးအာဏာ႐ွိေနခ်ိန္တြင္ ဂုဏ္႐ွိေသာ္လည္း သိကၡာမ႐ွိေသာအေနအထားကိုသာ ပိုင္ဆိုင္ၾကပါသည္။
ရာထူးအာဏာ မ႐ွိေသာအခ်ိန္တြင္မူ ပိုသာဆိုးေပ၏။
တပ္မေတာ္ဆိုသည္ႏွင့္ ျပည္သူတရပ္လံုးမွ မုန္းတီး႐ြံ႐ွာၿပီး၊ ႏိုင္ငံတကာ၏အျမင္၌လည္း လက္နက္ကိုင္လူဆိုးဂိုဏ္းဗီလိန္
တခုအေနႏွင့္သာ ႐ွဳျမင္ၾကျခင္းကိုခံရ၍ လက္နက္မဲ့ျပည္သူမ်ားကို အႏိုင္က်င့္သည့္ေနရာတြင္၊ မိမိထက္အင္အားနည္းပါးၿပီး
တန္းတူညီမွ်႐ွိေရးအတြက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနေသာ တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္တပ္ဖြဲ႕မ်ားကို ႏွိပ္ကြပ္ရာတြင္ လက္သံေျပာင္သေလာက္၊ ထိုင္းၾကည္းတပ္၊ ေလတပ္ႏွင့္ေရတပ္တို႔ကို မယွဥ္ႏိုင္ေတာ့၍လည္းေကာင္း၊ ဘဂၤလားေဒ့႐ွ္ေရတပ္ကိုမယွဥ္ႏုိင္၍လည္းေကာင္း
(၂၀၀၁) ခုႏွစ္မွစၿပီး ယေန႔အခ်ိန္ထိ ထိုင္းတပ္မေတာ္၊ ဘဂၤလားေဒ့႐ွ္တပ္မေတာ္တို႔ႏွင့္ အေရးအခင္းျဖစ္ပြားတိုင္း လူမသိေစရန္ အသံမထြက္ပဲငံု႔ခံလိုက္ရသည္ခ်ည္းကို ေထာက္ခ်င့္ပါကလည္းေကာင္း၊ ယေန႔ျမန္မာစစ္တပ္သည္ တကယ့္စစ္တပ္ခ်င္းရင္ဆိုင္ရပါက စစ္အာဏာ႐ွင္ေဟာင္းေန၀င္းၾကံဳး၀ါးခဲ့သလို လက္နက္မဲ့ျပည္သူလူထုကို ေသနတ္ကိုင္ၿပီး ဓါးဓါးခ်င္း လွံလွံခ်င္း
ယွဥ္ၿပိဳင္ေခ်မွဴန္းႏိုင္ေသာ္လည္း ၄င္း၏အဓိကတာ၀န္ျဖစ္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးအတြက္ ျပည္ပတပ္မေတာ္မ်ားႏွင့္ရင္ဆိုင္
တိုက္ခိုက္ႏိုင္သည့္ စစ္မွန္သည့္လက္နက္ကိုင္တပ္မေတာ္ (Armed Forces) တရပ္မဟုတ္ေတာ့ပဲ လက္နက္ကိုင္လူဆိုးဂိုဏ္း
(Armed Gang) တခုအဆင့္ေလာက္သာ ႐ွိပါေတာ့သည္။ လတ္တေလာ ႐ွင္မျဖဴကြ်န္းအေရးအခင္းကိုၾကည့္လွ်င္ သိသာလွပါသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ႏွဳိင္းယွဥ္သုံးသပ္မွဳမ်ားကိုျပဳလုပ္ႏိုင္ၿပီး ျမန္မာစစ္ဘက္မွ (ႏိုင္ငံေရးက႑တြင္ ၀င္ေရာက္စြက္ဖက္ၿပီး ကိုယ္က်ဳိးစီး
ပြား႐ွာရန္ထက္) မိမိႏွင့္အမွန္တကယ္သက္ဆိုင္ေသာ လက္ေတြ႕တြင္လည္း ျပည္ပတပ္မေတာ္မ်ားကိုရင္ဆိုင္ရာ၌ လိုအပ္ေန
သည့္ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးက႑ သက္သက္အတြက္ႏွင့္ ႏိုင္ငံႏွင့္ျပည္သူကို အမွန္တကယ္အက်ဳိးျပဳေသာ၊ အက်င့္
စာရိတၱေကာင္း၍ ဂုဏ္သိကၡာျမင့္မားၿပီး အရည္အေသြးျမင့္မားထူးခြ်န္ေသာ စစ္သားစစ္စစ္ စစ္အရာ႐ွိမ်ား (Professional
Officers) ကို ေလ့က်င့္ေမြးထုတ္ေပးႏိုင္ရန္ မူ၀ါဒဆိုင္ရာျပန္လည္သံုးသပ္မွဳမ်ား (Policy Reviews) ႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းပံုဆိုင္
ရာျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမွဳမ်ား (Structural Reforms) ျပဳလုပ္ႏုိင္ရန္လည္းေကာင္း၊ အနာဂတ္တြင္ မလိုလားအပ္ေသာျပႆနာမ်ားကို
ေ႐ွာင္လႊဲႏိုင္ရန္အတြက္လည္း မလိုအပ္ပဲ ႏိုင္ငံ့ဘ႑ာမ်ားကို အလဟႆျပဳန္းတီးေစေသာ စစ္ဘက္နည္းပညာႏွင့္ေဆးတကၠသိုလ္
မ်ားအား ဖ်က္သိမ္းေစႏုိင္ရန္၊ ႏိုင္ငံႏွင့္ ျပည္သူတို႔အားအက်ဳိးျပဳရန္ အဆင့္အတန္း႐ွိေသာ ေရတပ္ႏွင့္ေလတပ္စစ္တကၠသိုလ္မ်ားအား ထပ္မံတည္ေထာင္ေစရန္ႏွင့္ ႏိုင္ငံကိုအက်ဳိးျပဳမည့္ အဆင့္မီပညာ႐ွင္မ်ားအား ေမြးထုတ္ေပးႏုိင္မည့္ အရပ္ဘက္တကၠသိုလ္မ်ား
အားေထာက္ကူႏိုင္ရန္အတြက္ လည္းေကာင္း ရည္႐ြယ္ပါသည္။
အလားတူပင္ အခန္း (၂၄) ခန္းပါ၀င္ေသာယခု၀ထၳဳအား ဘာသာျပန္ရင္း ျမန္မာႏိုင္ငံ ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္ တိုးတက္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး
အတြက္ေ႐ွး႐ွဳၿပီး ရည္႐ြယ္အၾကံျပဳလိုသည္မ်ားကို သက္ဆိုင္ရာအခန္းက႑အလိုက္ ေဖၚျပသြားမည္ျဖစ္ပါသည္။

အခန္း (၅) ၊ ပထမပိုင္း

(၁၉၅၂) ဂ်ဴလိုင္လ (၁) ရက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ အေမ့ကိုႏွဳတ္ဆက္အနမ္းေပး၊ အေဖ့ကိုေပြ႕ဖက္ႏွဳတ္ဆက္ၿပီးတဲ့ေနာက္၊
၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္အနီးက ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕မွာ ခ်က္ဗလက္ (Chevrolet) ကားေတြေရာင္းတဲ့ အေဖ့သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႕
ကားၾကံဳလိုက္စီးၿပီး အိမ္ကထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ ၀က္စ္ပြိဳင့္ကုိတပါတည္းယူလာရမယ္ဆိုတဲ့ မုတ္ဆိတ္ရိတ္ဓါး၊ သြားပြတ္တံ၊
ေနာက္… လာမယ့္ (၄) ႏွစ္အတြင္းမွာ သံုးရမယ့္ တကုိယ္ေရသံုးပစၥည္းေတြအတြက္ ေဒၚလာ (၃၀၀) နဲ႔ မ႐ွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့
တျခားပစၥည္းပစၥယေတြကိုထည့္ထားတဲ့ ခရီးေဆာင္အားကစားအိတ္ကိုေတာ့ ေပါင္ေပၚတင္ၿပီး ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားမိတယ္။
က်ေနာ္လဲစိတ္ေတြလွဳပ္႐ွားေနၿပီး၊ ေၾကာက္ေနမိတယ္ေလ။ အရင္ႏွစ္ ေႏြတုန္းကလဲအဲဒီလိုပဲ။ အဲဒီတုန္းကအေဖရယ္၊ အေမရယ္၊
က်ေနာ္ရယ္ ဟဒ္ဆန္ျမစ္ (Hudson River) တေလွ်ာက္႐ွဳခင္းေတြၾကည့္ဖို႔ အေပ်ာ္စီးသေဘၤာစီးၾကေသးတယ္။

ခ်စ္သူတို႔လမ္း

ခ်စ္သူတို႔လမ္း

သေဘၤာက ၀က္စ္ပြိဳင့္နဲ႔တည့္တည့္ေနရာေရာက္ေတာ့ ျမစ္နဲ႔အၿပိဳင္တန္းေနတဲ့ “ခ်စ္သူတို႔လမ္း” ဆိုတဲ့လမ္းကေလးမွာ
ေစာ္ေတြကိုယ္စီနဲ႔ေလညင္းခံလမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့ ဗိုလ္ေလာင္းေတြကို အေဖကျပခဲ့ေသးတယ္ေလ။ ယူနီေဖါင္းေတြနဲ႔
ဗိုလ္ေလာင္းေတြကိုၾကည့္ရင္း…
ငါလည္းအဲလိုျဖစ္ႏိုင္တာပဲ… ဒါေပမယ့္ ငါ…သူတို႔လိုေရာေတာ္ရဲ႕လား… သူတို႔နဲ႔တန္းတူျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား…
စသျဖင့္ဟိုဟိုဒီဒီ ေလွ်ာက္ေတြးမိတယ္။ အခုေတာ့ လက္ေတြ႕ရင္ဆိုင္ရပါေတာ့မယ္။
က်ေနာ္တို႔ကားလဲ ဂရက္ႏိုက္ေက်ာက္ေတြနဲ႔ အလွဆင္ထားတဲ့ ပင္မ၀င္ေပါက္ကေန၀င္ၿပီး “ဗိုလ္ေလာင္းသစ္သတင္းပို႔ရန္ေနရာ”
လို႔ျပထားတဲ့ အမွတ္အသားျမွားေတြေနာက္လိုက္ၿပီး ေတာက္ေလွ်ာက္ေမာင္း၀င္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေက်ာက္တံုးေတြနဲ႔
ထုထည္ႀကီးႀကီးေဆာက္ထားတဲ့ အေဆာက္အဦးႏွစ္ခုၾကားက ခံတပ္အ၀လို ၀င္ေပါက္တခုကိုေရာက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း
အိတ္ကိုဆြဲၿပီး ကားေပၚကဆင္းၿပီး၀င္သြားလိုက္ၿပီး စာေရးတေယာက္ကို က်ေနာ့္နာမည္ေျပာလိုက္ေတာ့ သူကက်ေနာ္၀င္ရ
မယ့္အခန္းတံခါးကို ညႊန္ေပးပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔၀င္သြားလိုက္ေတာ့ အားကစားခန္းအ႐ြယ္အစားေလာက္႐ွိတဲ့ အခန္းႀကီးထဲမွာ
နံရံတေလွ်ာက္မွာခ်ထားတဲ့စားပြဲေတြမွာထိုင္ၿပီး ဗိုလ္ေလာင္းသစ္ေတြကိုေက်ာင္း၀င္လက္ခံေနၾကတဲ့ စာေရးေတြနဲ႔ ဗိုလ္ေလာင္းသစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။
ပထမဆံုးစားပြဲကေနစ… တဆက္တည္းခ်ထားတဲ့စားပြဲေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္သြားၿပီး ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာကိုေျဖ၊ ပံုစံ
(Form) စာ႐ြက္ေတြျဖည့္ၿပီး ပါလာတဲ့ေဒၚလာ (၃၀၀) ကိုေပးခဲ့ရပါတယ္။ ၀က္စ္ပြိဳင့္ဆိုတာဒီလိုမ်ဳိးပဲျဖစ္မယ္လို႔ က်ေနာ္
တြက္ထားမိတဲ့အတိုင္းပါပဲ… စာေရးေတြရဲ႕လုပ္ကိုင္ေဆာင္႐ြက္ပံုကေတာ့ တကယ္ကိုအကြက္ေစ့တယ္ဗ်ာ။ အဲဒါလဲၿပီးေရာ
စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ကိစၥက စလာေတာ့တာပါပဲ။ တကုိယ္လံုးခြ်တ္ စင္ေလးတခုေပၚတက္ၿပီး၊ ေဘာထုပ္
(အတြင္းခံအားကစားေဘာင္းဘီ) ေလးတခုနဲ႔ပဲ ဓါတ္ပံုအ႐ုိက္ခံရတယ္ဗ်ာ။ အေနာက္ဘက္ကေန (၁) ပံု၊ ေဘးဘက္ကေန
(၁) ပံု၊ ႏွစ္ပံု႐ုိက္တယ္။
ဘယ္ေနရာကစခဲ့ရလဲဆိုတာကို သတိရေနေအာင္ ကိုယ္ဟန္ျပပံုေတြလို႔ေခၚတဲ့ အဲဒီပံုေတြကို က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ ေလာ္ကာ (Locker)
လို႔ေခၚတဲ့ ကိုယ္ပိုင္သံဗီ႐ုိေလးေတြထဲမွာ ကပ္ထားမွာေလ။ အ၀တ္အစားေတြလဲ ျပန္၀တ္ၿပီးေရာ
“ ဒီတံခါးကေနထြက္သြားလိုက္လို႔…”  စာေရးတေယာက္က ေျပာပါတယ္။

၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္မွ (၂၀၁၅) တြင္ေက်ာင္းဆင္းမည့္ (၂၀၁၁) အပတ္စဥ္၏ ဖတ္စ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္းသစ္မ်ားႏွင့္ ေစာင့္ႀကိဳေနေသာ ဖိုင္နယ္လ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္းမ်ား

အဲဒီတံခါးကထြက္ၿပီး ေျခတလွမ္းခ်လိုက္မိတဲ့ေနာက္မွာ က်ေနာ္နဲ႔တျခားဗိုလ္ေလာင္းသစ္ေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြက ႐ုတ္ျခည္းေျပာင္း
လဲသြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာေစာင့္ႀကိဳေနၾကတဲ့ပုဂၢိဳလ္မ်ားကေတာ့ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ ဖတ္စ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္းေတြကို
ပံုစံသြင္းဖို႔ (Fresher Welcome) အတြက္ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ဖိုင္နယ္လ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္း (First Classman) ေတြပါ။
အရင္ကေက်ာင္းဆင္းပြဲမိန္႔ခြန္းေျပာခြင့္ရတာေတြ၊ အားကစားထူးခြ်န္တယ္ဆိုတာေတြက ဘာမွကိုမဟုတ္ေတာ့တာဗ်ာ။
၀က္စ္ပြိဳင့္နဲ႔႐ႊပ္ဇေကာ့ဖ္တို႔ အဲဒီမွာစေတြ႕ၾကေတာ့တာပဲ…
ဟိုဖတ္စ္ရီးယား… ဒီမွာလာတန္းစီ…
ဖတ္စ္ရီးယားေတြ… အားလံုးသတိဆြဲထား …
ေဟ့ေကာင္ ဖတ္စ္ရီးယား ဒါသတိလားကြ…
ေဟ့ေကာင္…ေမးဆြဲထား… တစက္မွမလွဳပ္နဲ႔ေနာ္…
ဟိုေမာင္… ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေလွ်ာက္ၾကည့္မေနနဲ႔… ၾကားလား…
ပခုံးေတြေနာက္ကိုဆြဲထား… ၾကားလား…
ေဟ့ေကာင္… ဒါအကုန္ပဲလား…
အိတ္ကိုခ်… ေႏွးတယ္ကြာ… ျပန္ေကာက္…
ေတာက္… ဖတ္စ္ရီးယား… မ်ားၿပီ…
ခ်ဆိုတာနဲ႔အိတ္ကိုလႊတ္ခ်… အခုလႊတ္ခ်လိုက္…

ဖတ္စ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္းသစ္မ်ားကိုစစ္ေဆးေနေသာ ဖိုင္နယ္လ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္းအရာ႐ွိမ်ား

အေဖေျပာျပထားလို႔ အဲဒါေတြၾကံဳရလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္ေမွ်ာ္လင့္ၿပီးသားေပမယ့္လည္း အနားမွာကပ္ၿပီးေအာ္တာ ခံေနရေတာ့ဗ်ာ… လူကေတာ္ေတာ္စိတ္တင္းထားရတယ္။ မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ တျခားဖတ္စ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္းေတြလိုပဲ က်ေနာ္လဲ
ေခြ်းေပါက္ေပါက္က်လာပါေတာ့တယ္။
ဗိုလ္ေလာင္းသစ္မ်ားအတြက္ ပထမ (၈) ပတ္တာသင္တန္းကိုေခၚတဲ့ တရား၀င္နာမည္ကေတာ့ ေႏြရာသီလူသစ္တန္း
(Plebe Summer) ပါ။ တရားမ၀င္ေခၚတဲ့ သားရဲတြင္း (Beast Barracks)  နာမည္ကေတာ့ ရင္ဆိုင္ရတဲ့အေနအထား
နဲ႔တကယ့္ကိုအံခြင္၀င္က်ပါပဲ။ ဖိုင္နယ္လ္ရီးယားေတြကေတာ့ သားရဲအုပ္ (Beast Detail) ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီ (၈) ပတ္ကေတာ့
စစ္အေျခခံသင္တန္း (Army Basic Training) ထက္ကို အမ်ားႀကီးဆိုး႐ြားျပင္းထန္လွပါတယ္။ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႔
စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာဖိစီးမွဳေတြကို မခံႏိုင္တဲ့ဗိုလ္ေလာင္းသစ္ေတြကို ျဖဳတ္ထုတ္ဖုိ႔အတြက္ အဲဒီသင္တန္းကို ေသေသခ်ာ
ခ်ာအကြက္ခ် စီစဥ္ထားတာပါ။ အဲဒီသင္တန္းမွာမျပဳတ္ပဲ ဇကာတင္က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြကိုမွ ၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္
မွာေလးႏွစ္တာကာလကိုျဖတ္သန္းဖို႔ လိုအပ္မယ့္ အေျခခံစြမ္းေဆာင္ရည္ေတြနဲ႔ စည္းကမ္းခ်က္ေတြကို
သင္ၾကားေပးတာပါ။ မခံႏိုင္ရင္ထြက္ပဲ။ ဘာျပႆနာမွမ႐ွိေတာ့ဘူးေပါ့။
ဖတ္စ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္းသစ္ေတြအားလံုးကို အလယ္ကြင္း (Central Area) လို႔ေခၚတဲ့ ေဘာလံုးကြင္း
အ႐ြယ္ေလာက္႐ွိၿပီး ဂရက္ႏိုက္ေက်ာက္ေတြနဲ႔ေဆာက္ထားတဲ့ ေလးထပ္အိပ္ေဆာင္ေတြက ရံထားတဲ့ကြင္း
တကြင္းထဲမွာ တန္းစီရပါတယ္။ သားရဲအုပ္က ဘယ္လွည့္ (Left Face)၊ ညာလွည့္ (Right Face)၊
အေျပးတက္ (Double Time)၊ အေဆာက္အဦးေတြထဲမွာ ဆယ္ေယာက္ပါတပ္စုလိုက္ခ်ီတက္ပံု စတဲ့အေျခခံ
အက်ဆံုး စစ္ေရးျပသင္ခန္းစာေတြကိုပို႔ခ်ပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ့္ကိုက်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔၀င္လာတဲ့ တံခါးနားကအိပ္ေဆာင္ေတြမွာေနရတဲ့ အမွတ္ (၁) ဗိုလ္ေလာင္းသစ္တပ္ခြဲမွာ
ေနရာခ်လိုက္ၾကပါတယ္။ ဖိုင္နယ္လ္ရီးယားေတြက က်ေနာ္တို႔ကို လံုျခံဳေရးခန္း (Orderly Room) လို႔ေခၚတဲ့
တပ္ခြဲ႐ံုးခန္းထဲ ၀ုန္းဒိုင္းနဲ႔ ေမာင္းသြင္းလိုက္ၿပီး စာ႐ြက္စာတမ္းေတြထပ္ျဖည့္ခိုင္းပါတယ္။ က်ေနာ္ျဖည့္ထားတဲ့
ပံုစံစာ႐ြက္တခ်ဳိ႕ကို ဖိုင္နယ္လ္ရီးယားတေယာက္က က်ေနာ့္မ်က္ႏွာေ႐ွ႕ျပန္ထိုးေပးလာတယ္ဗ်။
ေဟ့ေကာင္ ငတံုး…စာမဖတ္တတ္ဘူးလား… မင္းရဲ႕ပထမနာမည္နဲ႔ အလယ္နာမည္ရဲ႕အစစာလံုးလို႔ဆိုထားတာေလ…
က်ေနာ့္မွာပထမနာမည္မ႐ွိလို႔ပါခင္ဗ်… က်ေနာ့္နာမည္က အိတ္ခ်္ ေနာ္မန္႐ႊပ္ဇေကာ့ဖ္ပါ… ပထမနာမည္မွာက
အိတ္ခ်္ (Initial) တလံုးပဲပါတာပါ…
ပထမနာမည္မ႐ွိတဲ့လူဆိုတာ မင္းၾကားဖူးလို႔လား… မင္းေမြးစာရင္းထဲမွာဘာေရးထားလဲ… ျပစမ္း…
က်ေနာ္လဲ အဲဒီလိုအက်စ္ခံရတာကို မႏွစ္ၿမိဳ႕လွေပမယ့္ ဒီနာမည္ကိစၥေၾကာင့္ အေဖ့အေနနဲ႔ လက္တံု႔ျပန္လိုက္ႏိုင္တာ
ကိုေတာ့ တိတ္တခုိးေက်နပ္သြားတယ္။ အေဖ့ရဲ႕နာမည္အျပည့္အစံုက ဟားဘတ္ေနာ္မန္႐ႊပ္ဇေကာ့ဖ္ (Herbert
Norman Schwarzkopf) ျဖစ္ေပမယ့္ အေဖက ဂ်ာမန္နာမည္ ဟားဘတ္ ကိုသိပ္မႀကိဳက္လွဘူး။ အိတ္ခ်္၊ ေနာ္မန္
ဆိုတာပဲႀကိဳက္တယ္။ အေဖဗိုလ္ေလာင္းဘ၀ေတာက္ေလွ်ာက္ အဲဒီျပႆနာကိုၾကံဳရတယ္။ ရလာဒ္ကေတာ့
အေဖ့ရဲ႕စစ္ဘက္ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္းအားလံုးမွာ အေဖ့နာမည္က ဟားဘတ္ ျဖစ္သြားတယ္။
အဲဒီျပႆနာကို ေ႐ွာင္လႊဲဖို႔အတြက္ အေဖက က်ေနာ့္နာမည္ကို အိတ္ခ်္၊ ေနာ္မန္ လို႔ပဲတရား၀င္မွည့္ေခၚခဲ့ပါတယ္။
သားရဲအုပ္ အတြက္လည္း အဲဒီနာမည္ကိစၥအတြက္ စစ္ဘက္စည္းမ်ဥ္းသတ္မွတ္ခ်က္နဲ႔ကိုက္ညီတဲ့ အေျဖ႐ွာရတာ
ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားပါေလေရာ။ ေနာက္ဆံုးက်ေတာ့ က်ေနာ့္နာမည္ကို အိတ္ခ်္ (F.I.O) ေနာ္မန္႐ႊပ္ဇေကာ့ဖ္
လို႔ေရးဖို႔ညႊန္ၾကားပါတယ္။ (F.I.O) ရဲ႕အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ပထမတလံုးတည္းသာ (First Initial Only) ဆိုတာပါ။

၀က္စ္ပြိဳင့္ဗိုလ္ေလာင္းသစ္မ်ား (၂၈.၆.၂၀၁၀)

က်ေနာ္တို႔ေနရတဲ့အခန္းေတြက အေပၚဆံုးေလးထပ္မွာပါ။ ဖိုင္နယ္လ္ရီးယားသားရဲအုပ္ ကက်ေနာ္တို႔ကို အေပၚဆံုး
ထပ္ကိုေျပးတက္ခိုင္းပါေတာ့တယ္။ အေပၚေရာက္ေတာ့ အိတ္ေတြလည္းခ်ၿပီးေရာ ဆံပင္ညွပ္ဖို႔ ေအာက္ကိုျပန္ေျပး
ဆင္းခိုင္းပါေလေရာ။ အဲဒီမွာညွပ္ရတဲ့ စစ္ပံုစံက က်ေနာ္ညွပ္လာတာထက္ အမ်ားႀကီးဆိုးတယ္ဗ်ာ။ ဆံပင္ညွပ္ၿပီးေတာ့
ေဆးေပးခန္းကိုသြားၿပီး ေဆးစစ္၊ ကာကြယ္ေဆးထိုး၊ ၿပီးတာနဲ႔ တပ္ေထာက္႐ံုးကိုသြား၊ ယူနီေဖါင္းခ်ဳပ္ဖို႔ကိုယ္
တိုင္းေပးၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္စစ္ယူနီေဖါင္း၊ ႐ွပ္အက်ၤ ီ၊ ေအာက္ခံေဘာင္းဘီ၊ ေျခအိတ္ေတြနဲ႔ တျခားစစ္အသံုးအေဆာင္
ပစၥည္းေတြကို အိတ္ႀကီးႏွစ္လံုးနဲ႔အျပည့္ထည့္ၿပီး ပခံုးႏွစ္ဘက္ေပၚမွာ ထိန္းၿပီး အိပ္ေဆာင္ေရာက္တဲ့အထိ အေျပး
တက္နဲ႔ျပန္လာရတယ္။ သားရဲတြင္းအိပ္ေဆာင္ေတြမွာေနရတဲ့ ဖတ္စ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္းေတြက ေ႐ွ႕တည့္တည့္ကိုပဲၾကည့္၊ ဘယ္သြားသြားအေျပးတက္ပဲ။ ေျပးေနတုန္းမွာလဲ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ဖိုင္နယ္လ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္းေတြရဲ႕ ၀ိုင္းက်ပ္
တဲ့အသံေတြကဆူညံေနတာပါပဲ။
ေန႔လယ္က်ေတာ့ စားရိပ္သာကိုခ်ီတက္ၿပီး ေန႔လယ္စာစားရင္ ထိန္းသိမ္းရမယ့္ အျပဳအမူေတြကို သင္ယူရပါတယ္။
ထိုင္ခံုရဲ႕ေ႐ွ႕ဖ်ား (၆) လက္မေလာက္ေနရာေလးမွာပဲ ေ႐ွ႕တိုးၿပီး ခါးကိုမတ္ေနေအာင္ထိုင္ရပါတယ္။ ေတာ္ကီပြားလို႔မရဘူး၊
ေဘးဘီကိုလဲေ၀့ၾကည့္လို႔မရပါဘူး။ ေပါင္မုန္႔၊ အသား စတာေတြကိုအျမန္ျဖတ္၊ ဓါးကိုေဘးခ်၊ ၿပီးရင္စား၊ ပါးစပ္ထဲမွာ
၀ါးေနတုန္း ခက္ရင္းကိုေဘးခ်ထားရပါတယ္။
က်ေနာ္စားေနတုန္း ဖုိင္နယ္ရီးယားတေယာက္က ေဘးကေနေတာက္ေလွ်ာက္က်ပ္ပါတယ္။
ဖတ္စ္ရီးယား… ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔ ေလွ်ာက္ၾကည့္မေနနဲ႔…ၾကားလား
ဟုတ္…
ဖတ္စ္ရီးယား… ပါးစပ္ထဲအမ်ားႀကီးမထည့္နဲ႔… ၾကားလား…
ဟုတ္…
စားရိပ္သာတခုလံုးလဲဆူညံပြက္ေလာ႐ုိက္ေနၿပီး အထဲမွာ႐ွိတဲ့ ဖတ္စ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္းတိုင္းရဲ႕ ေဘးကေန ဖိုင္နယ္လ္ရီး
ယားတေယာက္က က်ပ္ေပးေနပါတယ္။ တခုခုမွားသြားတာနဲ႔
ေ႐ွ႕ၾကည့္ (Sit Up!) …
လို႔ အေ႐ွ႕က ဖိုင္နယ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္းက ေျပာလုိက္တာနဲ႔
စားေနတာကိုခ်က္ခ်င္းရပ္၊ ေမးဆြဲၿပီး ဖိုင္နယ္လ္ရီးယားက ဆက္က်ပ္တာကို အဲဒီအတိုင္းနားေထာင္၊
အိုေက…စားေတာ့…
ဆိုမွဆက္စားလို႔ရပါတယ္။ ဘာမွမယ္မယ္ရရကို မစားရေသးခင္မွာပဲ ဖိုင္နယ္လ္ရီးယားေတြက ထမင္းပန္းကန္ေတြကို
ဆြဲသိမ္းသြားတယ္ဗ်ာ။ အုပ္ခံရတာ၊ ဗ်င္းခံရတာ၊ က်ပ္ခံရတာေတြမ်ားလြန္းေတာ့ တေန႔သာကုန္သြားတယ္
လူလည္းေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေဂါက္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ဘာမွကိုမမွတ္မိေတာ့ဘူး။

Trophy Point သို႔ခ်ီတက္မွဳတခု

ေနာက္ေန႔မနက္ (၅) နာရီမထိုးေသးခင္မွာ သားရဲတပ္ဖြဲ႕က က်ေနာ္တို႔အားလံုးကို မီးခိုးေရာင္႐ွပ္အက်ၤ ီနဲ႔ေဘာင္းဘီ႐ွည္၊
ကက္ပ္ဦးထုပ္ေပ်ာ့ (Visored Cap) ေတြျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ေလာင္းသစ္၀တ္စံု (Plebe Skin) ေတြနဲ႔အသင့္ျပင္ခိုင္းထားပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဟဒ္ဆန္ျမစ္ကိုဆီးျမင္ေနရတဲ့ ေတာ္ေတာ္လွပတဲ့ေနရာမွာ႐ွိတဲ့ “Trophy Point” လုိ႔ေခၚတဲ့ ေအာင္ေျမကို
သြားၿပီး သစၥာဆိုရပါတယ္။ စစ္ထဲ၀င္တဲ့အရာ႐ွိမွန္သမွ် သစၥာျပဳၾကရတဲ့

Trophy Point

“ငါတို႔သည္အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒကိုသစၥာေစာင့္သိပါမည္”

ဆိုတဲ့သစၥာအဓိ႒ာန္ကို သစၥာဆိုၾကရပါတယ္။
သစၥာဆိုၿပီးၾကတာနဲ႔ အေျမာက္ပစ္ေဖါက္ၿပီးေတာ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းျဖစ္တဲ့ Star-Sprangled Banner သီခ်င္း
ရဲ႕ ေတးသြားနဲ႔ အေမရိကန္ႏိုင္ငံေတာ္အလံကိုခ်ပါတယ္။
ဒီအခ်ိန္ေလးက က်ေနာ့္ဘ၀အတြက္ေတာ့တကယ့္ကိုမွတ္တိုင္တခုပါပဲဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္လည္း ဖိုင္နယ္ရီးယားေတြက ေအာ္ဟစ္ၿပီး
က်ပ္ေနၾကတာကို တေနကုန္ခံေနရေတာ့ အေဆာင္ျပန္ေရာက္ရင္ဘာေတြမ်ားထပ္ျဖစ္လာဦးမလဲလို႔ ေသာကေရာက္ေနရပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို၀က္စ္ပြိဳင့္ဗိုလ္ေလာင္းတဦးျဖစ္လာၿပီဆိုတာကို ခုခ်ိန္ထိလည္း မယံုမရဲျဖစ္ေနတုန္းပါပဲ။ ၀က္စ္ပြိဳင့္ရဲ႕ပထမဆံုး သင္တန္းကာလတလကိုေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာ တကယ့္ကို စိန္ေခၚမွဳႀကီးတရပ္ျဖစ္လာပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ပထမဆံုးကာယေလ့က်င့္ေရးက ေနာက္ေန႔မနက္မွာပဲစပါတယ္။ ကိုယ္ခႏၶာၾကံ့ခိုင္ေရးအတြက္နဲ႔ စစ္ေရးျပခ်ီတက္ရတာေတြပါ။ ေရကူးျခင္းစစ္ေဆးမွဳကိုလည္း ခံယူရပါေသးတယ္။ ပထမ ေရကူးကန္ေဘးမွာတန္းစီၿပီးရပ္၊ အမိန္႔ေပးတာနဲ႔ ေရကူးကန္ရဲ႕တဖက္တခ်က္ကို ေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ ကိုက္ (၃၀၀) ျပည့္ေအာင္ကူးရပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့
က်ေနာ္တို႔အုပ္စုထဲက လူေကာင္ထြားထြားနဲ႔ဗိုလ္ေလာင္းသစ္တေယာက္က ေရမကူးတတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုအေျခအေနက
လုပ္ခိုင္းတာမွန္သမွ်လိုက္လုပ္ေနရတဲ့ အေျခအေနျဖစ္သြားေတာ့ ဖိုင္နယ္လ္ရီးယားေတြက “စ” လို႔အမိန္႔ေပးလိုက္တာနဲ႔ အဲဒီဗိုလ္ေလာင္းက ေရကူးကန္ထဲဒိုင္ဗင္ထုိးခ်လိုက္တယ္။ အဲဒီဗိုလ္ေလာင္းေရမကူးတတ္တာကို နည္းနည္းၾကာေတာ့မွ
သားရဲအုပ္ ကရိပ္မိတယ္။ အဲဒါနဲ႔ခ်က္ခ်င္းအဲဒီဗိုလ္ေလာင္းကိုျပန္ဆယ္တင္ၿပီး ဗိုက္ထဲကေရေတြျပန္ထြက္ေအာင္
လုပ္ၾကပါတယ္။ ၿပီးေတာ့
ေတာက္… ဖတ္စ္ရီးယား… ေရမကူးတတ္ရင္ေျပာပါလားကြ…
ဘာညာနဲ႔ေအာ္ဟစ္လိုက္ၾကတာပြဲကိုပ်က္ေနတာပဲဗ်ာ။
ဖတ္စ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္းသစ္ေတြလိုက္နာရတဲ့ စည္းကမ္းအမ်ားစုက သိပ္ေတာ့အဓိပၸာယ္မ႐ွိပါဘူး။ ဥပမာ ကိုယ့္အခန္းျပ
တင္းေပါက္ကေန အျပင္ကိုၾကည့္ခြင့္မ႐ွိတာမ်ဳိးေပါ့။ စည္းကမ္းခ်က္တခုခုေဖါက္လို႔ မိသြားရင္ေတာ့ ေနရာတင္အုပ္ခံရရင္ရ၊
မဟုတ္ရင္ ညက်ရင္ေခၚအုပ္ခံရေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္လဲ ပံုစံတမ်ဳိးနဲ႔အက်စ္ခံရတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ က်ေနာ့္နာမည္နဲ႔
အေဖ့ရဲ႕ Gang Busters ဇာတ္လမ္းက ဆက္စပ္ေနတာကို ဖိုင္နယ္လ္ရီးယားတေယာက္က သတိထားမိသြားတယ္။
အဲဒါနဲ႔သူက ဇာတ္လမ္းသစ္တခုထြင္လိုက္တယ္။ Gang Busters Poop ဆိုပဲ။ အကြက္သစ္ေပါ့ဗ်ာ။
႐ႊပ္ဇေကာ့ဖ္… Gang Busters Poop လုပ္စမ္းပါဦးကြ…
ဆုိတာနဲ႔ က်ေနာ္က ဘယ္ညာနင္းၿပီး ပါးစပ္ကေန ပီးေပၚ..ပီးေပၚ နဲ႔ ဥၾသဆြဲ၊ ပါးစပ္ကေန တဒက္ဒက္နဲ႔ စက္ေသနတ္ပစ္ျပၿပီး…
ဖီးလစ္ပ္ အိတ္ခ်္ ေလာ့ဒ္ တင္ဆက္တဲ့ Gang Busters အစီအစဥ္စတင္ပါၿပီဗ်ား…
လို႔ေၾကျငာရပါတယ္။ သားရဲတြင္း (Beast Barracks) မွာအေကာင္းဆံုးခံစစ္က ဟာသညဏ္႐ႊင္႐ႊင္နဲ႔ ေနတာပဲဆိုတာကို
က်ေနာ္ကေကာင္းေကာင္းသိထားေတာ့ သိပ္ေတာ့ျပႆနာမ႐ွိလွပါဘူး။
က်ေနာ့္အတြက္ တကယ့္ျပႆနာက မ်က္ႏွာပိုးမသတ္ႏိုင္တဲ့ကိစၥပါ။ က်ေနာ္ျပံဳးၿဖီးၿဖီးလုပ္ေနတာကို ဖိုင္နယ္လ္ရီးယား
တေယာက္က မိသြားတာနဲ႔…
ေဟ့ေကာင္ ႐ႊပ္ဇေကာ့ဖ္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔စပ္ျဖဲျဖဲလုပ္မေနနဲ႔… ေမးဆြဲထားစမ္း… သတိဆြဲထား ေဟ့ေကာင္…ၾကားလား…
ဟုတ္…
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူကက်ေနာ့္ကိုေမာ့္ၾကည့္ရတဲ့ လူေကာင္ခပ္ေသးေသးမ်ဳိးျဖစ္ေနရင္ က်ေနာ္လဲခြီးကနဲရီခ်လိုက္မိတယ္။ အဲဒီမွာ ႐ႊပ္ဇေကာ့ဖ္ တေယာက္တိုင္ပတ္ေတာ့တာပဲဗ်ာ…

West Point Rifle PT

(Beast Baracks) သားရဲတြင္း (၈) ပတ္ကာလအတြင္းမွာ ကာယေလ့က်င့္ခန္းေတြက ပိုပိုၾကမ္းလာတယ္ဗ်ာ။ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ အခက္အခဲျဖတ္ေက်ာ္တဲ့ေလ့က်င့္ခန္းေတြ၊ လက္နက္ကိုင္ေလ့က်င့္ခန္းေတြ၊ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္းေလ့က်င့္ခန္းေတြကို
ေလ့က်င့္ၾကရတယ္။ ကာယေလ့က်င့္ခန္းေတြမွာ မလိုက္ႏိုင္တဲ့ဗိုလ္ေလာင္းသစ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေက်ာင္းထြက္ၾကပါတယ္။
သူတို႔ေတြအတြက္ က်ေနာ္လဲ ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒီေ႐ြးခ်ယ္မွဳဟာ မွန္ကန္တယ္ဆိုတာ
ကိုေတာ့ ဗိုလ္ေလာင္းသစ္အားလံုးက သေဘာေပါက္ၾကပါတယ္။
သားရဲတြင္း (၈) ပတ္အတြင္းမွာ ႐ုပ္ပုိင္းနဲ႔ စိတ္ဓါတ္ပိုင္းအရခံႏိုင္ရည္မ႐ွိတဲ့ ဗိုလ္ေလာင္းတေယာက္ဟာ ၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္ကၠသိုလ္ရဲ႕
ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ သင္တန္းကာလ (၄) ႏွစ္ကို ျဖတ္သန္းႏိုင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ စစ္အတြင္းမွာ တပ္ကိုဦးေဆာင္ၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ႏိုင္ဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ေျပာစရာေတာင္မလိုေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီ (၈) ပတ္အတြင္းမွာ ေလ့က်င့္ရတဲ့အထဲက အေရးအပါဆံုးကေတာ့ က်င့္၀တ္ေစာင့္စည္းမွဳ (Honor Code) ပါပဲ။
၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္သမုိင္းမွာ ပထမဆံုးေသာလိမ္လည္မွဳတခုျဖစ္ခဲ့တာက က်ေနာ္တို႔မေရာက္ေသးခင္ အရင္တႏွစ္
ကဆိုေတာ့ ပူပူေႏြးေႏြးပဲ႐ွိေနပါေသးတယ္။ အဲဒီကိစၥေၾကာင့္ ဗိုလ္ေလာင္း (၉၀) ေက်ာင္းထုတ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီျပႆနာမွာ
ေဘာလံုးတသင္းလံုးနီးပါး ပါ၀င္ပတ္သက္ေနပါတယ္။
အားကစားသမားေတြကို ေလ့က်င့္ေပးတဲ့နည္းစနစ္က ခြ်တ္ျခံဳက်လာလိုက္တာ စာေမးပြဲမွာပါမယ့္ ေမးခြန္းေတြကို
ႀကိဳ႐ုိက္ေပးတဲ့အထိျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကိစၥရဲ႕ အနံ႔လဲထြက္လာေရာ… သတင္းစာေတြမွာ မ်က္ႏွာဖံုးသတင္းျဖစ္
လာပါေလေရာဗ်ား။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ စစ္တပ္ေဘာလံုးအသင္းက ႏိုင္ငံရဲ႕အေကာင္းဆံုးအသင္းေတြထဲက တသင္းေလ။
အဲဒီေတာ့ ဂုဏ္သိကၡာကိုမထိခိုက္ရေအာင္ ၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္အေနနဲ႔ ေက်ာင္းေဘာလံုးအသင္းရဲ႕ အေကာင္း
ဆံုးေသာေဘာလံုးသမားေတြကို ေက်ာင္းကေန ထုတ္ပယ္ခဲ့ရပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔အပတ္စဥ္က အဲဒီျပႆနာအၿပီးမွာ ပထမဆံုးေရာက္လာတဲ့အပတ္စဥ္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ က်င့္၀တ္ေစာင့္စည္း
မွဳစနစ္ (Honor System) အလုပ္လုပ္တဲ့ပံုကို က်ေနာ္တို႔ေသေသခ်ာခ်ာနားလည္ေအာင္ ေက်ာင္းက က်ေနာ္တို႔ကို
အေလးအနက္ထား သင္ၾကားပါေတာ့တယ္။

Cadet Honor Code

“ အေျခခံစည္းမ်ဥ္းကေတာ့႐ွင္းပါတယ္။ ဗိုလ္ေလာင္းတေယာက္ဟာ မလိမ္ဘူး၊ မညာဘူး၊ မခိုးဘူး၊ လိမ္ညာခိုး၀ွက္တဲ့
သူေတြကိုလဲ သည္းမခံဘူး…”

အဲဒီက်င့္၀တ္ကို ဗိုလ္ေလာင္းအားလံုးေလးစားလိုက္နာမယ္… ဆိုတာ ၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္တခုလံုးကို အေျချပဳထားတဲ့
ထင္ျမင္ယူဆခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ စာသင္ခန္းအတြင္း/အျပင္၊ ေက်ာင္းတြင္း/ေက်ာင္းျပင္မွာပါ အဲဒီက်င့္၀တ္ကိုလိုက္နာရ
မွာျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့စည္းကမ္းေတြကိုေဖါက္မယ္ဆိုရင္ အလြယ္တကူခ်ဳိးေဖါက္ႏိုင္ပါတယ္။
နည္းျပအရာ႐ွိေတြက ေမးခြန္းတစံုတည္းကိုပဲ ဗိုလ္ေလာင္းအုပ္စုေတြကို အခ်ိန္ခြဲၿပီးေမးပါတယ္။ ေ႐ွ႕ကေျဖၿပီးတဲ့ ဗိုလ္ေလာင္းေတြအေနနဲ႔ ေနာက္ေျဖမယ့္ဗိုလ္ေလာင္းအသုတ္ေတြကို ေမးခြန္းေတြျပန္ေျပာမယ္ဆိုေျပာလို႔ရေပမယ့္
ဗိုလ္ေလာင္းေတြအေနနဲ႔ ကိုယ့္အသိစိတ္ဓါတ္နဲ႔ က်င့္၀တ္ေစာင့္ထိန္းၾကရပါတယ္။
အေဆာင္မွာဆိုရင္လဲ ႐ံုးပိတ္ရက္တပ္ျပင္ထြက္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔တပ္ျပင္ထြက္ျခင္းသည္ တရား၀င္စည္းကမ္းသတ္
မွတ္ခ်က္ႏွင့္အညီျဖစ္ပါတယ္ဆိုၿပီး လက္မွတ္ေရးထိုးထားတဲ့ ကဒ္ျပားေတြကိုတင္ရပါတယ္။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ တပ္ျပင္
ထြက္ရင္းနဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ဘီယာမေသာက္ပါဘူး လို႔ဆိုလိုတာပါ။ အဲဒီ၀န္ခံခ်က္ကဒ္ျပားေတြတင္ခဲ့တယ္
ဆိုရင္ေတာ့ အရာ႐ွိတာ၀န္မွဴးအေနနဲ႔လည္း အျပင္မွာလိုက္စစ္တာမ်ဳိး လုပ္ေလ့လုပ္ထမ႐ွိပါဘူး။
စစ္အရာ႐ွိတေယာက္အေနနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ဘ၀တေလွ်ာက္လံုးမွာ စစ္မွန္တဲ့စံႏွဴန္းနဲ႔ လိုက္နာေဆာင္႐ြက္က်င့္သံုးသြားေစဖို႔
ရည္႐ြယ္ၿပီး အမွန္တရားကိုေစာင့္ထိန္းရတဲ့ က်င့္၀တ္ေစာင့္စည္းမွဳကိုသြတ္သြင္းေပးတာပါ။ တရက္မွာ (၂၄) နာရီလံုးလံုး
စည္းကမ္းတက်ျပဳမူေနထိုင္ရတာကို က်ေနာ္ေတာ့ႀကိဳက္တယ္။ ကိုယ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားက ေလးနက္မွဳ႐ွိၿပီး
အတည္ျဖစ္တာကိုလည္း ႀကိဳက္တယ္။
က်ေနာ္ဖတ္စ္ရီးယားဘ၀ မြန္းလြဲပိုင္းတေန႔က်ေတာ့ အလယ္ကြင္းထဲမွာ Bandbox Review ဆိုတဲ့
စစ္ေရးျပအခမ္းအနားတခုလုပ္ေနတယ္။ က်ေနာ့္အခန္းျပတင္းေပါက္ကၾကည့္ရင္ ျမင္ေနရတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ဖတ္စ္ရီးယားေတြမွာ ျပတင္းေပါက္ကၾကည့္ခြင့္မ႐ွိဘူး။ အဲဒီမွာ အလယ္ကြင္းကို မျမင္ရတဲ့ ဟိုဘက္အျခမ္းက
ဖတ္စ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္းတေယာက္က က်ေနာ့္အခန္းကိုေရာက္လာၿပီး ဆိုပါေလေရာ။
ျပတင္းေပါက္ကေန ခဏေလာက္ၾကည့္လို႔ရမလား…
ငါတို႔မွာၾကည့္ခြင့္မ႐ွိဘူးေလ…
“ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔…ျပတင္းေပါက္နဲ႔နည္းနည္းလွမ္းတဲ့ေနရာကေန ခံုေပၚတက္ၾကည့္ရင္ ဘယ္သူမွမသိပါဘူးကြ…”
ဆိုၿပီးလုပ္ပါေလေရာ…
အမွန္ေတာ့က်ေနာ္သူ႕ကိုျငင္းလိုက္သင့္တာ…ဒါေပမယ့္လည္း
“ ေအးေလ… ကိုယ့္ျပႆနာကိုယ္႐ွင္းႏုိင္ရင္လည္းလုပ္ေပါ့ကြာ…” လို႔ပဲေျပာလိုက္ႏိုင္တယ္။
စစ္ေရးျပအခမ္းအနားလည္းၿပီးေရာ က်ေနာ့္အခန္းကို နီ႐ုန္း (Nerone) ဆိုတဲ့ ဖိုင္နယ္လ္ရီးယားတေယာက္ ေပါက္
ခ်လာပါေလေရာဗ်ာ။ အဲဒီဘဲႀကီးနဲ႔က်ေနာ္နဲ႔က အဲဗားၿငိတယ္ဗ်ာ။ ၿငိတုိင္းလဲ ဒီဘဲႀကီးက အေသအုပ္တာဗ်။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္
က်ေနာ့္ကို၀က္စ္ပြိဳင့္ကေနထြက္ရေအာင္ေတာင္ လုပ္မယ္ဆိုပဲ။ ဒီဘဲႀကီးက က်ေနာ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာကိုမႀကိဳက္
တာမွန္းလဲ မသိဘူး။ ၾကည့္ရတာေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို မ်က္မုန္းက်ဳိးေနတဲ့ပံုပါပဲဗ်ာ။ အလိုလိုေနရင္း ေသာက္ျမင္ကပ္ပုဒ္မနဲ႔တူပါရဲ႕…
႐ႊပ္ဇေကာ့ဖ္… မင္းေဖာင္း (Foul) တာေတြမ်ားေနၿပီ…
ဆိုၿပီး က်ေနာ့္ကိုသတိဆြဲခိုင္းထားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေရလည္က်စ္ပါေလေရာဗ်ား… က်ေနာ့္ကို ႐ွယ္အုပ္မယ္ဆိုပဲ။ ျပႆနာက
ျပတင္းေပါက္ကေခါင္းျပဴၾကည့္လို႔တဲ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လဲ ညစ္သြားတယ္။ က်စ္ရင္းက်စ္ရင္းနဲ႔ သူလဲၿပီးေရာ…
စစ္ေရးျပအခမ္းအနားကို က်ေနာ္မၾကည့္ပါဘူး… လို႔ေျပာလိုက္တယ္ဗ်ာ။
ဘာ…မင္းထိုင္ခံုေပၚတက္ၾကည့္ေနတာကို ငါကိုယ္တိုင္ျမင္တယ္… ဖတ္စ္ရီးယား… ႐ူးသလိုေၾကာင္သလိုလုပ္ေနတယ္ ဟုတ္လား…
က်ေနာ္မၾကည့္ပါဘူးခင္ဗ်…
မင္း မၾကည့္ဘူး… ဟုတ္လား…
ဟုတ္…
ေအး… ေကာင္းၿပီ…
ဆိုၿပီး ဘဲႀကီး ေလွ်ာ္သြားပါေလေရာဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႔ အဲဒီကိစၥလည္း အဲဒီမွာတင္ျပတ္သြားတယ္။
သူ႔အေနနဲ႔က်ေနာ့္ကို မၾကည္ေပမယ့္ Honor Code ေၾကာင့္ က်ေနာ္ေျပာတာကိုသူလက္ခံလိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္က
လိမ္မေျပာဘူးေလ။ မၾကည့္လို႔မၾကည့္ဘူးေျပာတာပဲ။ ေနာက္…ၾကည့္တာဘယ္သူလဲဆိုတာကိုလဲ သတင္းပုိ႔စရာမလိုေတာ့ဘူး
။ အဲဒါကစည္းကမ္းေဖါက္တာ (Regulatory Breach) ျဖစ္ေနတယ္။ က်င့္၀တ္ခ်ဳိးေဖါက္တာ (Honor Breach) မဟုတ္ဘူးေလ။ ပြဲၿပီးသြားလို႔ ေတာ္ေသးတယ္ဗ်ာ။ ႏို႔မုိ႔ရင္ေတာ့ မေခ်ာင္ဘူး…

သားရဲတြင္းကာလၿပီးဆံုးျခင္း အထိမ္းအမွတ္စစ္ေရးျပအခမ္းအနား

ေက်ာင္းတက္ဖို႔ စာသင္ႏွစ္ (Academic Year) အခ်ိန္က်လာေတာ့ သားရဲတြင္းကာလတပ္ခြဲေတြကို ဖ်က္သိမ္းလိုက္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ဖတ္စ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္းေတြအားလံုးကို ႐ွိၿပီးသား ဗိုလ္ေလာင္းတပ္ခြဲ (၂၄) ခုအတြင္းကိုျဖန္႔ခ်လိုက္တယ္။
အဲဒီအခါလဲက်ေရာဗ်ာ… အရင္တုန္းက က်ေနာ္တို႔ကိုက်ပ္တာ ဖိုင္နယ္လ္ရီးယားေတြခ်ည္းပဲ႐ွိရာကေန အခုေတာ့
သာ့ဒ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္းေတြ (Second Classmen) နဲ႔ စကၠဲန္းရီးယားဗိုလ္ေလာင္း (Third Classmen) ေတြ အားလံုးေ
ပါင္းရာခ်ီသြားပါေလေရာဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္လည္း သားရဲတြင္းကာလ (၈) ပတ္ကိုျဖတ္သန္းလိုက္ႏိုင္ေတာ့ ေ႐ွ႕ေလွ်ာက္မွာလဲ
ေအာင္ျမင္စြာနဲ႔ ျဖတ္သန္းသြားႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ပိုၿပီးယံုၾကည္လာမိပါတယ္။ (ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္)
Daniel Kane

သူရဲေကာင္းဆိုတာ… အခန္း (၄) ၊ တတိယပိုင္း

by FNG on March 14, 2012

3

1

မဲေပးပါ

Daniel Kane၊          ၊စစ္ဘက္ေထာက္ပံ့ေရးႏွင့္ အၾကံေပးအဖြဲ႕ (Military Assistance and Advisory Group)
ရဲ႕ အေမရိကန္ေထာက္ပံ့ေရးပစၥည္းေတြကို ႀကီးၾကပ္ဖို႔ အေဖ့ကိုတာဝန္ေပးေတာ့ အဲဒီႏွစ္ေႏြမွာ
အီတလီႏိုင္ငံ၊ ေရာမၿမိဳ႕ (Rome) မွာပဲေနျဖစ္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေနတဲ့အိမ္ကေတာ့
ေဘာ္ရဂီးဇီစံအိမ္ေတာ္ (Villa Borghese) နဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာ႐ွိတဲ့ အိမ္ႀကီးတလံုးရဲ႕ လ
သာေဆာင္ပါၿပီး လွပတဲ့အေပၚဆံုးထပ္ (Penthouse) ေပါ့။

Villa Borghese (1619)

အီတလီမွာေတာ့ အဲလို Penthouse မ်ဳိးေတြမွာ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝတဲ့လူေတြေနေလ့႐ွိၾကပါတယ္။
အီိတလီမွာ လီဗိုင္းေဘာင္းဘီနဲ႔ အားကစားဆြယ္တာဝတ္ၿပီး အီတလီေရာက္ေနတဲ့ တျခားအေမရိကန္
ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြနဲ႔ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲအဖြဲ႔က်သြားပါတယ္။ အဲဒီထဲကတေယာက္ကေတာ့ အီတလီဆိုင္ရာ
အေမရိကန္ေရတပ္စစ္သံမွဴး (Naval Attache’) ရဲ႕သားပါ။

Baths of Caracalla Theatre

ညဘက္ေတြက်ရင္အျပင္ထြက္ၿပီး ေလွ်ာက္ကဲၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ စပိန္ေလွခါး (Spanish Steps)
ရင္ျပင္ကေနျဖတ္လိုက္ရင္ ေရာက္တဲ့ေနရာက ဆိုင္တဆိုင္မွာ ဘီယာနည္းနည္းပါးပါးေသာက္မယ္၊
ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ဆိုင္ေလးတဆိုင္က အိုက္စ္ခရင္မ္မွာစားမယ္၊ ၿပီးရင္ ေရာမဧကရာဇ္
ခါရေခါလား (Emperor Caracalla) လက္ထက္ ေအဒီ (၃) ရာစုဦးပိုင္းမွာ ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ခါရေခါ
လားေရခ်ဳိးေဆာင္ (Baths of Caracalla) ကိုအသြင္ေျပာင္းထားတဲ့ျပဇာတ္႐ံုက ေစ်းေလွ်ာ့ေပးထားတဲ့
ေအာ္ပရာလက္မွတ္ေတြဝယ္ၿပီးသြားၾကည့္ၾကမယ္။ က်ေနာ္လဲ အဲဒီေတာ့မွ ကာမဲန္းျပဇာတ္ (Carmen)
ကို ပထမဆုံးစၾကည့္ဖူးတာဗ်။ တကယ့္ျမင္းအစစ္ေတြ၊ ရထားလံုးအစစ္ေတြနဲ႔ စင္ေပၚမွာ
သ႐ုပ္ေဆာင္ၾကတာေလ။ အိုင္ဒါျပဇာတ္ (Aida) လဲထပ္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ဒီတေခါက္ေတာ့
တကယ့္ဆင္အစစ္ေတြပါ ပါတယ္။

Spanish Steps (1725)

Trevi Fountain

အဲဒီႏွစ္ဇူလိုင္လေလာက္လဲက်ေတာ့ဗ်ာ အီတလီႏိုင္ငံဆိုင္ရာ စပိန္သံအမတ္ႀကီးရဲ႕သမီး ႐ိုဆားရီယိုး
(Rosario) လုိ႔ေခၚတဲ့ မ်က္လံုးနက္နက္ေလးေတြနဲ႔ စပိန္သူေခ်ာေခ်ာေလးတေယာက္နဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔
အ႐ူးအမူးကိုခ်စ္မိၾကပါေတာ့တယ္။ တညဆို… ပါတီတခုၿပီးေတာ့ သူမေလးကိုအိမ္လိုက္ပို႔ရင္းနဲ႔
လမ္းတေလွ်ာက္ (Roman Column) ေရာမတိုင္လံုးႀကီးေတြ အကြယ္နားေရာက္တိုင္း နမ္းမိၾကတယ္။
ထရီဗီေရပန္း (Trevi Fountain) နားထိေလွ်ာက္လာၿပီး၊ ေရပန္းကိုေက်ာ္သြားေတာ့လဲ
ဆက္နမ္းေနမိၾကေသးတယ္ဗ်ာ။ လေရာင္လည္းမ႐ွိ၊ ေလထုကလဲ ခ်ဳိၿမိန္လတ္ဆတ္ေနသလိုပါပဲ။
က်ေနာ့္ဘဝကေတာ့လံုးဝ႐ွယ္တယ္ဗ်ား။

Colosseum (AD 80)

က်ေနာ္အႀကိဳက္ဆံုးေနရာကေတာ့ ဂ်ဳိးရဲ႕ေနရာ (Joe’s Place) လို႔ က်ေနာ္တို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့
(Flavian Amphitheatre) ဖလက္ဗီယန္ေခတ္အားကစားကြင္းအဝိုင္းႀကီးျဖစ္တဲ့ ေခၚေလာ္ဆီယမ္
(Colosseum) ပါ။ ေရာမေခတ္က ဂလက္ဒီေယတာ (Gladiator) ေတြတိုက္ခိုက္ၾကတဲ့ ေနရာေပါ့ဗ်ာ။
ေရတပ္စစ္သံမွဴးရဲ႕သားေတာ္ေမာင္ ဂ်ဳိး က ေခၚေလာ္ဆီယမ္ထဲကို ညဘက္ခိုးဝင္လို႔ရတဲ့နည္းကို
သိထားတယ္ဗ်ား။ ေခၚေလာ္ဆီယမ္ထဲကို ညဘက္စြန္႔စြန္႔စားစားနဲ႔ ခိုးဝင္ရတာ တကယ့္ကိုရင္ခုန္ၾကည္ႏူး
စရာေကာင္းတယ္ဗ်ာ။
အဲဒါေတြအားလံုးက လူငယ္သဘာဝေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးမွဳေလးေတြပါပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ညတိုင္း
ဒိုးေနတာကိုေတြ႕ေနတဲ့ အေဖနဲ႔အေမတို႔ကေတာ့ ေနာ္မန္တေယာက္ေတာ့ အေျခအေနအဆုိးဆံုးျဖစ္ေနၿပီလို႔
ယူဆေနၾကေလရဲ႕။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အေပ်ာ္တမ္းအေၾကြနည္းနည္းပါးနဲ႔ ပိုကာကစားတာကို အေဖနဲ႔အေမတို႔က
က်ေနာ့္မွာေလာင္းကစားေရာဂါႀကီး စြဲကပ္ေနၿပီလို႔ထင္ၾကျပန္ေရာ။ အေမကေျပာတယ္… အေဖကက်ေနာ့္ကို
သူ႔ဝက္စ္ပြိဳင့္လက္စြပ္ေပးလိုက္ရင္ အဲဒီလက္စြပ္ကို က်ေနာ္ပိုကာ႐ုိက္ၿပီး ႐ွဳံးသြားမွာေတာင္ေၾကာက္ေနတယ္ဆိုပဲ။
အေျခအေနသိပ္မေကာင္းတာနဲ႔က်ေနာ္လဲ ဘုိးေတာ္နဲ႔ဘြားေတာ္ကို အသာေလးျပန္လံုးေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္
အေဖနဲ႔အေမနဲ႔ က်ေနာ္နဲ႔ၾကားကဆက္ဆံေရးက အနိမ့္ဆံုးအေျခအေနကိုေရာက္ေနတယ္ဗ်ာ။

USNS Private Johnson

ေနာက္ဆံုး ၾသဂုတ္လေရာက္လာၿပီး က်ေနာ္လဲ နယူးေယာက္သြားတဲ့သေဘၤာတစီးေပၚေရာက္မွ အေဖနဲ႔အေမတို႔လဲ
စိတ္ေအးသြားတဲ့ပံုပါပဲ။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုနဲ႔ဥေရာပတိုက္ၾကားမွာ သြားေနတဲ့ စစ္သည္တင္သေဘၤာေတြ
ကေတာ့ စစ္တပ္မိသားစုေတြအတြက္ အခရာက်တဲ့ သယ္ယူပို႔ေဆာင္ေရးပါပဲ။ အဲဒီလိုစစ္သည္တင္သေဘၤာေတြက
မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ သမၼတတိုင္လာ (President Tylor)၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးပက္ခ်္ (General Patch) လိုမ်ဳိး
သမၼတနာမည္ေတြနဲ႔ စစ္သူႀကီးေတြရဲ႕နာမည္ေတြမွည့္ထားတတ္ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ အေဖကေတာ့က်ေနာ္ကို ရဲေဘာ္ေဂ်ာ္န္ဆဲန္ (Private Johnson) ဆိုတဲ့သေဘၤာေပၚမွာ ဘြတ္ကင္
လုပ္ေပးထားခဲ့ပါတယ္။ သေဘၤာကလည္း အေကာင္ခပ္ေသးေသးဆိုေတာ့ အဲဒီနာမည္နဲ႔လဲ လိုက္ေတာ့လိုက္
သြားတယ္။ သေဘၤာခရီးစဥ္တေလွ်ာက္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေအာင္လို႔ အေဖကက်ေနာ့္အတြက္ သေဘၤာဦးပိုင္းကအခန္းတခန္းထဲမွာစီစဥ္ေပးထားပါတယ္။အဲဒီအခန္းထဲမွာေတာ့ ေကာ္နက္တီကပ္
(Connecticut) ျပည္နယ္၊ နယူးလန္ဒန္ၿမိဳ႕ (New London) မွာ စစ္က်န္အေမရိကန္ ေရငုပ္သေဘၤာ
တစီးကိုသြားယူၾကမယ့္ တူရကီသေဘၤာသားေတြနဲ႔တူတူေပါ့။
က်ေနာ္တို႔သေဘၤာလဲ အတၱလဲန္းတစ္သမုဒၵရာေရာက္ေရာ လွိဳင္းႀကီးေတြနဲ႔တိုးတာနဲ႔ အခန္းထဲကလူအား
လံုးလဲ ရက္ေပါင္းအေတာ္ၾကာၾကာ လွိဳင္းမူးေနၾကပါေလေရာ။ မွတ္မွတ္ရရတရက္ဆို က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွ
ကိုေမ့လို႔မရေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီေန႔က က်ေနာ္လဲ လွဳိင္းေတြမူးၿပီးေတာ့ သေဘၤာအံဖံုး (Hatch Cover) တခုအေပၚမွလွဲေနၿပီး
ေသခ်င္စိတ္ေပါက္ေနတယ္။ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာလဲ လွဳိင္းမူးၿပီး အားလံုးေသခ်င္စိတ္ေပါက္ေနၾကတဲ့
တာ့ခ္ (Turk) လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ေပါ့။ ပင္လယ္၊ သမုဒၵရာေတြထဲမွာ ဒီေလာက္ဒုကၡေရာက္တာေတာင္ တခ်ဳိ႕လူေတြကဘာေၾကာင့္ ေရတပ္ထဲကို၀င္ခ်င္ေနၾကတာလဲလို႔ ေတြးမိေသးတယ္။

Statue of Liberty

အေမရိကန္ကထြက္လာတာ (၄) ႏွစ္ေလာက္႐ွိသြားၿပီး အခုေတာ့လဲ အိမ္အျပန္လမ္းေပၚမွာေပါ့။
သေဘၤာလဲ နယူးေယာက္ဆိပ္ကမ္းနယ္ေျမ (New York Harbor) ကို၀င္လာၿပီး လြတ္လပ္ေရးေက်ာက္႐ုပ္ႀကီး
(Statue of Liberty) ကိုလဲ လွမ္းျမင္လိုက္ရေတာ့ ေက်ာ႐ုိးထဲကစိမ့္ခနဲျဖစ္သြားတယ္ဗ်ာ။
က်ေနာ္လည္း သေဘၤာလက္တန္းေပၚတက္ၿပီးၾကည့္ေနရင္းနဲ႔
“ငါ့ႏိုင္ငံျပန္ေရာက္ၿပီ၊ အေမရိကန္ကိုျပန္ေရာက္ၿပီ၊ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္စရာပဲ ” လို႔ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္မွဳေတြအျပည့္နဲ႔
ေတြးမိပါတယ္။ ကံၾကမၼာတေက်ာ့ျပန္လည္သလုိပါပဲ။ ဗယ္လီဖို႔ခ်္စစ္တကၠသိုလ္က အရင္က်ေနာ္ (၅) ႏွစ္ေနခဲ့တဲ့
ေဘာ္ဒဲန္ေတာင္းစစ္တကၠသိုလ္နဲ႔မုိင္ (၄၀) ပဲေ၀းပါတယ္။ ဗယ္လီဖို႔ခ်္စစ္တကၠသိုလ္ကလည္း ေဘာ္ဒဲန္ေတာင္း
စစ္တကၠသိုလ္လိုပဲ လွပတဲ့ကိုလိုနီေခတ္လက္ရာ အုတ္ေတြနဲ႔ေဆာက္ထားတဲ့တိုက္ေတြပါ။ ညီညီညာညာျပဳျပင္ထားတဲ့ ျမက္ခင္းနဲ႔စစ္ေရးျပကြင္းနဲ႔ ေဘာ္ဒဲန္ေတာင္းမွာတုန္းက က်ေနာ့္ကိုအရည္အခ်င္း
ကိုတိုးတက္ေစခဲ့တဲ့ တင္းက်ပ္တဲ့စည္းကမ္းခ်က္ေတြနဲ႔အလားတူ စည္းကမ္းခ်က္ေတြခ်မွတ္ထားပါတယ္။
က်ေနာ္လဲ ဗယ္လီဖို႔ခ်္နဲ႔ ခ်က္ခ်င္းလိုလိုပဲ အသားက်သြားပါတယ္။ မနက္မုိးလင္းတာနဲ႔အိပ္ယာထ၊ သတ္မွတ္ခ်ိန္အတြင္း
စားရိပ္သာ (Mess Hall) ကိုသြားၿပီး နံနက္စာစား၊ စားၿပီးတာနဲ႔အိပ္ေဆာင္ကိုျပန္လာၿပီး၊ ေက်ာင္းသြားဖို႔ျပင္ဆင္ရပါတယ္။
ေန႔စဥ္ ေက်ာင္းမသြားခင္ေလးမွာ အိပ္ေဆာင္လာစစ္ရင္ အစစ္ခံဖို႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔အခန္းေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္
ျပင္ဆင္ခင္းက်င္းခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းသြားရင္ မီးခိုးေရာင္႐ွပ္အက်ၤ ီ (Gray Shirt)၊ လည္စီး (Necktie)၊
ေဘးမွာအစင္းပါတဲ့ေဘာင္းဘီ႐ွည္ (Trousers)၊ နက္ျပာေရာင္ကုတ္အက်ၤ ီအတို (Short Navy Blue Overcoat)နဲ႔
ကက္ပ္ဦးထုပ္ေပ်ာ့ (Overseas Cap) ေတြ၀တ္ဆင္ၾကရပါတယ္။ ေန႔လည္စာစားခ်ိန္ေရာက္ရင္ေတာ့
တပ္ခြဲအလိုက္တန္းစီၿပီး စစ္ေၾကာင္းပံုနဲ႔ စားရိပ္သာကို ခ်ီတက္ၾကရပါတယ္။
ေက်ာင္းခ်ိန္ၿပီးရင္ေတာ့အားကစားလုပ္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေဘာလံုးနဲ႔နပမ္းကစားတယ္။ ညက်ရင္ေတာ့
ညစာစားၿပီးရင္ စာၾကည့္ခ်ိန္အတြက္ အိပ္ေဆာင္ျပန္လာရပါတယ္။ စာၾကည့္ခ်ိန္အတြင္းမွာေတာ့ အခန္းတံခါးေတြဖြင့္၊
စာၾကည့္စားပြဲေပၚမွာစာအုပ္ေတြခ်ၿပီး စာၾကည့္ၾကရပါတယ္။ ေတာ္ကီလည္းပြားလို႔မရ၊ ဟာသလည္းေျပာလို႔မရ၊
ေရဒီယိုဖြင့္နားေထာင္လို႔လည္းမရပါဘူး။ အိပ္ေဆာင္ေတြမွာ စစ္ေဆးသူေတြကေတာက္ေလွ်ာက္ပတ္ေနပါတယ္။
စာၾကည့္ခ်ိန္မွာ မဆိုင္တာတခုခုလုုပ္ေနတာျမင္သြားရင္ေတာ့ စစ္ေဆးသူေတြက စည္းကမ္းခ်ဳိးေဖါက္တယ္ဆိုတဲ့
မွတ္ခ်က္ေရးပို႔ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေက်ာင္းကိုစစ္ေၾကာင္းပံုခ်ီတက္ၿပီးသြားရတာနဲ႔ စည္းကမ္းလိုက္နာရ
တာေတြကိုသေဘာက်မိတယ္ဗ်။ စာေပက႑မွာလဲ က်ေနာ့္အဆင့္ေတြက ဂုဏ္ထူးေဆာင္အဆင့္၀င္ျဖစ္လာပါတယ္။
ဗယ္လီဖို႔ခ်္စစ္ေက်ာင္းကေတာ့ အငယ္တန္းေကာလိပ္ (သို႔) အထက္တန္းေက်ာင္းလို႔ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဗယ္လီဖို႔ခ်္ကို
စေရာက္တဲ့ေန႔ကစၿပီး က်ေနာ့္အမွတ္ေတြက အထက္တန္းအဆင့္ကို ေအာင္ျမင္ဖို႔လံုေလာက္ေနေပမယ့္ က်ေနာ္သင္
ယူခ်င္တဲ့ ဘာသာရပ္ေတြကအမ်ားႀကီး႐ွိေနပါတယ္။ ၀က္စ္ပြိဳင့္အဂၤလိပ္ဘာသာရပ္ (West Point English) နဲ႔
၀က္စ္ပြိဳင့္သခ်္ာဘာသာရပ္ (West Point Math) လိုမ်ဳိးေကာလိပ္အဆင့္ဘာသာရပ္ေတြပါ။
ဗယ္လီဖို႔ခ်္မွာကစားတဲ့ ေဘာလံုးကလည္း ဟိုင္ဒယ္လ္ဘာ့ဂ္အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ ကစားခဲ့သလိုမ်ဳိးပါပဲ။
ဗယ္လီဖို႔ခ်္မွာ ေဘာလံုးကစားတာက တကယ့္ကိုအေရးပါပါတယ္။ ေဘာလံုးနည္းျပက ႏိုဗက္ (Novak)
လို႔ေခၚတဲ့ စိတ္သိပ္မ႐ွည္တတ္တဲ့ ဗိုလ္မွဴးတေယာက္ပါ။ ေဘာလံုးပညာသင္ဆုနဲ႔ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတိုင္းရဲ
႕ တစိတ္တေဒသကို သူ႔အေနနဲ႔ ပိုင္ဆိုင္တယ္လို႔ အေသတြက္ထားတယ္ဆိုတာကို အားလံုးသိေအာင္ေၾကျငာထားပါတယ္။
“ ႐ႊပ္ဇေကာ့ဖ္..မင္းအစြမ္းဒါအကုန္ပဲလား.. ဒီေနရာမွာ..မင္းေက်ာင္းတက္ဖို႔ငါတို႔ေထာက္ပံ့ေၾကးေပးထားတယ္ဆိုတာ
ေမ့ေနၿပီလား…”
ဆိုတာမ်ဳိးေတြလဲ သူကေျပာတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းအသင္းလဲ နာမည္ႀကီးတကၠသိုလ္ေတြအတြက္
ေလ့က်င့္မွဳေပးတဲ့ အငယ္တန္းအသင္း (Farm League) လို စစ္တကၠသိုလ္မ်ားၿပိဳင္ပြဲေတြထဲမွာ ၀င္ၿပိဳင္ၾကပါတယ္။
ဥပမာအားျဖင့္ ေဘာလံုးကစားတာထူးခြ်န္တဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းသားတေယာက္ကို အေမရိကန္ေရတပ္ကလက္ခံလိုက္ၿပီး အဲဒီေက်ာင္းသားအေနနဲ႔ေကာလိပ္ေရာက္ဖို႔အတြက္ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖုိ႔လိုအပ္တယ္ဆိုရင္ ေရတပ္က အဲဒီေက်ာင္းသား
ကိုက်ေနာ္တို႔အသင္းထဲမွာ ႏွစ္ႏွစ္၊ သံုးေလာက္သြင္းထားပါတယ္။ ေက်ာင္းလဲတက္၊ ေဘာလံုးလဲေလ့က်င့္ေပါ့။
အဲလိုေက်ာင္းသားမ်ဳိး (၁၀) ေယာက္ေလာက္ က်ေနာ္တို႔အသင္းထဲမွာ႐ွိပါတယ္။ တကယ့္ပထမတန္းစားအားကစားသမားေတြပါ။
ဗယ္လီဖို႔ခ်္ကိုက်ေနာ္စေရာက္တဲ့ပထမႏွစ္မွာ က်ေနာ္တို႔အသင္းရဲ႕ရလာဒ္မွတ္တမ္းက (၂ – ၉) ပါ။
အသင္းနဲ႔လိုက္မွီႏိုင္ေအာင္လို႔ က်ေနာ္လဲအားထည့္ကစားရပါတယ္။ ေနာက္တႏွစ္က်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အသင္းကို
ဗိုလ္မွဴးအယ္လ္၊မိတ္လဲန္းဘလဲင့္ခ္ (Maj. L. Maitland Blank) ဆိုတဲ့နည္းျပသစ္တေယာက္က ကုိင္ပါတယ္။
က်ေနာ့္ရဲ႕စြမ္းေဆာင္ရည္ကလည္း တိုးတက္လာပါတယ္။ စိတ္ဆိုးေနရင္ က်ေနာ္ကစားတာ အေကာင္းဆံုးဆိုတာကို
နည္းျပဘလဲင့္ကသတိထားမိသြားေတာ့ က်ေနာ့္စိတ္ကိုဆြေပးဖို႔ ကစားပြဲအတြင္းကေနက်ေနာ့္ကို
ဆြဲထုတ္ၿပီးေဘးထုိင္ခိုင္းထားတတ္ပါတယ္။
ေဘာလံုးကြင္းထဲမွာၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းဆက္ဆံခံရတာမ်ဳိးကိုေတာ့ က်ေနာ္လက္ခံႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
ေက်ာင္းသားေတြၾကားထဲမွာ ခ်မ္းသာတဲ့ေက်ာင္းသားေတြ (The Haves) နဲ႔ ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ေက်ာင္းသားေတြ
(The Have-nots) ဆိုၿပီးအုပ္စုႏွစ္စုကြဲေနတာကိုေတာ့ မႏွစ္ၿမိဳ႕မိဘူး။ ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ေက်ာင္းသားေတြကေတာ့
က်ေနာ့္လိုေဘာလံုးပညာသင္ဆုနဲ႔ ဂီတပညာသင္ဆုေတြရထားတဲ့ေက်ာင္းသားေတြပါ။ ေက်ာင္းမွာ က်ေနာ္တို႔
ကလူနည္းစုျဖစ္ေနၿပီး လူမ်ားစုကေတာ့ ခ်မ္းသာတဲ့ေက်ာင္းသားေတြပါ။ ေၾကးရတတ္သားသမီးေတြေပါ့။
သူတို႔ကေတာ့ လက္တင္အေမရိက (Latin America) ကေက်ာင္းသားေတြ၊ လင္မယားျပတ္စဲထားတဲ့
မိဘေတြရဲ႕သားသမီးေတြနဲ႔ တျခားပုဂၢလိကေက်ာင္းေတြက လက္မခံေတာ့တဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ဳိးေတြပါတဲ့
ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားစစ္ဘက္ေက်ာင္း (Military Boarding School) ေတြမွာ ေတြ႕ႏိုင္တယ္လို႔ထင္ရတဲ့
ေက်ာင္းသားမ်ဳိးေတြေပါ့။ အဲဒီထဲကတခ်ဳိ႕ကေတာ့ သူတို႔ခ်မ္းသာေၾကာင္းျပရတာ သေဘာက်ၾကတယ္။
အဲဒီခ်မ္းသာတဲ့ေက်ာင္းသားေတြက ပိုက္ဆံေတြအထပ္လိုက္ကိုင္သံုးၿပီး ခ်ဳိ႕တဲ့ႏြမ္းပါးတဲ့ေက်ာင္း
သားေတြအေပၚမွာ အေက်ာႀကီးနဲ႔ဆက္ဆံေနၾကတာကို မလုပ္သင့္တဲ့အေၾကာင္း သတိေပးရမယ့္အစား
ေက်ာင္းကလဲမသိကြ်ဳိးကြ်ံျပဳေနပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ပညာသင္ဆုယူထားတဲ့ေက်ာင္းသားေတြက စားရိပ္သာထဲက
စားပြဲေတြမွာလူေတြျပည့္ေနရင္ ရပ္ေစာင့္ေနၾကရပါတယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ဳိးေတြမွာ သူေ႒းသားေတြက ခပ္ရင့္ရင့္နဲ႔..
“ေပါင္မုန္႔ထပ္ယူခဲ့ကြာ..” လို႔ခိုင္းတတ္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ့္ကိုလာေျပာရင္ေတာ့ “ေဟ့ေကာင္..ငါ..မင္းကြ်န္မဟုတ္ဘူး..”
လို႔ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ကလူေကာင္ႀကီးေတာ့ ဒီေကာင္ေတြ ဖင္ေရာပါးစပ္ေရာပိတ္သြားတယ္။
၀က္စ္ပြိဳင့္မွာက်င့္သံုးတဲ့ က်င့္၀တ္ေစာင့္စည္းလိုက္နာမွဳစနစ္ (Honor System) လိုမ်ဳိး က်င့္၀တ္စနစ္ကို
ဗယ္လီဖို႔ခ်္မွာက်င့္သံုးပါတယ္။ ၀က္စ္ပြိဳင့္မွာက်င့္သံုးတဲ့ မိမိအသိနဲ႔လိုက္နာရတဲ့ အေျခခံစည္းကမ္းခ်က္ကို က်ေနာ္တို႔သင္ၾကားရပါတယ္။ ဗယ္လီဖို႔ခ်္ေက်ာင္းသားတေယာက္ဟာ မလိမ္ရဘူး၊ မညာရဘူး၊ မခိုးမ၀ွက္ရဘူး။ လိမ္ညာခိုး၀ွက္တဲ့လူေတြကိုလဲသည္းမခံရဘူး။
၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္ႏွင့္အလားတူပင္ ထိုစည္းကမ္းကို ထိန္းသိမ္းၾကပ္မတ္ရန္ ေက်ာင္းသားအရာ႐ွိမ်ားတြင္တာ၀န္႐ွိ၏။
စည္းကမ္းခ်က္ကေတာ့ အႏွစ္သာရအားျဖင့္ တကယ့္ကိုေကာင္းမြန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဗယ္လီဖို႔ခ်္မွာက
စည္းကမ္းသတ္မွတ္ခ်က္ကို ပရမ္းပတာေတြသံုးေနေတာ့ တခါတေလက်ရင္ ေဘာင္ေက်ာ္သြားၿပီး
ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့အသြင္ေဆာင္လာတယ္ဗ်ာ။
ဗယ္လီဖို႔ခ်္ကိုက်ေနာ္ေရာက္ၿပီးသိပ္မၾကာဘူး.. (၁၄) ႏွစ္အ႐ြယ္ ေက်ာင္းသားတေယာက္ကို ပစၥည္းခိုးလို႔ဆိုၿပီး
ေက်ာင္းကႏွင္ထုတ္တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြအားလံုး ေန႔လယ္စာမစားခင္ တပ္ခြဲလိုက္ တန္းေပါင္း
စီထားၾကရတယ္။ စစ္တီး၀ိုင္းကဒရမ္သမားေတြက ေက်ာင္းအ၀င္ဂိတ္၀မွာေနရာယူထားၾကတယ္။ အဲဒီမွာေက်ာင္းသားတပ္ရင္းမွဴးက အဲဒီေက်ာင္းသားေလးကိုသူ႔ေ႐ွ႕ကိုေခၚလိုက္ၿပီး အဲဒီေက်ာင္းသားေလးရဲ႕ကိုယ္ေပၚမွာ ဗယ္လီဖို႔ခ်္ (Valley Forge)
နဲ႔ပတ္သက္တာဘာမွမက်န္ေအာင္ သူ႔ရဲ႕ယူနီေဖါင္းအက်ၤ ီေပၚက ၾကယ္သီးေတြနဲ႔ အဆင့္တံဆိပ္ေတြအားလုံးကို
ကတ္ေၾကးနဲ႔ညွပ္ခ်လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာစိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့ ဒရမ္သံတေခ်ာက္ေခ်ာက္ကထြက္လာတယ္။
အဲဒီေက်ာင္းသားခမ်ာ ၾကယ္သီးမ႐ွိေတာ့တဲ့  ရင္ဘတ္ေဟာင္းေလာင္းပြင့္ေနတဲ့ ႐ွပ္အက်ၤ ီ နဲ႔ ေက်ာင္းသားတပ္ရင္း
တရင္းလံုးေ႐ွ႕ျဖတ္္ၿပီး လမ္းအတိုင္းေက်ာင္းဂိတ္၀ကိုေလွ်ာက္သြားရပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွျပန္လာလို႔မရေတာ့ပါဘူး။
ဒီဘ၀ဒီမွ်ပါပဲ…
က်ေနာ့္ေခါင္းထဲမွာအဲဒီျဖစ္ရပ္ကိုအၾကိမ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားျပန္ျပန္ျမင္ေယာင္ေနမိပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းသားရဲ႕မိ
ဘေတြအေနနဲ႔ သူတို႔သားကိုအဲဒီလိုသိကၡာခ်တာကို လက္ခံသေဘာတူႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာနဲ႔ အဲဒီေက်ာင္းသားေလး
အိမ္ကိုမွျပန္ေရာက္သြားရဲ႕လား ဆိုတာေတြကိုေပါ့။ အဲဒါမ်ဳိးကေတာ့ လံုး၀မမိုက္ဘူးဗ်ာ…
Daniel Kane ဘာသာ ျပန္ဆိုသည္။
ေနာက္ထပ္လအနည္းငယ္လဲၾကာေရာ က်ေနာ္လဲ ေျခာက္ေပါက္က်တဲ့ကိန္းဆိုက္လာပါေလေရာဗ်ား။ က်ေနာ္
တို႔ေက်ာင္းပိတ္ရက္မတိုင္မီ တညမွာ စားရိပ္သာထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ခရစၥမတ္ညစာစားၾကတယ္ဗ်ာ။ အခ်ဳိပြဲေရာက္
မလာခင္အထိေတာ့ အစားအေသာက္ေတြက ေတာ္ေတာ့္ကိုေကာင္းတာလား။ အဲလိုနဲ႔အခ်ဳိပြဲလဲေရာက္လာပါတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့အခ်ဳိပြဲက ဖုတ္ထားတာမက်က္ပဲ ေပ်ာ့ပလဲေနတဲ့ ေ႐ႊဖ႐ံုယိုမုန္႔ျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီမွာေက်ာင္းသားေတြဆီ
က အသံေတြမ်ဳိးစံုထြက္လာေတာ့တာပဲ။ ႐ုတ္တရက္…
“ဘတ္..”
ဆိုၿပီး ေက်ာင္းသားတေယာက္ပစ္လိုက္တဲ့ ေ႐ႊဖ႐ံုယိုမုန္႔တခု က်ေနာ္တို႔စားပြဲအလယ္ေပၚမွာ လာက်ပါေလေရာ။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ… ေလထဲမွာေ႐ႊဖ႐ံုယိုမုန္႔ေတြပလူပ်ံသြားတယ္။ က်ေနာ္လဲ က်ေနာ့္မုန္႔ကိုၾကည့္ေနမိရင္းက
ဘယ္လိုကေနဘယ္လိုျဖစ္တယ္မသိဘူး၊ စိတ္ကေပါက္လာတာနဲ႔ မုန္႔ကိုေကာက္ၿပီး၀ဲလိုက္တယ္။
အဲဒါလဲၿပီးေရာ က်ေနာ္တို႔လဲ တက္ၾကြတဲ့ၾကက္ဖေတြလိုစတိုင္နဲ႔ အိပ္ေဆာင္ေတြကို ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္
တနာရီေလာက္လဲၾကာေရာ… ေက်ာင္းသားတပ္ရင္းမွဴးက က်ေနာ္တို႔ကိုအစည္းအေ၀းေခၚပါေတာ့တယ္။
ေက်ာင္းသားတပ္ရင္းမွာစည္းကမ္းတက်႐ွိေနဖို႔က သူ႔တာ၀န္ေလ။ ေ႐ႊဖ႐ံုယိုမုန္႔ေတြကိုပစ္ၾကတဲ့ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သူကေတာ္ေတာ္ေပါက္ေနတာ။ ေပါက္ကြဲသံစဥ္ေတြလည္း သူ႔ဆီက ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းထြက္လာပါေရာလား။
ေနာက္ဆံုးေတာ့…
“ မင္းတို႔ထဲက မုန္႔ပစ္တဲ့ေက်ာင္းသားေတြ Honor (က်င့္၀တ္ေစာင့္စည္းမွဳ) ႐ွိ႐ွိနဲ႔သတင္းလာပို႔ၾက…
အခုမထြက္ပဲၿပီးမွမိရင္ေတာ့ Honor Breach (က်င့္၀တ္ခ်ဳိးေဖါက္မွဳ) နဲ႔ ေက်ာင္းထုတ္ခံရမယ္။ တန္းျဖဳတ္…”
ဆိုၿပီးလုပ္ပါေလေရာ။
အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔လဲ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ဒရမ္သံနဲ႔ေက်ာင္းထုတ္ခံလိုက္ရတဲ့
ေက်ာင္းသားကိုျပန္သြားသတိရတယ္။ က်ေနာ္လဲ ကိုယ့္ဘာသာ Honor ႐ွိ႐ွိနဲ႔သတင္းပို႔သင့္တယ္လို႔ခံစားမိတာနဲ႔
ေက်ာင္းသားတပ္ရင္းမွဴးအခန္းကိုသြားလိုက္တယ္။ သူ႔အခန္းေရာက္ေတာ့ အဲဒီမွာ ေက်ာင္းသားတပ္ရင္းမွဴးနဲ႔တျခားေက်ာင္းသားအရာ႐ွိႏွစ္ေယာက္နဲ႔စကားေျပာေနၾကတယ္။ က်ေနာ့္ကိုေတြ႕ေတာ့
“ ဘာကိစၥလဲ…” လို႔ေမးပါေလေရာ။
“ က်ေနာ္စားရိပ္သာထဲမွာ မုန္႔ပစ္မိပါတယ္။ အဲဒါကိုသတင္းလာပို႔တာပါ… လို႔လဲဆိုေရာ…”
ျဗဳန္းဆို…သူတို႔အားလံုးက်ေနာ့္ေဘးေရာက္လာၾကပါေလေရာ။ က်ေနာ့္ကိုအိပ္ေဆာင္ထဲမွာအက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ၿပီး
ခရစၥမတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ (Christmas Vacation) မေပးေတာ့ဘူးလို႔ ျခိမ္းေျခာက္ၾကပါေလေရာဗ်ား…
“ မင္းကိုဘာအျပစ္ေပးရမလဲလို႔ မဆံုးျဖတ္ရေသးခင္ ေသနတ္ထုတ္၊ အျပင္မွာေသနတ္ထမ္းၿပီး အျမန္ေလွ်ာက္ေနကြာ…”
လို႔ ေက်ာင္းသားတပ္ရင္းမွဴးကအမိန္႔ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ သူေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့အဲဒီညက
ႏွင္းေတာ္ေတာ္က်ပါတယ္။ အျပင္မွာနာရီေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ တေယာက္တည္း ဘယ္ညာ၊ ဘယ္ညာလုပ္ေနရတာေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္တေယာက္တည္းကြက္ၿပီး အျပစ္ေပးခံရတာဆိုေတာ့ ေရလည္ေပါက္တယ္ဗ်ာ။
ေ႐ႊဖ႐ုံသီးပစ္မိတာကေတာ့ အငယ္စားစည္းကမ္းခ်ဳိးေဖါက္မွဳပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က အဲဒါကို Honor ႐ွိ႐ွိနဲ႔သတင္းပို႔မိတဲ့
တေကာင္တည္းေသာလူမိုက္ေပါ့ဗ်ာ၊ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္ကၾကားထဲက တန္ဆာခံျဖစ္သြားရတာေပါ့။ မိုးမလင္းေသးခင္ မနက္
(၂) နာရီေရာက္မွ က်ေနာ့္ကိုတန္းျဖဳတ္ေပးတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ခရစၥမတ္ပိတ္ရက္ရတယ္ဆိုတာနဲ႔… တျခားဘာေတြလဲမသိ
ဘူးဆက္ေျပာတယ္ု… လူကခိုုက္ခိုက္တုန္ေနေတာ့ က်ေနာ္လဲမၾကားေတာ့ဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး႒ာနက က်ေနာ့္အေပၚေပး
မယ့္ျပစ္ဒဏ္ကို ခရစၥမတ္ေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္းမွာ ဆံုးျဖတ္မယ္ဆုိပဲ။
“ ေကာင္းပဗ်ား… Merry Christmas…”
ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ သြားေနမယ့္ နီ၀ပ္ခ္ျပည္နယ္ကဘြားဘြား႐ႊပ္ဇေကာ့ဖ္ရဲ႕အိမ္ကို ဒီအ႐ွဳပ္ထုပ္ကိုသယ္သြားရဦး
မယ့္သေဘာေပါ့။
ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ့္ကိုယ္ေရးမွတ္တမ္းထဲမွာ သတိေပးခ်က္တေစာင္ တိုးသြားတာေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း
က်င့္၀တ္ေစာင့္စည္းလိုက္နာမွဳစနစ္ (Honor System) နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သင္ခန္းစာေတာ့ေကာင္းေကာင္းရလိုက္တယ္။
Honor (က်င့္၀တ္) ဆိုတာအေျခခံအားျဖင့္ ဆင္ျခင္တံုတရားနဲ႔လိုက္နာထိန္းသိမ္းရတဲ့ စည္းမ်ဥ္းတခုပါပဲ။ မိမိအဖြဲ႔
၀င္ေတြကို Honor ႐ွိေစခ်င္တဲ့ မည္သို႔ေသာအဖြဲ႔အစည္းမဆို လူတဦးတေယာက္ရဲ႕ အသိစိတ္႐ွိ႐ွိနဲ႔က်င့္၀တ္ေစာင့္စည္းမွဳကို
အဲဒီလူကိုျပန္ဒုကၡေပးသလိုမ်ဳိးျဖစ္ေအာင္ မသံုးမိဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။
အခုကိစၥမွာျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္ရင္းမွဴးက အေသအခ်ာစဥ္းစားၿပီး ေက်ာင္းသားေတြကို နားလည္ေအာင္႐ွင္းျပရ
မယ့္အစား ဘာမွမစဥ္းစားပဲ ခပ္ညံ့ညံ့ဆံုးျဖတ္ခ်က္တခုကို ခပ္လြယ္လြယ္ခ်၊ အငယ္စားျပႆနာ (Minor Situation)
တခုကို ခ်ဲ႕ကားၿပီး Honor ႐ွိ႐ွိနဲ႔သတင္းပို႔ဆိုၿပီး ပုဂၢိဳလ္ေရးက်င့္၀တ္ေစာင့္စည္းမွဳနဲ႔ ၀ါးလံုးခ်ီးသုတ္ရမ္းလိုက္တယ္။
လြယ္တာကိုး။ ဒီေလာက္ကေတာ့ဗ်ာ… (၁၀) ႏွစ္သားကေလးအတြက္ေတာင္ ျပႆနာမ႐ွိပါဘူး။

ထိပ္တန္းအေမရိကန္စစ္သူႀကီးတဦးျဖစ္သူ ၾကယ္ငါးပြင့္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဒါက္ဂလပ္စ္မက္အာသာ

ဗယ္လီဖုိ႔ခ်္မွာ (၂) ႏွစ္ေနရတာနဲ႔ပတ္သက္တဲ့အဓိကရည္မွန္းခ်က္ (Main Objective) ကေတာ့ ၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္
(West Point) ကိုတက္ခြင့္ရဖို႔အတြက္ပါ။ ဒီရည္မွန္းခ်က္က က်ေနာ့္အတြက္တင္မကပါဘူး။ အေဖ့အတြက္လဲအေရးႀကီး
လွပါတယ္။ ဖက္ဆစ္၀င္႐ုိးတန္းအုပ္စုကိုအႏိုင္ယူခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအိုင္ဆဲန္ေဟာင္၀ါ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမက္အာသာ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး
ဘရက္ဒ္ေလ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးပက္တန္နဲ႔ တျခားစစ္သူရဲေကာင္းမ်ားစြာကို ၀က္စ္ပြိဳင့္ လို႔ေခၚၾကတဲ့ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စု
စစ္တကၠသိုလ္ (United States Military Academy) ကေန ေမြးထုတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ထူးထူးျခားျခား (၁၉၁၅)
မွာေက်ာင္းဆင္းခဲ့တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအိုင္ဆဲန္ေဟာင္၀ါနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးဘရက္ဒ္ေလတို႔အပတ္စဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ (၅၉) ဦး
ကိုေမြးထုတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။

ဒုတိယကမာၻစစ္အၿပီး တိုက်ဳိၿမိဳ႕တြင္ေတြ႕ရေသာ အေမရိကန္ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီးလူး၀စ္ေဂ်ာ္န္ဆဲန္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမက္အာသာႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအိုမာဘရက္ဒ္ေလ

မဟာမိတ္တပ္မွဴးခ်ဳပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမက္အာသာႏွင့္ စစ္႐ွဴံးဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ဘုရင္ဟီ႐ုိဟီတို

၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္ရဲ႕ဂုဏ္သိကၡာကေတာ့အစဥ္အျမဲကိုျမင့္မားေနပါတယ္။ ဒါ့အျပင္၀က္စပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္မွာ
ကေက်ာင္းလခမေပးရပါဘူး။ အခြန္ထမ္းအေမရိကန္ျပည္သူေတြ ရဲ႕ေက်းဇူးနဲ႔ အခမဲ့ပညာသင္ယူႏုိင္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ ေက်ာင္းသားလူငယ္အမ်ားအျပားတက္ေရာက္လိုၾကတဲ့ တကၠသိုလ္ေတြထဲမွာ ၀က္စ္ပြိဳင့္
တကၠသိုလ္လည္းပါပါတယ္။ ၀က္စ္ပြိဳင့္တက္ခ်င္လို႔ဆိုၿပီး စာတိုက္ကေန စာပို႔လိုက္တာမ်ဳိးေတာ့မရပါဘူး။ ၀က္စ္ပြိဳင့္
ကႏွစ္စဥ္လက္ခံတဲ့ ေက်ာင္းသားသစ္အေရအတြက္ (၈၁၆) ဦးထဲမွာပါခ်င္တဲ့ေက်ာင္းသားမွန္သမွ် အကန္႔အသတ္႐ွိၿပီး ယွဥ္ၿပိဳင္ရယူရတဲ့ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္တေနရာရရင္ရ၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ (Senator) သို႔မဟုတ္
ေအာက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ (Congressman/Congresswoman) ေတြရဲ႕ ေထာက္ခံမွဳကို ရဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္ခု
ထဲကတခုရၿပီးရင္ေတာ့ စာေပ၊ ကာယနဲ႔က်န္းမာေရးစစ္ေဆးမွဳေတြကို ေအာင္ျမင္ဖို႔လိုအပ္ပါေသးတယ္။
က်ေနာ္ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ဗယ္လီဖို႔ခ်္ကို (၁၉၅၁) ေဖေဖၚ၀ါရီလမွာ အေဖေရာက္လာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔သားအဖလဲ
က်ေနာ္၀က္စ္ပြိဳင့္တက္ခြင့္ရဖို႔အတြက္ မဟာဗ်ဴဟာဆြဲၾကပါတယ္။ အေဖ့ရဲ႕တိုက္တြန္းမွဳေၾကာင့္ က်ေနာ္လဲနယူးဂ်ာစီျပည္နယ္ရဲ႕ ေအာက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြကိုစာရင္းလုပ္ၿပီး အမတ္တေယာက္ဆီကိုစာ
တေစာင္ပို႔ပါတယ္။ စာထဲမွာေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမိတ္ဆက္ထားၿပီး (၁၉၅၂) မွာလက္ခံမယ့္အပတ္စဥ္အတြက္
က်ေနာ့္ကိုအဆိုတင္သြင္းေပးဖို႔ စဥ္းစားေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံထားပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့…
“ ေနာ္မန္႐ႊပ္ဇေကာ့ဖ္ေရ… စံုစမ္းေမးျမန္းမွဳအတြက္ေက်းဇူးတင္႐ွိပါတယ္။ သင္ေရာ သင့္ရဲ႕မိဘေတြေရာပါ ေအာက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ဂ်ဳန္းစ္ရဲ႕မဲဆႏၵနယ္ထဲမွာမပါဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။ လႊတ္ေတာ္အ
မတ္ဂ်ဳန္းစ္အေနနဲ႔ သူ႔ရဲ႕မဲဆႏၵနယ္ထဲကေက်ာင္း၀င္ခြင့္ေလွ်ာက္ထားသူေတြကိုပဲ ေထာက္ခံေပးပါတယ္။
ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးမွာစိတ္၀င္စားမွဳ႐ွိတဲ့အတြက္ အလြန္ပဲေက်းဇူးတင္႐ွိပါတယ္…”
အဲဒီလိုမ်ဳိးစာေတြျပန္ေရာက္လာပါေလေရာဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့က်ေနာ္လဲ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ညစ္သြားတယ္။
ေရေျမျခားမွာႏိုင္ငံ့တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေနတဲ့ စစ္ဘက္အရာ႐ွိတေယာက္ရဲ႕ သားျဖစ္ေပမယ့္ အေဖကႏိုင္ငံျခား
မွာတာ၀န္က်ေနေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ေထာက္ခံခ်က္မရဘူးျဖစ္ေနတယ္။
အဲဒါနဲ႔က်ေနာ္လဲ ပဲန္ဆယ္လ္ေဗးနီးယားျပည္နယ္ (Pennsylvania) နဲ႔ နယူးေယာက္ျပည္နယ္ (New York)
ျပည္နယ္ေတြက လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြဆီကိုစာေတြထပ္ပို႔တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာင္ကာ႐ုိလိုင္းနားျပည္နယ္
(South Carolina) ျပည္နယ္ကလႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြဆီမွာ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ေထာက္ခံေပးဖို႔ ေက်ာင္းသား႐ွာ
မရပဲျဖစ္ေနတယ္လို႔ တေယာက္က လာေျပာတယ္။ အဲလိုဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း ေတာင္ကာ႐ုိလိုင္းနားအမတ္ေတြဆီ
ကိုစာေတြထပ္ပို႔တာေပါ့။ အဲလိုနဲ႔ (၁၉၅၁) ေမလမတိုင္ခင္ေလး၊ အေဖလည္းစစ္ဘက္အခ်ိန္ျပည့္တာ၀န္က
အၿငိမ္းစားယူၿပီး အေမနဲ႔တူတူ အေမရိကန္ကိုျပန္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ထိ ဘာမွမထူးျခားေသးဘူး။

နယူးဂ်ာစီျပည္နယ္၏အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ ေဟာင္း၀ပ္ဒ္အလက္ဇၷား စမစ္သ္

စေနေန႔တေန႔မွာေတာ့ အေဖနဲ႔က်ေနာ္နဲ႔ နယူးဂ်ာစီျပည္နယ္၊ ေမပယ္လ္ေဟာက္စ္ (Maple House) က အိမ္အသစ္ရဲ႕မီးဖိုေခ်ာင္ထဲကစားပြဲမွာထုိင္ၿပီးဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ ၾကံဆေနၾကတယ္။ အေဖကလည္း
သူ႔ရဲ႕အဆက္အသြယ္ေဟာင္းေတြကတဆင့္ နယူးဂ်ာစီျပည္နယ္ရဲ႕ အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္တဦးျဖစ္တဲ့
ေဟာင္း၀ပ္ဒ္အလက္ဇႏၵားစမစ္သ္ (Howard Alexander Smith) နဲ႔ေတြ႕ဆံုခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္
ဆီေနတာစမစ္သ္အေနႏွင့္ (၁၉၅၂) အပတ္စဥ္အတြက္ ေက်ာင္းသားတေယာက္နဲ႔ အရံအျဖစ္ေနာက္
တေယာက္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ၿပီးေနၿပီဆိုတာ က်ေနာ္တို႔သိေနေပမယ့္လည္း ဆီေနတာစမစ္သ္က က်ေနာ့္အေနအ
ထားကိုသေဘာက်ေတာ့ ၀င္ခြင့္ေထာက္ခံခ်က္အတြက္တတိယေနရာမွထားေပးပါတယ္။
အဲဒီအေနအထားက လာမယ့္ေႏြဦးမွာက်င္းပမယ့္ ၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္စာေမးပြဲေတြကို
၀င္ေရာက္ေျဖဆိုခြင့္ရ႐ွိလာေစခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ၀က္စ္ပြိဳင့္၀င္ခြင့္ရဖို႔က အဲဒီေလာက္နဲ႔တင္
မလံုေလာက္ေသးဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ့္ေ႐ွ႕ကႏွစ္ေယာက္ကလည္း စာေမးပြဲက်ဖို႔မျဖစ္ႏိုင္တဲ့
လူစားမ်ဳိးေတြျဖစ္ေနတယ္။ အျဖစ္ကမႏွစ္ကနဲ႔မတူဘူး။ ေတာ္ေတာ္ပြဲပ်က္တယ္ဗ်ာ။
အေဖ့အေနနဲ႔ က်ေနာ္၀က္စ္ပြိဳင့္တက္ခြင့္ရတာကိုျမင္ခ်င္ေပမယ့္လည္း သူ႔အဆက္အသြယ္ေကာင္းေတြကို
ခပ္ေစာေစာကတည္းက လွမ္းခ်ိတ္ထားတာမ်ဳိးေတာ့ မလုပ္ခဲ့ဘူး။ အေဖကက်ေနာ့္အေပၚမွာယံုၾကည္မွဳအျပည့္အ၀႐ွိသလိုပဲ ၀က္စ္ပြိဳင့္တကၠသိုလ္ရဲ႕ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္စနစ္အေပၚက က်ေနာ့္အေပၚမွာလည္း မွ်မွ်တတ႐ွိလိမ့္မယ္လို႔
ယံုၾကည္မွဳ႐ွိတဲ့သူတေယာက္ပါ။
က်ေနာ္ကလည္းကိုယ့္ကိုယ္ကိုယံုၾကည္မွဳ႐ွိပါတယ္။ တသက္လံုးက်ေနာ့္ကို ၀က္စ္ပြိဳင့္သြားရမယ္လို႔
အေျပာခံထားရေတာ့ ၀က္စ္ပြိဳင့္တက္ခြင့္မရဘူးဆိုတာ စိတ္ကူးထဲေတာင္မထည့္ဖူးဘူးေလ။ ဒါေပမယ့္
အခ်ိန္ၾကာၾကာ ေစာင့္ေကာင္းေစာင့္ရႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ လက္႐ွိအေနအထားကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ထည့္မတြက္ခဲ့ၾကဘူး။ ၀က္စ္ပြိဳင့္ကေက်ာင္း၀င္လက္ခံတဲ့အသက္အပိုင္းအျခားက (၁၇) ႏွစ္ကေန (၂၂) ႏွစ္ထိပါ။ အဲဒီေတာ့
က်ေနာ့္အေနနဲ႔ (၁၉၅၂) မွာ၀င္ခြင့္မရရင္ေတာင္မွ အငယ္တန္းေကာလိပ္တခုမွာ၀င္တက္ၿပီး (သို႔)
စစ္တပ္ထဲ၀င္လိုက္ၿပီး ေနာက္တႏွစ္မွာထပ္ေျဖလို႔ရတယ္ေလ။
အဲဒီမွာ အေဖကက်ေနာ့္ကို ဂုဏ္ထူးေဆာင္စစ္ဘက္ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ (Honor Military Appointment)
ဆိုတာကိုေျဖဖို႔တုိက္တြန္းလာတယ္။ စစ္ဘက္ေက်ာင္း (Military School) ေတြကေက်ာင္းသားေတြ
ယွဥ္ၿပိဳင္ေျဖဆိုဖို႔ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ေနရာနည္းနည္းပါးပါးကို ၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္က ႏွစ္စဥ္စီစဥ္ေပးပါတယ္။ ေျဖဆိုတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကို ေခါင္းေဆာင္မွဳအရည္အေသြး၊
အထက္တန္းေက်ာင္းေအာင္ျမင္မွဳအဆင့္အတန္း၊ အားကစား၊ ေက်ာင္းတြင္းလွဳပ္႐ွားမွဳမ်ားတြင္ပါ၀င္မွဳမ်ားနဲ႔ ႏိုင္ငံ
တ၀ွမ္းေကာလိပ္ေက်ာင္း၀င္ခြင့္နဲ႔အလားတူ စာေမးပြဲကိုေျဖဆိုေအာင္ျမင္တဲ့အေနအထားေတြအေပၚမွာမူတည္ၿပီး ၀က္စ္ပြိဳင့္တကၠသိုလ္၀င္ခြင့္အတြက္ ေ႐ြးခ်ယ္မွဳျပဳလုပ္ပါတယ္။
တကယ့္ကို႐ွည္လ်ားေထြျပားတဲ့ၿပိဳင္ပြဲပါပဲဗ်ာ။ (၁၉၅၂) အပတ္စဥ္အတြက္ ၀င္ခြင့္ေနရာက (၅) ေနရာပဲေပးတာ။ အဲဒီ (၅) ေနရာအတြက္ ေျဖၾကတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကေထာင္ခ်ီေနတာေလ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္က်ိန္းေသေအာင္မယ္လို
႔ အေဖကအပိုင္တြက္ေနတယ္ေလ။ အဲဒါနဲ႔က်ေနာ္လဲ ဗယ္လီဖို႔ခ်္ကိုျပန္ယြန္းၿပီး ၀က္စ္ပြိဳင့္၀င္ခြင့္ရဖို႔ တတ္ႏိုင္သမွ်
အစြမ္းကုန္လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ အဲဒီႏွစ္မွာပဲ ေဘာလံုးနဲ႔အေျပးက႑ေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး
ဂုဏ္ျပဳလြႊာေတြလည္း ရလိုက္ေသးတယ္။ စစ္ေရးက႑မွာက်ျပန္ေတာ့လည္း အဆင့္အျမင့္ဆံုး ေက်ာင္းသားေတြ
ထဲကတေယာက္ျဖစ္လာျပန္တယ္။ စာေပက႑မွာလည္း အတန္းထဲမွာထိပ္ဆံုးေက်ာင္းသားေတြထဲမွာ ပါေနျပန္တယ္။
က်ေနာ္နဲ႔ရင္းႏီွးတဲ့ အဂၤလိပ္စာနည္းျပ ဗိုလ္အက္စ္ေရး (Lt. Esrey) ကက်ေနာ့္ကိုသူ႔႒ာနလက္ေအာက္မွာေခၚထားၿပီး
ႏွစ္စဥ္မွတ္တမ္း (Yearbook) ရဲ႕အယ္ဒီတာအျဖစ္ခန္႔ပါတယ္။ သူကက်ေနာ့္ကို က်ပန္းစကားေျပာၿပိဳင္ပြဲ (Debating Contest) မွ၀င္ၿပိဳင္ဖို႔တုိက္တြန္းတာနဲ႔က်ေနာ္၀င္ၿပိဳင္လိုက္တာ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ႏိုင္သြားပါေလေရာလား။ ဓမၼဓိ႒ာန္ေမးခြန္းစာေမးပြဲ
(Multiple-Choice Test) ေတြ၊ ျပည္သူ႔၀န္ထမ္းက႑စာေမးပြဲေတြကေန Standford-Binet ညဏ္ရည္စစ္စာေမး
ပြဲေတြအထိ၀င္ၿပိဳင္တာေတြမွာလည္း ထိပ္ဆံုးေရာက္ေနတယ္။
အဲလိုနဲ႔ ဂုဏ္ထူးေဆာင္စစ္ဘက္ေက်ာင္း၀င္ခြင့္စာေမးပြဲလည္း ေျဖရေရာ က်ေနာ့္အမွတ္ေတြက အရမ္းျမင့္ေနေတာ့တာေပါ့။
ထိပ္ဆံုးေရာက္ေနပါတယ္ဆိုမွ ပိုေရာက္ေအာင္ ဗယ္လီဖို႔ခ်္ေက်ာင္းက က်ေနာ့္ကိုသင္တန္းဆင္းပြဲမွာ မိန္႔ခြန္းေျပာရ
တဲ့ေက်ာင္းသား (Valedictorian) အျဖစ္ ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ပါတယ္။ ၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္ကို ၀င္ခြင့္မရေသးတာကလြဲလို႔ အေျခအေနအားလံုးကေတာ့ ေနသားတက်နဲ႔ ကိုယ့္ဘက္မွာ႐ွိေနပါၿပီ။
အဲဒီမွာ က်ေနာ့္ကို က်ေနာ္ႀကိဳက္တဲ့ေကာလိပ္မွာတက္ႏိုင္တဲ့ အရံဗိုလ္သင္တန္းပညာသင္ဆုအျပည့္အစံု
(Full ROTC Scholarship) ေပးမယ္၊ ေက်ာင္းၿပီးရင္ မရင္းတပ္ (US Marine Corps) ထဲကို၀င္ေရာက္ႏိုင္ပါတယ္လို႔
ေရတပ္ (US Navy) ကကမ္းလွမ္းလာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒီကမ္းလွမ္းခ်က္က ႐ႊပ္ဇေကာ့ဖ္မိသားစုထဲမွာေတာ့
သိပ္မႀကီးက်ယ္ဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။
ဗယ္လီဖို႔ခ်္မွာ ေက်ာင္းဆင္းတဲ့ေန႔လည္းေရာက္လာေတာ့ က်ေနာ္လည္းမိန္႔ခြန္းတက္ေျပာၿပီး သူငယ္ခ်င္းေတြကိုႏွဳတ္
ဆက္ပါတယ္။ စိတ္ထဲကလည္းေနာက္ႏွစ္ေတာ့ ၀က္စ္ပြိဳင့္သြားမယ္လို႔ ၾကံဳး၀ါးရင္းနဲ႔ေပါ့။ အဲဒီေနာက္ က်ေနာ္လည္း
ေမပယ္လ္၀ုဒ္ (Maplewood) ကအိမ္ကိုျပန္လာၿပီး ခိုးလုခုလုနဲ႔သိပ္သက္ေတာင့္သက္သာမ႐ွိလွတဲ့
ေန႔ရက္ေတြကိုျဖတ္သန္းရပါတယ္။ ၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္ရဲ႕ (၁၉၅၂) အပတ္စဥ္သစ္အတြက္ သင္တန္းက
ဂ်ဴလိုင္ (၁) ရက္ေန႔မွာ စမွာပါ။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဇြန္လရဲ႕ေန႔ရက္ေတြကုန္ဆံုးလာတာနဲ႔အမွ် က်ေနာ္လည္း ေနာက္တနည္းအတြက္ စီမံခ်က္ကို
စဥ္းစားရပါေတာ့တယ္။ အဲဒါကေတာ့ ၀က္စ္ပြိဳင့္တကၠသိုလ္ကိုတက္ခြင့္ရဖုိ႔ ႀကိဳးစားရင္း အိမ္မွာပဲဆက္ေနၿပီး
တက္ႏုိင္တဲ့ နီ၀ပ္စက္မွဳတကၠသိုလ္ (Newark College of Engineering) ကိုတက္ဖို႔စာရင္းသြင္းဖို႔ပါ။ အဲလိုနဲ႔
(၁၉၅၂) ဇြန္လ (၂၆) ရက္ေန႔မွာ ေၾကးနန္းစာတေစာင္ေရာက္လာပါေလေရာ။
“ ဂုဏ္ထူးေဆာင္စစ္ေက်ာင္းယွဥ္ၿပိဳင္သူအေနႏွင့္ ၀က္စပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္ခြင့္၊  ဗိုလ္ေလာင္း
အျဖစ္ေက်ာင္းအပ္ရန္အတြက္ ဂ်ဴလိုင္ (၁) ရက္ေန႔၊ နံနက္ (၁၁) နာရီမတိုင္မီ ၀က္စ္ပြိဳင့္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး၊
နယူးေယာက္ၿမိဳ႕အား သတင္းပို႔ရန္ ”
လို႔ေၾကးနန္းမွာေဖၚျပထားပါတယ္။ က်ေနာ္လည္းဖတ္လိုက္တာ (၃) ေခါက္ေတာင္ျဖစ္သြားတယ္။
အေဖကအလုပ္မွာပဲ႐ွိေနတုန္း၊ အဲဒါနဲ႔ အေမ့ကိုအဲဒီေၾကးနန္းလည္းေပးဖတ္လိုက္ေရာ ၀မ္းသာလြန္းလို႔
အေမမ်က္ရည္က်ပါေတာ့တယ္။ အေမဖတ္ၿပီးတာနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲသြားၿပီး ဆံသဆိုင္တဆိုင္မွာ စစ္သားဆံေတာက္
ညွပ္လိုက္ပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္မွာေတာ့ အဲဒါကလုပ္ဖုိ႔ သင့္ေတာ္တယ္လို႔ယူဆရတာပဲ။ တျခား…
ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ေအာင္ပြဲခံရမယ္ဆိုတာလည္း မသိဘူးေလ။
ညေနက်ေတာ့အေဖျပန္ေရာက္လာပါေလေရာ။ တံခါးဖြင့္ၿပီး အေဖလည္းအိမ္ထဲ၀င္လာေတာ့ က်ေနာ့္ဆံပင္
ပံုစံကိုၾကည့္ၿပီး…
“ ငါ့သားဆံပင္ပံုေတာ့ ႀကိဳက္သြားၿပီေဟ့ ” လို႔ဆိုပါေလေရာ။ အဲဒါနဲ႔က်ေနာ္လည္း…
“အေဖ…ဒီဟာကိုပိုလို႔ေတာင္ႀကိဳက္သြားဦးမယ္…”  လို႔ေျပာၿပီး ေၾကးနန္းစာကိုျပလိုက္တယ္။ အေဖ့ခမ်ာ၀မ္း
သာလြန္းလို႔ က်ေနာ့္ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ဖက္ထားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ မီးဖိုခန္းထဲသြားၿပီး
ဘီယာေသာက္ၿပီး ေအာင္ပြဲခံၾကေတာ့တာေပါ့…   (ဆက္လက္ေဖၚျပသြားပါမည္)

http://freedomnewsgroup.com/2012/03/14/it-doesnt-take-a-hero-9/

{ မတ္လ (၁၄)ရက္ေန ့တြင္ အစိုးရပိုင္ မီဒီယာမ်ားမွထုတ္လႊင့္မည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မိန္ ့ခြန္း }(Clcik)

မတ္လ (၁၄)ရက္ေန ့တြင္ အစိုးရပိုင္ မီဒီယာမ်ားမွထုတ္လႊင့္မည့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ မိန္ ့ခြန္း


ျမန္မာ့အသံ ရုပ္ျမင္သံၾကားႏွင့္ (MRTV)တုိ ့မွထုတ္လႊင့္မည့္ လူထုေခါင္းေဆာင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၏ မိန္ ့ခြန္း (ရုပ္/သံ)