သူရဲေကာင္းဆိုတာ… အခန္း (၃) ၊ ဒုတိယပိုင္း

by FNG on February 8, 2012

မဲေပးပါ

Daniel Kane၊ ၊အေမလာဖို႔အတြက္ ျပင္ဆင္မွဳေတြလုပ္ေနရတဲ့ အေဖ့အတြက္ ဆံုး႐ွဳံးမွဳေတြလည္း
မနည္းလွပါဘူး။ လက္႐ွိေနေနတဲ့ စံအိမ္ၾကီးမွာ က်ေနာ္တို႔ မိသားစုဝင္ငါးေယာက္လံုးအတြက္ ေနရာ
ကမဆံ့ေတာ့ နန္းရင္ျပင္ေဘးက်တဲ့၊ တယ္ရန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္က ခီယာဘန္ေခါ့ခ်္ (Khiaban Khoch)
လမ္းမေပၚက
အိမ္ႀကီးတလံုးမွာ က်ေနာ္တို႔ေနဖို႔အတြက္ အေဖကစီစဥ္ရပါတယ္။ အိမ္က အုတ္ၾကမ္းအၾကီး
စားေတြနဲ႔ ေဆာက္ထားတဲ့ သံုးထပ္တိုက္ပါ။ အေဖနဲ႔က်ေနာ္တို႔ေနေနတဲ့ စံအိမ္ၾကီးလို
တခမ္းတနားၾကီး မဟုတ္ေသာ္လည္း အိမ္ရဲ႕အတြင္းပိုင္း ျပင္ဆင္မွဳေတြက သက္ေတာင့္သက္သာ႐ွိတဲ့
အေနာက္တိုင္းပံုစံပါ။ တံခါးမၾကီးကထြက္ရင္ လမ္းမေပၚကိုေရာက္ျပီး၊ အိမ္ေဘးမွာေတာ့ ပန္းဥယ်ာဥ္
တခု႐ွိပါတယ္။ သံုးထပ္မွာ႐ွိတဲ့ က်ေနာ့္အိပ္ခန္းကေန ပန္းဥယ်ာဥ္ရဲ႕နံရံကိုေက်ာ္ၾကည့္ရင္ေတာ့
အိမ္ေတြ၊ ျခံဝင္းေတြ၊ တျခားပန္းဥယ်ာဥ္ေတြနဲ႔ လမ္းသြယ္ေတြကို ဝကၤပါလိုမ်ဳိး ႐ွဳပ္႐ွဳပ္ေထြးေထြး
ျမင္ေနရပါတယ္။ လမ္းေပၚကၾကည့္ရင္ေတာ့ အဲဒါေတြကိုမျမင္ႏိုင္ပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔အိမ္သစ္ကို အလီနဲ႔ယာဥ္ေမာင္းတို႔လဲ လိုက္လာၾကပါတယ္။ အေဖက အီရန္ဥယ်ာဥ္မွဴးတေယာက္၊ အိမ္အကူ႐ု႐ွားအမ်ဳိးသမီးတေယာက္နဲ႔ အရင္က ျပင္သစ္သံ႐ံုးမွာ စားေတာ္ကဲလုပ္တဲ့ ကာ႐ွက္ (Kachev) ဆိုတဲ့စားေတာ္ကဲတေယာက္ကို ငွားလိုက္ပါတယ္။ တယ္ရန္မွာက အစ္မေတြအတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့ အဂၤလိပ္စကားေျပာ အထက္တန္းေက်ာင္းကလည္း မ႐ွိေတာ့ အစ္မေတြကိုစာသင္ဖို႔အတြက္ ဆရာမေတြကုိလဲငွားလိုက္ပါတယ္။ အဲဒါေတြအားလံုးအတြက္ကုန္က်စားရိတ္ေတြကို အီရန္အစုိးရက အျပည့္အဝေထာက္ပံ့ေပးပါတယ္။

အလက္ဇႏၵရီးယားဆိပ္ကမ္း

အဲဒီလိုျပင္ဆင္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ အေမနဲ႔အစ္မေတြက အီတလီခရီးသည္တင္သေဘၤာၾကီးတစီးေပၚမွာ ဇိမ္နဲ႔စတုိင္က်က်ေနျပီး အတၱလႏိ ၱတ္သမုဒၵရာကို ျဖတ္လာေနၾကေလရဲ႕။ ဒီဇင္ဘာအေစာပိုင္းက်ေတာ့ သေဘၤာက အီဂ်စ္ႏိုင္ငံ၊ အလက္ဇႏၵရီးယားဆိပ္ကမ္း (Port of Alexderia) မွာ ဆိုက္ပါတယ္။ အေဖက အဲဒီမွာ အေမတို႔ကိုသြားႀကိဳျပီး ကိုင္႐ုိေလဆိပ္ကိုေခၚသြား၊ ကိုင္႐ုိေလဆိပ္ကေန ကုန္တင္ေလယာဥ္တစီးနဲ႔ တယ္ရန္ကိုခရီးဆက္လာၾကပါတယ္။
အေမကသူေရာက္လာၿပီဆိုတာကို အိမ္ေပၚကိုေျခခ်လိုက္တာနဲ႔ စတင္ျပသေတာ့တာပါပဲ။ ကာ႐ွက္ရဲ႕လက္ရာ ေန႔လယ္စာစားၿပီးရင္၊ အခ်ဳိတည္းဖို႔ အဲန္းဘုရင္မဦးထုပ္ (Queen Anne’s Bonnet) လို႔အမည္ရတဲ့ ကိတ္မုန္႔တမ်ဳိးကို ကာ႐ွက္ကတည္ခင္းေလ့႐ွိပါတယ္။ အဲဒီကိတ္မုန္႔ကဆိမ့္လြန္းတယ္လို႔ အေမက ဆိုပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္တို႔လည္း အဲဒီကိတ္မုန္႔လို အခ်ဳိပြဲမ်ဳိးကို ေနာက္ဘယ္ေတာ့မွမျမင္ရေတာ့ပါဘူး။ အေမက အေဖ့႐ုံးခန္းထဲက မိသားစုဓါတ္ပံုေတြအားလံုးျဖဳတ္ျပီး ဧည့္ခန္းထဲထည့္ထားလိုက္တယ္။ အေဖက ဧည့္ခန္းမွာ မိသားစုဓါတ္ပံုေတြမထားခ်င္ဘူး။ ဧည့္ခန္းကိုပံုမွန္အတိုင္းပဲထားခ်င္ေတာ့ အေဖကအေမ့ကို သူ႔သေဘာထားကိုေျပာျပပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း အဲဒီလိုထားရင္ အိမ္နဲ႔မတူဘူးလို႔ အေမကိုဆိုေလတယ္။ အဲဒီေနာက္မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ အေမဝင္သြားျပီး ခ်က္ျပဳတ္တဲ့ အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြကို ပိုးသတ္ထားဖို႔ ကာ႐ွက္ကိုအမိန္႔ေပးပါေတာ့တယ္။ ေစာဒကတက္သံတခြန္းမွ မၾကားရပါဘူး။ မိသားစုဘဝထဲကို က်ေနာ္တို႔ျပန္ေရာက္လာပါျပီ။
က်ေနာ္ရလာတဲ့ တခ်ဳိ႕အက်င့္စ႐ုိက္သစ္ေတြကို အေမကလံုးဝသေဘာမက်ပါဘူး။ ဥပမာဆိုရင္ က်ေနာ့္ကို အကူဝန္ထမ္းေတြက ဝိုင္းကူေပးတာမ်ဳိးလိုေပါ့။ အိမ္ထဲက အခန္းတိုင္းရဲ႕ နံရံေတြေပၚမွာ ခလုပ္တခုစီ႐ွိပါတယ္။ အဲဒီခလုတ္တခုခုကို ႏွိပ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ မ်က္လွည့္ျပလိုက္သလို အလီေပၚလာမယ္။ အဲေတာ့..
အလီေရ…ကိုကာကိုလာတဗူးေလာက္… လို႕ က်ေနာ္က အလီ့ကိုေျပာလိုက္ရင္…
ဟုတ္ကဲ့ ရပါတယ္… လို႔ အလီကျပန္ေျပာျပီးထြက္သြားမယ္။ ငါးမိနစ္ေလာက္ေနရင္ ကိုကာကိုလာတဗူးနဲ႔ အလီျပန္ေရာက္လာမယ္။ တကယ္အဆင္ေျပတယ္ဗ်ာ… ဒါေပမယ့္ အေမေရာက္လာျပီးတဲ့ေန႔ကစျပီး ခလုတ္ႏွိပ္စရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ ကိုကာကိုလာလိုခ်င္ရင္ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္သာ ဆင္းယူေပေတာ့ဗ်ား.. အစိုးရအသစ္၊ ေပၚလစီအသစ္ေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ့္ အိမ္အဝင္အထြက္ေတြကိုလည္း အေမက မဆုိင္းမတြကန္႔သတ္ပါေတာ့တယ္။ လူၾကီးေတြနဲ႔ အျပင္ထြက္ျပီး ပိုကာဖဲဝိုင္းပါတီေတြသြားတယ္ဆိုတာမ်ဳိးကို အေမကမႏွစ္သက္ပါဘူး။ က်ေနာ္ လူႀကီးတေယာက္လို ျဖစ္လာတာ အရမ္းကိုျမန္လြန္းေနတယ္လို႔ အေမက အေဖ့ကိုေျပာေလရဲ႕။ ခုဆိုအိမ္မွာက်ေနာ္တေယာက္တည္းက်န္ခဲ့တာ မဟုတ္ေတာ့တဲ့အတြက္ ညစာစားပြဲေတြနဲ႔ အခမ္းအနားေတြကို က်ေနာ္လိုက္သြားစရာမလိုအပ္ေတာ့ပါဘူး။ ညဘက္သြားစရာအခမ္းအနားေတြ႐ွိရင္ အေဖနဲ႔သြားဖို႔ အေမ႐ွိေနပါျပီ။ အေမနဲ႔အစ္မေတြက က်ေနာ့္ဘဝေလးကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္သလိုမ်ဳိး က်ေနာ္ခံစားရပါတယ္။ သူတို႔က က်ေနာ့္ကို ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္သားလူငယ္ေလးဘဝကို ျပန္ေရာက္ေအာင္ ဖိအားေပးေနၾကတယ္ေလ။
အေဖ့ခမ်ာလဲ အေမအရက္ေသာက္ေနတာကို မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေမက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကေတာ္ျဖစ္ေနတဲ့ အေနအထားကိုေတာ့ သေဘာက်ပါတယ္။ အေရးႀကီးရင္ႀကီးသလို အေမက ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေနပါတယ္။ အိမ္မွာေနရင္ေတာ့ မူးလာရင္ အစ္မတေယာက္ေယာက္ကုိ ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ့္ကိုရစ္ေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအခါမ်ဳိးမွာ အေဖကၾကားဝင္ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔စားပြဲမွာထိုင္ေနမိရင္၊
သားတို႔…သမီးတို႔… အိမ္စာလုုပ္ဖို႔အခ်ိန္ေရာက္ၿပီ… သြားၾကေလ…
လို႔ဆိုၿပီး က်ေနာ္တို႔ကိုဝင္ကယ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခါက်ရင္ေတာ့ အေမ့ရဲ႕တိုက္စစ္က အေဖ့ဘက္ကို ျမွားဦးလွည့္သြားပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ေတာ့ အေဖ့ကိုေလးစားမိပါတယ္။ အေမ့ရဲ႕ထုိးႏွက္ခ်က္ေတြကို စိတ္ဓါတ္ေရးရာအရာအရ အေဖကပိုၿပီးခံႏိုင္ရည္႐ွိပါတယ္။ အေဖ့ကိုထိခိုက္ေအာင္လုပ္ရတာက က်ေနာ္တို႔ကိုထိခိုက္နာက်င္ေအာင္လုပ္ရတာထက္ေတာ့ ပိုခက္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ က်ေနာ္ထင္မိတယ္။
အစ္မေတြျဖစ္တဲ့ ဆယ္လီနဲ႔႐ုသ္အဲန္းတို႔ကေတာ့ တယ္ရန္ၿမိဳ႕ရဲ႕ လူမွဳအသိုင္းအဝိုင္းထဲမွာ မယံုႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာက္ကို ဝင္ဆံ့ၾကေလရဲ႕။ အခုဆို တေယာက္က (၁၄ ႏွစ္) တေယာက္က (၁၆ ႏွစ္) နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးက အပ်ဳိၾကီးဖားဖားျဖစ္ေနၾကျပီေလ။ အီရန္စစ္ရဲတပ္က ရာထူးအၾကီးဆံုးအရာ႐ွိျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမုိ႐ွီရီ (Gen. Moshiri) မွာ ဆယ္လီနဲ႔႐ြယ္တူ အဂၤလိပ္စကားေျပာ အလြန္ေကာင္းမြန္တဲ့ သမီးေလးတေယာက္႐ွိပါတယ္။ အဲဒီ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမုိ႐ွီရီရဲ႕ သမီးက က်ေနာ့္အစ္မေတြကို လူငယ္ေယာက်္ားေလးေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးေလရဲ႕။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ့္အစ္မႏွစ္ေယာက္လံုး အီရန္ရည္းစားေတြ ရကုန္ၾကေရာဗ်ား။ ဆယ္လီဆို သံုး၊ ေလးေယာက္ေလာက္ကို႐ွိမယ္။ အဲဒါကိုေတာ့ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္အံ့ၾသတယ္ဗ်ာ။ ဆယ္လီ့ပံုက တကယ့္ေယာက်္ား႐ွာဂိုက္ေလ။

႐ွားဘုရင္၏ဖေအတူမေအကြဲ ညီအကိုျဖစ္သူ အီရန္မင္းသားဂိုလဲမ္ေရဇာပါလာဗီ

ဆယ္လီ့ရည္းစားတေယာက္က ႐ွားဘုရင္ရဲ႕ ဖေအတူမေအကြဲ မင္းသား ဂိုလဲမ္ (Gholam) ေပါ့။ ဆယ္လီနဲ႔ မင္းသားဂိုလဲမ္နဲ႔က ဂိုလဲမ္ ပရင့္စ္တန္မွာ ေက်ာင္းလာတက္တုန္းကတည္းက ဆံုခဲ့ၾကတာေလ။ မင္းသားဂိုလဲမ္က အေနာက္တိုင္းသူတေယာက္နဲ႔ ႀကိဳက္ေနတယ္ဆိုတာကို အီရန္လူမ်ဳိးေတြက ျပႆနာတရပ္လို႔ ထင္ျမင္ေနၾကတယ္။ အဲဒီေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အျပင္မွာဆံုၾကတုိင္း ျပတင္းေပါက္ေတြမွာ ခန္းဆီးလိုက္ကာေလးေတြနဲ႔ပိတ္ထားတဲ့ ဗင္ကားတစီးနဲ႔သြားၾကရတယ္။
အဲလိုနဲ႔ ဂိုလဲမ္နဲ႔ ကိစၥျပတ္သြားေတာ့ ေနာက္ထပ္ရလာတဲ့ ရည္းစားတေယာက္ကေတာ့ ဂ်င္မီလို႔ေခၚတဲ့ အီရန္ႏိုင္ငံရဲ႕ ဟဲဗီးဝိတ္လက္ေဝွ႕ခ်န္ပီယံေလ။ ဂ်င္မီက ဆယ္လီ့ကိုအျပင္ထြက္ဖို႔လာေခၚေတာ့၊ ဒီလိုလူစားမ်ဳိးနဲ႔ သမီးရည္းစားလံုးဝျဖစ္လို႔မရဘူးလို႔ အေဖကေျပာေလရဲ႕။ အဲဒီမွာ အရာအားလံုးသာတူညီမွ်႐ွိရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာထား႐ွိတဲ့ အေမကၾကားဝင္လာပါေလေရာ။
အဓိပၸာယ္မ႐ွိလိုက္တာ… သူၾကိဳက္တဲ့လူနဲ႔တြဲပါေစ…
လို႔အေမကေျပာေလရဲ႕။ အဲဒီေတာ့ ပဲေလ့စ္ေဟာ္တယ္ (Palace Hotel) က ေလညွင္းခံတဲ့ေနရာမွာ ကဖို႔ ဂ်င္မီက က်ေနာ့္အစ္မဆယ္လီကို ေခၚသြားတာေပါ့။ အဲဒီကိစၥကို သံတမန္အသိုင္းအဝုိင္းမွာ အတင္းအုပ္တဲ့အသံေတြလဲထြက္လာေတာ့မွ ဒီကိစၥကိုရပ္တန္းကရပ္သင့္ၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို အေဖက အေမ့ကိုနားခ်လိုက္ပါေတာ့တယ္။
ေနာက္အစ္မတေယာက္ျဖစ္တဲ့ ႐ုသ္အန္းကေတာ့ လူတေယာက္နဲ႔ပဲ ရည္းစားျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီလူကေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမုိ႐ွီရီရဲ႕သားေတာ္ေမာင္ ခ်ိန္းဂ်က္စ္ (Changes) ပါ။ သူကေတာ့ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္နဲ႔ အသိညဏ္ထက္ထက္ျမက္ျမက္႐ွိတယ္၊ ခပ္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔တသီးတသန္႔ေနတတ္ျပီး စိတ္ဓါတ္အင္အားေကာင္းလွတဲ့ပံုေပၚပါတယ္။ ခ်ိန္းဂ်က္စ္က တျခားလူငယ္ေတြက ေလးစားမွဳထားလာေစရတဲ့ သဘာဝအေလ်ာက္ ေခါင္းေဆာင္မွဳမ်ဳိးကိုပိုင္ဆိုင္ပါတယ္။ ႐ုသ္အဲန္းကိုလည္း အိေျႏၵရရနဲ႔ တည္ျငိမ္မွဳ႐ွိေစတယ္လို႔ ထင္ရတယ္။ တယ္ရန္မွာေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြက ႐ုသ္အန္းအတြက္ အေပ်ာ္႐ႊင္ရဆံုးအခ်ိန္ေတြဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္ေကာင္းေကာင္းမွတ္မိပါတယ္။
အစ္မေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ျမည္တြန္ေတာက္တီးမွဳေတြကို က်ေနာ္ႀကိဳးစားျပီး မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕လြတ္လပ္ေရးေတြ က်ဳံ႕သြားေပမယ့္ ေလာရဲန္႔စ္ဗီးလ္ (Lawrenceville) မွာတုန္းကထက္စာရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီးပိုလြတ္လပ္မွဳ႐ွိလာပါတယ္။ က်ေနာ္လုပ္ခ်င္တာေလးေတြလုပ္မယ္၊ အေဖ့လူေတြနဲ႔ အမဲလိုက္မယ္၊ အဂၤလိပ္ေတြနဲ႔တင္းနစ္ကစားမယ္၊ က်ေနာ့္အခင္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း မိုက္ကယ္နဲ႔အတူ တယ္ရန္ၿမိဳ႕ကိုပတ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္စက္ဘီးစီးၾကမယ္။ အဲဒီတုန္းက က်ေနာ္တို႔အႀကိဳက္ဆံုးကစားနည္းတခုက တယ္ရန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ကေန ႐ွဲမ္ရဲန္း (Shemran) ေတာင္ကုန္းေတြဆီကိုသြားတဲ့ အီရန္ဘတ္စ္ကားအိုႀကီးတစီးေပၚကို က်ေနာ္တို႔စက္ဘီးေတြတင္ၿပီး ေလွ်ာက္သြားရတာကိုပဲ။ ေတာင္ကုန္းေတြက စိမ္းစိုေနျပီး အပင္ေတြကခပ္စိပ္စိပ္ေပါက္ေနၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ဆိတ္အုပ္၊ သိုးအုပ္ေတြကို ေက်ာင္းေနၾကတဲ့ လူေတြ၊ ဗာဒံစိုက္ခင္းေတြနဲ႔ ဖရဲခင္းေတြ႐ွိတယ္ေလ။ ဘတ္စ္ကားက စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းလုပ္တဲ့႐ြာတ႐ြာရဲ႕ ေစ်းေနရာမွာရပ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္တို႔လဲ စက္ဘီးေတြေပၚျပန္တက္ျပီး၊ တယ္ရန္ၿမိဳ႕ဘက္ကို ျပန္လာခဲ့ၾကတယ္။ အျပန္လမ္းမွာေတာ့ ျမည္းလွည္းေတြ၊ ကုလားအုတ္လွည္းတန္းေတြနဲ႔ ယွဥ္ျပီးနင္းလာရတာေပါ့။
နန္းရင္ျပင္နားမွာေနရေတာ့၊ အရင္စံအိမ္ႀကီးတုန္းကနဲ႔စာရင္ ၿမိဳ႕ျပဘဝနဲ႔ အလွမ္းေဝးသြားတယ္။ ဆိုဗီယက္တပ္ေတြတပ္စြဲထားတဲ့ အဇာဘိုင္ဂ်န္ (Azerbaijan) နဲ႔ ကာဒစၥတန္ (Kurdistan) ျပည္နယ္ေတြကို အီရန္တပ္ေတြဝင္သြားခဲ့တာ လေပါင္းမ်ားစြာၾကာျပီးေတာ့… ဧျပီလအတြင္း တေန႔က်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ အိမ္တံခါး ေ႐ွ႕ကလည္း ျဖတ္သြားရတဲ့ ေအာင္ပြဲခံအခမ္းအနားတခုကို ႐ွားဘုရင္က က်င္းပခဲ့ပါေသးတယ္။ အဇာဘိုင္ဂ်န္ဟာအီရန္ပိုင္နက္ျဖစ္တယ္လို႔ တရားဝင္ေၾကျငာဖို႔ ႐ွားဘုရင္က အဇာဘိုင္ဂ်န္ကိုတရားဝင္ခရီးစဥ္တခု သြားေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ႐ွားဘုရင္ရဲ႕ အိမ္အျပန္ခရီးကို သူရဲေကာင္းတေယာက္ကိုႀကိဳဆိုျခင္းမ်ဳိးလုပ္ဖို႔ ႐ွားဘုရင္ကိုေထာက္ခံသူေတြက စီစဥ္ပါတယ္။ ေလဆိပ္ကေန နန္းေတာ္ကိုလာတဲ့ လမ္းတေလွ်ာက္လံုးမွာ သစ္သားနဲ႔ အမိုးခံုးေတြအမ်ားႀကီးေဆာက္ၾကေရာ။ တခ်ဳိ႕အမိုးခံုးေတြကို ပါ႐ွန္ေကာ္ေဇာေတြနဲ႔ပတ္၊ တခ်ဳိ႕အမိုးခံုးေတြကိုေတာ့ တိရစာၦန္ေခါင္းေတြနဲ႔ ႐ွဳပ္႐ွဳပ္ေထြးေထြးဒီဇိုင္းေတြနဲ႔ တန္ဆာဆင္ထားၾကတယ္

စစ္ဝတ္စံုႏွင့္ေတြ႕ရေသာ႐ွားဘုရင္ (ဝဲ)

။
႐ွားဘုရင္ျပန္ေရာက္လာတဲ့ မနက္က်ေတာ့ လူေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာက ႀကိဳဆိုႏွဳတ္ဆက္ၾကပါတယ္။ ႐ွားဘုရင္ရဲ႕ယာဥ္တန္းက က်ေနာ္တို႔အိမ္ေ႐ွ႕ကလမ္းမႀကီးေပၚမွာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေ႐ြ႕လ်ားလာပါတယ္။ အမိုးခံုးတခုအနား ႐ွားဘုရင္ရဲ႕ ကားေရာက္လာတိုင္း လူေတြက ဆိတ္ေတြနဲ႔ သိုးေတြကုိလည္လွီးၿပီး လည္ေခ်ာင္းေသြးေတြကို လမ္းေပၚကိုစီးေစပါတယ္။ ႐ွားဘုရင္ရဲ႕ကားက အဲဒီလည္ေခ်ာင္းေသြးေတြေပၚက ျဖတ္သြားပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အိမ္ေဘးက အမိုးခုံးကလူေတြဆို အေစာင့္ရဲေတြေက်ာ္သြားတာနဲ႔ တိရစာၦန္ေတြကို လည္လွီးေတာ့တာပါပဲ။ ေသြးေတြက လမ္းေပၚမွာအႏွံ႔အျပားပါပဲ။ ဒါေပမယ့္႐ွားဘုရင္ကေရာက္မလာေသးပါဘူး။ ႐ွားဘုရင္လဲ ေရာက္လာေရာ ေသြးေတြကခဲေနပါၿပီ။ ေ႐ႊေရာင္ၾကယ္သီးေတြခပ္မ်ားမ်ားပါတဲ့ ကာကီေရာင္ယူနီေဖါင္းနဲ႔ ပိန္ပိန္ပါးပါးလူငယ္တဦး အသြင္႐ွိတဲ့ ႐ွားဘုရင္ကို သူ႔ရဲ႕လီမိုဆင္း (Limousine) ကားထဲမွာ က်ေနာ္လဲေတြ႔ရပါတယ္။
လူေတြကသူတို႔ရဲ႕ယာဇ္ပူေဇာ္မွဳကို ႐ွားဘုရင္လြတ္သြားတာမလိုလားၾကေတာ့ အဲဒီအမုိးခံုးကလူေတြက တိရစာၦန္အေသေတြကို လမ္းေပၚဆြဲတင္လိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသြးထြက္လာေအာင္ အဲဒီအေသေကာင္ေတြေပၚကို တက္ခုန္ၾကေလရဲ႕။ အဲဒါကို႐ွားဘုရင္က အသိအမွတ္ျပဳတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့ အဲဒီလူေတြက ေသေနတဲ့တိရစာၦန္ေတြကို လမ္းေဘးျပန္ဆြဲခ်လိုက္ၾကေတာ့မွ ႐ွားဘုရင္လည္းေ႐ွ႕ဆက္သြားပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ အိမ္သစ္ေရာက္ေတာ့မွ က်ေနာ္လဲ အေဖ့အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ပိုသိလာရတယ္။ စစ္ရဲတပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အလုပ္ေတြအျပင္ က်ေနာ္ဘယ္ေတာ့မွနားမလည္တဲ့ လွ်ဳိ႕ဝွက္ကိစၥေတြလည္း႐ွိပါတယ္။ အရင္အိမ္ႀကီးမွာတုန္းကေတာ့ ေျမေအာက္ထပ္က႐ုံးခန္းထဲကိုလာၾကတဲ့ လူေတြကိုက်ေနာ္သိပ္သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခီယာဘန္ေခါ့ခ်္အိမ္သစ္မွာက်ေတာ့၊ ထူးဆန္းတဲ့ပံုစံနဲ႔လူေတြက တခါတေလ တံခါးလာေခါက္တတ္ၾကတယ္။ က်ေနာ္သြားၾကည့္ရင္ ညစ္တီးညစ္ပတ္၊ ဖ႐ုိဖရဲပံုစံနဲ႔ အီရန္လူမ်ဳိးတေယာက္ကိုေတြ႔ရတယ္။ စစ္ရဲတပ္က က်ေနာ္နဲ႔သိကြ်မ္းတဲ့လူေတြပံုစံမ်ဳိးလဲမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလူက အဂၤလိပ္စကားကို ပထမတန္းစားေျပာႏိုင္တယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ခ်ိန္းထားလို႔ပါ… လို႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီမွာ အေဖေရာက္လာၿပီး.. ဟုတ္တယ္သားေရ…သူ႕ကိုေပးဝင္လိုက္ပါ… လို႔ေျပာေရာ။ ၿပီးရင္ အေဖက… သား..အဲဒီလူကိုေတြ႕ခဲ့တယ္ဆိုတာကို ေမ့ပစ္လိုက္… လို႔ တခါတေလေျပာတတ္ပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ အဲဒီလူေတြကို မသိပမယ့္… ဟုတ္ကဲ့အေဖ… လို႔ပဲေျပာလိုက္ပါတယ္။ အဲဒီေတြ႕ဆံုမွဳေလးေတြက ဆိုဗီယက္ေတြနဲ႔ ထိပ္တုိက္ရင္ဆိုင္ဖို႔ကိစၥေတြနဲ႔ ပတ္သက္တယ္လို႔ေတာ့ က်ေနာ္ထင္မိတယ္။ ဒီလူေတြက ေထာက္လွမ္းေရး (Agent) ေတြလိုမ်ဳိးေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း ေမးခြန္းေတြသိပ္မေမးတာဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သားတေယာက္ျဖစ္ရတဲ့ ဘဝရဲ႕ တစိတ္တေဒသဆိုတာ က်ေနာ္သိခဲ့ရပါတယ္။

ဂ်ီနီဗာႏိုင္ငံတကာေက်ာင္း (Ecole Internationale de Geneva)

အဲဒီႏွစ္ေႏြဦးမွာေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြဘယ္မွာေက်ာင္းသြားတက္ၾကမလဲ ဆုိတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အစ္မေတြအတြက္ ငွားထားတဲ့ ဆရာေတြကို ယာယီအျဖစ္ပဲ အေဖနဲ႔အေမကမွန္းထားၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း မစ္႐ွင္ေက်ာင္းမွာ ကိုးတန္း (8th Grade) ကိုအတန္းေက်ာ္တက္ေနေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္း (High School) တက္ဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အနီးဆံုးမွာ႐ွိတဲ့ အေမရိကန္ေက်ာင္းေတြကေတာ့ အေမရိကန္တပ္မိသားစုေတြအတြက္ဖြင့္လွစ္ထားတဲ့၊ မဟာမိတ္ေတြသိမ္းထားတဲ့ မိုင္ေပါင္း (၂၄၀၀) အကြာက ဂ်ာမနီႏိုင္ငံမွာပါ။ ဒါေပမယ့္အဲဒီေက်ာင္းေတြက ေန႔ခင္းစာသင္ၿပီးအိမ္ျပန္ရတဲ့ ေန႔ေက်ာင္း (Day School) ေတြပါ။ အဲဒီမွာဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္တို႔ကိုၾကည့္႐ွဳေစာင့္ေ႐ွာက္ဖို႔နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ေနဖို႔ အိမ္႐ွာရပါဦးမယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အေဖ့ရဲ႕သံတမန္မိတ္ေဆြေတြရဲ႕ အၾကံျပဳခ်က္ေတြအရ ဆြဇ္ဇာလန္ႏိုင္ငံ၊ ဂ်ီနီဗာၿမိဳ႕က ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားေနရတဲ့ (Boarding School) တခုျဖစ္တဲ့ ဂ်ီနီဗာႏိုင္ငံတကာေက်ာင္း (Ecole Internationale of Geneva) ကို အေဖနဲ႔အေမတို႔ ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ၾကပါတယ္။
ဆယ္လီနဲ႔ ႐ုသ္အဲန္းတို႔ကေတာ့ အေပ်ာ္လံုးဆို႔သြားၾကေလရဲ႕။ အဲဒီဆြစ္ေက်ာင္းက သူတို႔မွန္းထားတဲ့ ပံုစံနဲ႔ကြက္တိပဲ။ က်ေနာ့္ဘာသာက်ိတ္ေတြးမိတာကေတာ့ အေဖနဲ႔အေမက သူတို႔ကို နီဝပ္ခ္ျပန္ပို႔ၿပီး အဘြား႐ႊပ္ဇေကာ့ဖ္နဲ႔ေနခိုင္းမွာကို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေတာ္ေတာ္လန္႔ေနတဲ့ပံုပဲ။ ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံ (Switzerland) ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ဳိးမွန္းက်ေနာ္လဲမသိေသးဘူး။ ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံ အေၾကာင္းလဲသိခ်င္တယ္၊ အဲဒီေက်ာင္းမွာလဲ ေနၾကည့္လိုက္ခ်င္ေသးတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီႏွစ္ဇြန္လက်ရင္ေတာ့ အီရန္ကိုျပန္လာရဦးမွာပဲ ဆိုတာကိုေတာ့ က်ေနာ္တြက္မိပါတယ္။
ခြဲခြာကာနီး ႏွဳတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႔ အေဖ့တပည့္ အေမရိကန္ေတြနဲ႔ အီရန္ေတြက အထူးအမဲလိုက္ပြဲ (Special Hunt) ဆင္ႏႊဲဖို႔ က်ေနာ့္ကိုဖိတ္ေခၚၾကပါေတာ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မတိုင္မီအထိေတာ့ အမဲလိုက္တာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ့္အေတြ႕အၾကံဳေတြက အေဖရယ္၊ တျခားလူတေယာက္၊ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္နဲ႔ တယ္ရန္ၿမိဳ႕နားက ေတာင္ကုန္းေတြေပၚမွာ အမဲလိုက္ထြက္ဖူးတာပဲ႐ွိတယ္။ အဲဒီလုိေန႔မ်ဳိးေတြက်ရင္ ေက်ာက္တံုးေတြေပါတဲ့ ေတာင္ကုန္းေတြေပၚမွာ ႐ုိင္ဖယ္ေသနတ္ေတြလြယ္ၿပီး တက္လိုက္ဆင္းလိုက္နဲ႔ေလွ်ာက္ေနရတယ္။ က်ေနာ္ေတာ့ တခါမွပစ္တာခတ္တာမလုပ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခုတေခါက္အမဲလိုက္ထြက္တာကေတာ့ ခါတိုင္းနဲ႔မတူေတာ့ဘူးေလ။
အခုတေခါက္က်ေတာ့ ျမည္း႐ုိင္းကို အမဲလိုက္ဖို႔ က်ေနာ္တို႔ သဲကႏာၱရထဲမွာ ညလံုးေပါက္သြားေနၾကရမွာပါ။ ျမည္းေတြကိုေတြ႕ႏုိင္တဲ့ ကမာၻေပၚu ကႏာၱရအနည္းစုေလးထဲမွာ အီရန္သဲကႏာၱရက တခုအပါအဝင္ပါ။ အဲဒီျမည္;ေတြမွာ႐ွိတဲ့ ႐ွည္လ်ားတဲ့ အညိဳနဲ႔မီးခိုးေရာင္ အေမႊးေတြေၾကာင့္ သူတို႔ကို တကယ့္ကို႐ွားပါးသတၱဝါအျဖစ္ လူေတြက အလြန္တန္ဖိုးထားတတ္ၾကပါတယ္။ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ကႏာၱရထဲမွာ ျမည္းအုပ္နဲ႔တိုးမိတဲ့ မုဆိုးေတြက်ေတာ့လည္း အပိုင္ပစ္ႏိုင္တဲ့ အကြာအေဝးကိုရေလ့မ႐ွိၾကပါဘူး။
မြန္းလြဲပိုင္းေလာက္မွာ အမိုးဖြင့္စစ္ထရပ္ကားတစီးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ထြက္လာခဲ့ၾကပါတယ္။ အီရန္စစ္ရဲတပ္ဖြဲ႔ဝင္ (၁၀) ေယာက္ရယ္၊ ေနာက္ထပ္အေမရိကန္ (၃) ေယာက္ရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ေပါ့။ ရာထူးႀကီးတဲ့အရာ႐ွိေတြေတာ့မပါဘူး။ အားလံုးက ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြလိုပါပဲ။ ရာသီဥတုကလဲ အလြန္ပူျပင္းလွတယ္။ အရင္ႏွစ္ေႏြရာသီတုန္းက အီရတ္ေလဆိပ္မွာၾကံဳခဲ့ရတဲ့ မီးဖိုထဲေရာက္ေနသလိုမ်ဳိး အပူခ်ိန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတေခါက္မွာေတာ့ အပူဒဏ္ကိုခံႏိုင္ရည္ ႐ွိသြားပါၿပီ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီကရာသီဥတုကိုႀကိဳက္ပါတယ္။ က်ေနာ့္အသားေတြဆိုလဲ ေနေလာင္ခံရတာ ဂိတ္ဆံုးသြားလို႔ထင္ပါရဲ႕၊ ေနာက္ထပ္မဲေတာင္မမဲေတာ့ဘူး။ အ႐ြယ္စံု႐ွိတဲ့ ႐ြာေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ျဖတ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္ကို ေမာင္းထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုး႐ြာကိုေရာက္ေတာ့ ဖရဲသီးေတြဒါဇင္အေတာ္မ်ားမ်ားဝယ္လိုက္ၾကတယ္။ ပါ႐ွန္လူမ်ဳိးေတြက ေရဗူးနဲ႔ေရမေဆာင္ၾကဘူး၊ ေရဆာရင္ဖရဲသီးစားၾကပါတယ္။ ေနလံုးက်သြားေတာ့မွ၊ သဲကႏာၱရထဲကုိ က်ေနာ္တို႔ ေမာင္းဝင္လာခဲ့ၾကတယ္။

ပါ႐ွန္ေတာင္ဆိတ္တေကာင္

ငါးမိုင္ေလာက္လဲ ေမာင္းလာၿပီးေတာ့ အဖြဲ႔သားတေယာက္က ဆည္းဆာေနေရာင္ေအာက္မွာ ေလွ်ာက္ေငးေနတဲ့ ေတာင္ဆိတ္ထီးတေကာင္ကို ေတြ႔ေရာ။ အဲဒါနဲ႔ကားရပ္လိုက္ၾကၿပီး၊ ႐ိုင္ဖယ္ေသနတ္ေတြယူၿပီး ေတာင္ဆိတ္ကိုခ်ိန္ၾကတာေပါ့။ အဲဒီေတာင္ဆိတ္ကို က်ေနာ္ပစ္သင့္တယ္လို႔ က်န္တဲ့လူေတြကသေဘာတူလိုက္ၾကၿပီး ေနာက္ဆုတ္လိုက္ၾကတာ က်ေနာ္ျဖင့္ သိေတာင္မသိလုိက္ပဲ ေတာင္ဆိတ္ကို ပစ္ခ်လိုက္တယ္။ အံ့ၾသစရာပဲဗ်ာ…ေတာင္ဆိတ္ကုိ ထိသြားပါေလေရာ။ အီရန္ေတြလဲ ထရပ္ကားေပၚက ခုန္ဆင္းၾကၿပီး ေတာင္ဆိတ္ဆီကိုေျပးၾကပါေလေရာ။
မူစလင္ေတြရဲ႕ အစၥလာမ္မစ္ထံုးစံမွာ တိရစာၦန္တေကာင္ကိုသတ္ရင္ လည္မ်ဳိကိုလွီးၿပီး ယာဇ္ပူေဇာ္သလိုမ်ဳိး ေသြးေတြပန္းထြက္ေအာင္လုပ္ရတယ္။ အဲဒီေတာ့ အီရန္ေတြက ေတာင္ဆိတ္ကိုလည္လွီးပါေလေရာ။ ဟား… က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္တုန္လွဳပ္သြားမိတယ္ဗ်ာ။ ေတာင္ဆိတ္ကိုပစ္လိုက္ေပမယ့္ အဲဒီေလာက္ေသြးထြက္သံယုိျမင္ကြင္းကို ေတြ႕ရလိမ့္မယ္လို႔ က်ေနာ္မေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ဘူးေလ။ အီရန္ေတြလုပ္တဲ့ပံုေၾကာင့္ ေတာင္ဆိတ္ကုိပစ္မိတာ က်ေနာ္လဲ ေတာ္ေတာ့္ကို စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္သြားရတယ္။ သူတို႔အတြက္ကေတာ့ ဒီကိစၥက လူလားေျမာက္တယ္ဆိုတဲ့သေဘာ… ေပ်ာ္႐ြင္စရာတဒဂၤအခ်ိန္ေလးေပါ့။
အဲဒီနားမွာပဲ ေတာင္ဆိတ္ေသကို သူတို႔ဖ်က္လိုက္ၾကတယ္။ မီးဖိုခပ္ႀကီးႀကီးတခုဖိုၿပီးေတာ့ ေတာင္ဆိတ္သားတခ်ဳိ႕ကို ခ်က္ျပဳတ္ၾကပါတယ္။ ညေရာက္လာေတာ့ ေလကလည္းတိုက္လာပါတယ္။ ေတာင္ဆိတ္ႏွလံုးကိုခ်က္ထားတဲ့ဟင္းကို တခမ္းတနားနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေကြ်းပါတယ္။ ဒီတေခါက္ေတာ့ ဘာလုပ္ရမလဲလို႔ က်ေနာ့္ကိုအေဖလာေျပာဖို႔မလိုေတာ့ပါဘူး။ မ်ဳိမခ်ေတာ့ဘူး၊ ပံုမွန္အတိုင္းပဲစားလိုက္ပါတယ္။ စားေသာက္ၾကၿပီးေတာ့ ကားေပၚျပန္တက္ၾကၿပီး စခန္းခ်မယ့္ေနရာေရာက္ေအာင္ ညနက္တဲ့အထိခရီးဆက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ေတာ့ ကႏာၱရက အရမ္းကိုေအးေနပါၿပီ၊ က်ေနာ္လဲ ေက်ာက္ေဆာင္ေပၚမွာ လွဲခ်လိုက္ၿပီး အဝတ္စေတြ႐ွာလို႔ရသမွ်ကို စုထပ္ၿပီးျခံဳထားလိုက္ေပမယ့္လည္း ေႏြးေတာ့မလာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္လည္း စိတ္လွဳပ္႐ွားလြန္းေနမိေတာ့ အိပ္လို႔ေကာင္းေကာင္းမေပ်ာ္ဘူးေလ။

အီရန္ႏိုင္ငံ႐ွိသဲကႏာၱရထဲတြင္ေနထိုင္ၾကေသာ ပါ႐ွန္ျမည္း႐ိုင္းေလးမ်ား

ေနာက္ေန႔မနက္က်ေတာ့ ျမည္း႐ုိင္း႐ွာပံုေတာ္ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ လမ္းက ေက်ာက္တံုးေတြနဲ႔ျပည့္ေနၿပီး အလြန္ၾကမ္းလွပါတယ္။ ခုန္ေပါက္ေနတဲ့ ထရပ္ကားေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔လဲ ေျဗာင္းဆန္ေနေတာ့တာပါပဲ။ တခ်က္တခ်က္ကားေဆာင့္လိုက္ရင္ ပါးစပ္ထဲကသြားေတြမ်ား…ေခါင္းထဲေရာက္ကုန္ၿပီလားမွတ္ရေအာင္ လူေတြကခါဆင္းသြားတယ္။
႐ုတ္တရက္… ျမည္းတအုပ္ကႏာၱရထဲမွာေျပးေနတာကို အဖြဲ႕သားတေယာက္က လွမ္းေတြ႕လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာကားကိုလဲ ျမည္းေတြဦးတည္ေျပးေနတဲ့ ျမစ္စပ္ကေရမ႐ွိတဲ့ေသာင္ေတြဆီကို ကားေမာင္းသူက အ႐ွိန္ျမွင့္ၿပီးေမာင္းခ်သြားလိုက္ပါတယ္။ အားလုံးကိုယ့္ေသနတ္ကိုယ္ဆြဲယူ၊ ေဘးခ်င္းကပ္ယွဥ္ၿပီး ျမည္းေတြဘက္ကိုခ်ိန္လိုက္ၾကပါတယ္။ အေမရိကန္ေတြက ကာဘိုင္ေသနတ္ေတြနဲ႔၊ အီရန္ေတြက ပထမကမာၻစစ္ေလာက္ကသံုးတဲ့ တူမီးေသနတ္ေတြနဲ႔ေပါ့။ ျမည္းေတြလဲ ေသာင္ကိုျဖတ္ေတာ့၊ က်ေနာ္တို႔ကားကလဲ ျမည္းေတြျဖတ္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ကြက္တိေရာက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကားနဲ႔ (၁၅) ကိုက္ေလာက္မ႐ွိတ႐ွိ အကြာအေဝးက ေသာင္ေပၚကို ျမည္းေတြက ကဆုန္ေပါက္ၿပီး ဒုန္းစိုင္းျဖတ္ေျပးၾကပါတယ္။ ျမည္းအုပ္ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ျမည္းႀကီးက အရမ္းအိုေနေတာ့ တကုိယ္လံုးျဖဴေဖြးဆြတ္ေနတာ က်ေနာ္တို႔လွမ္းျမင္ေနၾကရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔စလည္းပစ္ၾကေရာ ကားသမားကျမည္းအုပ္ေနာက္လိုက္ဖို႔ ကားကိုေသာင္ေပၚကေနလမ္းေၾကာင္းလဲ ေျပာင္းလိုက္ေရာ၊ ကားကဝုန္းဒိုင္းနဲ႔ ေက်ာက္တံုးေတြေပၚမွာ ခုန္ေပါက္ပါေလေရာ။
ေသနတ္ေတြက က်ည္ဆံေတြလဲ အရပ္မ်က္ႏွာေပါင္းစံုကို ထြက္ကုန္ၿပီးေတာ့ ကားေပၚမွာပါလာတဲ့လူေတြလည္း ကားၾကမ္းခင္းေပၚကိုျပဳတ္က်တဲ့လူကက်၊ ကားေဘးကရရာကိုလွမ္းတြယ္တဲ့လူကတြယ္နဲ႔ ကုလားသိုက္က်ားကိုက္သလို အားလံုးဝ႐ုန္းသုန္းကားျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ ျမည္းအုပ္ေျပးလာတဲ့ အ႐ွိန္က တနာရီ၊ မုိင္ (၅၀) ႏွဴန္း ေလာက္႐ွိတယ္။ ေသနတ္သံေတြလဲ ၾကားေရာ၊ ျမည္းအုပ္က နံပတ္ (၅) ဂီယာ ေျပာင္းၿပီးေျပးေတာ့တာပဲ။ (၁၀) စကၠန္႔ေတာင္မၾကာလိုက္ဘူးလို႔ ထင္ရတဲ့ အခ်ိန္အေတာအတြင္းမွာ ျမည္းအုပ္နဲ႔က်ေနာ္တို႔ၾကားက အကြာအေဝးက ကိုက္ (၅၀၀) ေလာက္ျခားသြားပါၿပီ။
အဲလိုနဲ႔ ျမည္းတအုပ္လံုးအေဝးကိုေရာက္သြားေတာ့ က်ေနာ္တို႔လည္းဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ပဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ခဲ့ၾကရပါေတာ့တယ္။ အိမ္အျပန္လမ္းမွာ တယ္ရန္ကိုေရာက္ေအာင္ အၾကာၾကီးေမာင္းရပါတယ္။ လူတိုင္းကလဲကားေပၚမွာ ဘာေၾကာင့္သူ႔ပစ္ခ်က္လြဲသြားရတယ္ဆိုတာ ႐ွိသမွ်လူကုန္ကို တေယာက္တေပါက္နဲ႔ မနားတမ္း႐ွင္းျပေနၾကေလရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ကား ေက်ာက္တံုးေတြေပၚ ေရာက္မသြားရင္လည္း၊ ျမည္းအုပ္ကလြတ္သြားမွာပဲဆိုတာ က်ေနာ္သိေနခဲ့ပါတယ္။ ဘာလို႔လည္းဆိုေတာ့ ျမည္းေတြကို ကိုက္ (၃၀၀) ေအာက္ေရာက္တဲ့ေနရာကေန ပစ္ခြင့္ရလိမ့္မယ္လို႔ လံုးဝကိုမထင္ထားခဲ့ၾကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေသနတ္ေတြအားလံုးရဲ႕ ခ်ိန္ခြက္ (Sight) ေတြကို ကိုက္ (၃၀၀) အကြာအေဝးက ပစ္မွတ္ေတြကို ပစ္ဖုိ႔ခ်ိန္ထားေတာ့ ပစ္သမွ်က်ည္ဆံတိုင္းက ျမည္းအုပ္ထက္ အနည္းဆံုးငါးေပေလာက္ ပိုျမင့္တဲ့ေနရာကေနေက်ာ္သြားလို႔ပါ။ (ဆက္လက္ေဖၚျပသြားပါမည္)