သူရဲေကာင္းဆိုတာ… အခန္း (၄) ၊ ဒုတိယပိုင္း
(၁၉၄၈) ခုႏွစ္ ေႏြရာသီကာလ၊ ဖရဲင့္ခ္ဖတ္ၿမိဳ႕မွာေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့သံုးႏွစ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးပက္တန္(Gen. George Patton) ကြပ္ကဲတဲ့ အေမရိကန္အမွတ္(၃)တပ္ေတာ္ (U.S. Third Army)
ရဲ႕ေအာင္ပြဲကိုျပသေနတဲ့ အနာ႐ြတ္ေတြ႐ွိေနတုန္းပါပဲ။ ၿမိဳ႕ျပင္ဆင္ေျခဖံုးအရပ္ေတြက အိမ္ယာမဲ့
စခန္း မွာလဲ ဆိုဗီယက္တပ္ေတြလက္ေအာက္ေရာက္ေနတဲ့ အေ႐ွ႕ဂ်ာမနီ ကေနထြက္ေျပးလာခဲ့ၾက
တဲ့ ဂ်ာမန္ေတြ၊ ဟန္ေဂရီေတြနဲ႔ပိုလန္လူမ်ဳိးေတြပါ။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာေတာ့ ဗံုးဒဏ္မိထားတဲ့အေဆာက္
အဦးေတြနဲ႔ က်ည္ေပါက္ေတြျပည့္ေနတဲ့ နံရံေတြအျပည့္ပါပဲ။ ဂ်ာမန္ေတြအတြက္ အစားအေသာက္
အရမ္း႐ွားပါးေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။
အိမ္ယာမဲ့စခန္းေတြမွာလည္း ေယာက်္ားေတြေရာ၊ မိန္းမေတြပါ ေန႔စဥ္ရိကၡာေတြျဖစ္တဲ့ အာလူး၊
ဟင္းသီးဟင္း႐ြက္ေတြ၊ ၾကက္ဥေတြနဲ႔ ႏုိ႔မွဴန္႔ေတြရဖုိ႔တန္းစီေနၾကရတယ္။ စစ္ရဲတပ္ဖြဲ႔က
ႏွိမ္နင္းေနေပမယ့္ ေမွာင္ခိုေစ်းကြက္က ေတာ္ေတာ့္ကိုႀကီးထြားေနပါတယ္။
အေဖ့ရဲ႕တာဝန္အသစ္ကေတာ့ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံဆိုင္ရာ အေမရိကန္စစ္ရဲတပ္ရဲ႕ ဒု-တပ္မွဴး (Deputy
Provost Marshal) ပါ။ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ ဂ်ာမနီႏုိင္ငံတြင္းမွာ႐ွိတဲ့ အေမရိကန္ထိန္းခ်ဳပ္
နယ္ေျမအတြင္းမွာ အေဖက အဆင့္ (၂) ႐ွိတဲ့ရဲအရာ႐ွိေပါ့။ အေဖက နံပါတ္ (၂) ေနရာမွာအလုပ္လုပ္
ရတာကိုမႏွစ္သက္လွပါဘူး။
အထူးသျဖင့္ အခုလို သူမႏွစ္ၿမိဳ႕တဲ့၊ သူနဲ႔အပတ္စဥ္တူ ဝက္စ္ပြိဳင့္ေက်ာင္းဆင္းတေယာက္
ရဲ႕လက္ေအာက္မွာလုပ္ရတာကိုေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း အေဖကသူ႔ရဲ႕ထံုးစံအတိုင္း တာဝန္ဝတၱရား
သစ္ေတြကို အဖြဲ႔အစည္းစိတ္ဓါတ္၊ လံု႔လဝီရိယအျပည့္နဲ႔လုပ္ေဆာင္ပါတယ္။ အေဖ့ရဲ႕ပထမဆံုး
တာဝန္ကေတာ့ ဂ်ာမနီႏုိင္ငံတဝွမ္းမွာ ေဖာက္လုပ္ထားတဲ့ ျမန္ႏွဴန္းျမင့္လမ္းမၾကီး (Autobahns)
ေတြမွာ ကင္းလွည့္ (Highway Patrol) စစ္ေဆးရတဲ့တာဝန္ပါ။ အရင္ နယူးဂ်ာစီျပည္နယ္
ဟိုင္းေဝးလမ္းမေတြမွာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ရတဲ့တာဝန္မ်ဳိးေပါ့။ အဲဒါၿပီးေတာ့ အေ႐ွ႕နဲ႔အေနာက္ဂ်ာ
မနီႏွစ္ႏုိင္ငံနယ္စပ္ကိုျဖတ္ၿပီး လုပ္ေနၾကတဲ့ ေမွာင္ခိုလုပ္ငန္းကို အထူးအေကာက္ခြန္တပ္ဖြဲ႔
(Special Custom Unit) တခုကိုဖြဲ႔စည္းပါတယ္။
ဂ်ာမနီမွာ က်ေနာ္တို႔စစ္ႏုိင္အေမရိကန္ေတြကေတာ့ ဇိမ္က်က်ေနၾကရပါတယ္။ စစ္ဘက္အရာ႐ွိ
အမ်ားစုနဲ႔ သူတို႔မိသားစုေတြအတြက္ကေတာ့ ႐ွယ္ပဲဗ်ာ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ ဗိုလ္မွဴးႀကီးအဆင့္ စစ္
ဘက္အရာ႐ွိေတြဆိုရင္ ဖရဲင့္ခ္ဖတ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အေနာက္ေျမာက္ဘက္က အပ်က္အစီးမ႐ွိပဲ စိမ္းလန္း
စိုျပည္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ေတြမွာေနၾကရတယ္။ အဲဒီေနရာေတြမွာ အရင္ကေတာ့ နာဇီပါတီအရာ
႐ွိေတြနဲ႔ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝတဲ့ ဂ်ာမန္စက္မွဳလုပ္ငန္း႐ွင္ေတြေနၾကတာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔မိသားစုအ
တြက္က်ေတာ့ သစ္ၾကားသားနဲ႔အလွဆင္ထားတဲ့ အဝင္ခန္းမႀကီးတခန္းနဲ႔ ခမ္းနားတဲ့ထမင္းစား
ခန္းမတခုပါတဲ့ အိမ္ႀကီးတေဆာင္ပါ။ အိမ္ေ႐ွ႕ကကားလမ္းရဲ႕တဖက္ျခမ္းမွာေတာ့ ပန္းျခံတခု႐ွိပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔အိမ္အတြက္ ဂ်ာမန္အိမ္အကူတေယာက္နဲ႔ ဥယ်ာဥ္မွဴးတေယာက္ကို ဗဟိုအိမ္ယာ႐ံုး
(Central Housing Office) ကေထာက္ပံ့ေပးထားပါတယ္။ အေဖနဲ႔အေမတို႔ သြားလာဖို႔အတြက္
လဲ စစ္သံုးဆီဒင္ကားတစီးနဲ႔ ယာဥ္ေမာင္းတေယာက္ထားေပးပါေသးတယ္။ လူမွဳေရးကိစၥေတြ
အတြက္ကေတာ့ အရာ႐ွိကလပ္ေတြနဲ႔ တခ်ိန္ကလူ႔မလိုင္ေတြပဲ လာေရာက္ႏုိင္ၾကတဲ့
အထက္တန္းစားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ ဆံုတတ္ၾကပါတယ္။
ကာလ္တန္ဟိုတယ္ (၁၉၄၇)
ကာလ္တန္ဟိုတယ္မွာ ဒုတိယကမာၻစစ္အတြင္း စစ္ဒဏ္ကလြတ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့ ဖန္မီးဆိုင္းႀကီးေတြ
တြဲလြဲက်ေနတဲ့၊ တကယ္ခမ္းနားတဲ့ ထမင္းစားခန္းမႀကီး႐ွိပါတယ္။ အဲဒီမွာ ညစာစားၾကေတာ့
ပုဇြန္ထုပ္ႀကီး (Lobster) စားပံုစားနည္းကို အေဖကသင္ေပးပါေသးတယ္။
အေဖ့မွာ ပုဇြန္ထုပ္ရဲ႕ အခြံထဲမွာကပ္ေနတဲ့ အသားစေလးေတြကအစ ထုတ္ယူစားေသာက္တဲ့နည္း
စနစ္႐ွိပါတယ္။ ေ႐ွးေခတ္က လွ်ဳိ႕ဝွက္နည္းလမ္းတခုလိုမ်ဳိး အဲဒီနည္းလမ္းကို အေဖကက်ေနာ့္ကို
သင္ေပးပါတယ္။ ေထာပတ္ထဲႏွစ္ၿပီးေၾကာ္ထားတဲ့ ဘယ္လိုအစားအေသာက္မ်ဳိးကိုမဆို
က်ေနာ္ႀကိဳက္ပါတယ္။ ပုဇြန္ထုပ္ႀကီးကလည္းအရသာ႐ွိသလို သူ႔ကိုစားရတဲ့နည္းလမ္းကလည္း
တကယ့္ကိုထူးထူးျခားျခားပါပဲ။ အခုခ်ိန္ထိေတာ့ ပုဇြန္ထုပ္ႀကီးထဲက အသားကို သူမ်ားေတြကဲ့
ထုတ္ႏုိင္တာထက္ က်ေနာ္ပိုထုတ္ႏုိင္ပါတယ္။
ဖရဲင့္ဖတ္မွာ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာၾကာေနရင္ေတာင္မွ ဂ်ာမန္သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ရဖို႔မလြယ္
လွပါဘူးဗ်ာ၊ ေနရာတကာမွာက အေမရိကန္စစ္သည္ေတြနဲ႔ သူတို႔မိသားစုေတြခ်ည္းပဲ။
အေမရိကန္ုစစ္တပ္မွာက ကိုယ္ပိုင္ေဆး႐ံု၊ သြားေဆးခန္း၊ စာတိုက္နဲ႔ တခါၾကည့္ရင္ (၂၅ ဆင့္)
က်တဲ့ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုေတာင္႐ွိေသးတယ္ဗ်ာ။ ဒါတင္ဘယ္ကဦးမလဲ… ေဘာလံုး၊ ဖိနပ္ခြ်တ္ကရတဲ့
(Sock Hops) အကနဲ႔ အားကစားေမာင္မယ္ေတြအၿပိဳင္က်ဲၾကတဲ့ (Cheerleaders) ေတြနဲ႔
ႏွစ္စဥ္မွတ္တမ္း (Yearbook) ေတြပါ႐ွိတဲ့ ဖရဲင့္ဖတ္အေမရိကန္အထက္တန္းေက်ာင္း
(Frankfurt American Highschool) ေတာင္႐ွိေသး။ အဲဒီေတာ့ အနီးအနားမွာ႐ွိတဲ့
စစ္တပ္ေတြထဲက လူငယ္ေလးေတြအႀကိဳက္ေပါ့။
ဖရဲင့္ခ္ဖတ္အေမရိကန္အထက္တန္းေက်ာင္း
ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြရဲ႕ကမာၻက က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ အစိမ္းသက္သက္လိုျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။
ဇူလိုင္လတုန္းက ဖရဲင့္ခ္ဖတ္ၿမိဳ႕ကိုေရာက္လာေတာ့ တျခားအေမရိကန္ေတြအားလံုး ဂ်င္းေဘာင္းဘီေတြ၊
ေျခအိတ္ျဖဴေတြနဲ႔ အေပါ့စား႐ွဴးဖိနပ္ေတြဝတ္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆြစ္ဇာလန္မွာေႏြရာ
သီဝတ္တဲ့ အဝတ္အစားေတြနဲ႔ေလ။
က်ေနာ့္ဆံပင္ပံုကလည္း ဥေရာပပံုစံ႐ွည္႐ွည္နဲ႔ခပ္စင္းစင္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဖရဲင့္ခ္ဖတ္က စစ္သား
ဆံေတာက္ပံုစံေတြက စတိုင္ေတာ့က်တယ္ဗ်။ အခုက်ေတာ့ က်ေနာ္လည္းအခုေနရာက ကိုယ္နဲ႔
ဘာမွမဆိုင္သလို အူေၾကာင္ေၾကာင္ကိုျဖစ္ေနေတာ့တာေလ… က်ေနာ္လဲ ဆီးယားစ္ (Sears)၊
႐ုိးဘပ္ခ္ (Roebuck) ကက္တေလာက္ေတြမွာ ေယာက်္ားေလးအဝတ္အစားေတြလိုက္ၿပီးၾကည့္
ရေသးတယ္။ လီဗိုင္းေဘာင္းဘီ၊ အေနာက္တိုင္းပံုစံ႐ွပ္အက်ၤ ီေတြနဲ႔ ခါးပတ္ေတြႀကိဳက္ေပမယ့္
ဂ်ာမနီကေနလွမ္းမွာလို႔ရမရ က်ေနာ္လဲမသိဘူး။ ဆြစ္ဇာလန္မွာတုန္းကေတာ့ သူငယ္ခ်င္း
တေယာက္ရဲ႕ အေဖက ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔အစည္းတခုမွာအလုပ္လုပ္တယ္။ သူ႕အေဖကက်ေနာ့္ကို
အေပၚ႐ံုကုတ္အက်ၤ ီတထည္ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အေမရိကန္မွာေတာ့ အဲဒီလိုလက္ေဆာင္မ်ဳိးက
အိမ္ေျခမဲ့ေတြကိုေပးၾကတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီကုတ္ကိုႀကိဳက္သြားတာနဲ႔အျမဲဝတ္ျဖစ္ေတာ့
အဲဒါကပဲ က်ေနာ့္ရဲ႕အမွတ္အသားလိုျဖစ္လာတယ္ေလ။
တရက္ က်ေနာ့္အခန္းထဲကေန ေအာက္ထပ္ကိုဆင္းလာေတာ့ ေဘာလံုးကန္ဖိနပ္တရံကို က်ေနာ့္
ထိုင္ခံုေအာက္မွာထားထားတာသြားေတြ႕တယ္။ အေဖကက်ေနာ့္ကိုေဘာလံုးအေသကန္ေစခ်င္တာဗ်၊
ျပႆနာက အဲဒီေဘာလံုးကစားနည္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ က်ေနာ္ကဘာမွသိတာမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ္
လူလဲမပိတ္တတ္ဘူး၊ ေနရာလဲေ႐ႊ႕မကစားတတ္ဘူးဗ်ာ…ေနာက္ အ႐ွိန္ျပင္းျပင္းလဲမေျပးႏိုင္ဘူးေလ။ က်ေနာ္လဲ ေဘာလံုးအသင္းထဲေန႔တိုင္းဝင္ေလ့က်င့္ေပမယ့္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ကစားပြဲေတြက်ရင္
နည္းျပကက်ေနာ့္ကိုေဘးထိုင္ထိုင္ခိုင္းထားတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္ဖီးငုပ္ေနတာ
အေဖသိေတာ့ ေဘာလံုးရာသီအကုန္ေလာက္ၾကေတာ့ စစ္ႀကိဳေခတ္တုန္းက အိုလံပစ္အသင္းေတြကို
ကြင္းဆင္းေလ့က်င့္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ႐ွဳလ္ဇ္ (Schultz) လို႔ေခၚတဲ့ ဂ်ာမန္နည္းျပတေယာက္ကို က်ေနာ့္အတြက္
ငွားေပးပါတယ္။
နည္းျပ႐ွဳလ္ဇ္နဲ႔က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးသေဘာတူၾကတဲ့အခ်က္တခု႐ွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ က်ေနာ္
ကေဘာလံုးကစားဖို႔အတြက္ နည္းနည္းေပ်ာ့ေသးတာပါ၊ အဲဒါနဲ႔ နည္းျပ႐ွဳလ္ဇ္က စြပ္က်ယ္ေတြဝတ္ရင္
ပန္းပဲသမားေတြလို ၾကြက္သားအဖုအထစ္ေတြနဲ႔ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ဝိတ္မေနၾကတဲ့ ဂ်ာမန္လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ပံုေတြကို
က်ေနာ့္ကိုေလ့လာေစၿပီး အေလးမတဲ့ကိရိယာ ဝိတ္ျပားေတြနဲ႔ေလ့က်င့္ေစပါတယ္။ အဲလိုဆိုေတာ့
ေနာက္ႏွစ္ေဘာလံုးရာသီအတြက္ေတာ့ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေတာ့မွာေပါ့ဗ်ာ။
ဖရဲင့္ခ္ဖတ္ၿမိဳ႕႐ွိအေမရိကန္စစ္သံုးပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္ (PX) ႏွင့္ မုန္႔ဆိုင္ (Snack Bar)
အေမရိကန္လိုျပန္ျဖစ္လာပါတယ္။ ေႏြဦးရာသီမတိုင္ခင္မွာေတာ့ ဖရဲင့္ခ္ဖတ္မွာ႐ွိတဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ဘဝက
စစ္တပ္ထဲကလူငယ္ေတြပါဝင္လွဳပ္႐ွားေနၾကတဲ့ အဓိကေနရာႏွစ္ခုျဖစ္ၾကတဲ့ လူငယ္ကလပ္ (Teen Club)
နဲ႔ စာတိုက္နဲ႔ အေမရိကန္စစ္သံုးပစၥည္းအေရာင္းဆိုင္ (PX) အေဆာက္အဦးမွာ႐ွိတဲ့ (J’Donut လို) စနက္ခ္
ဘား (Snack Bar) ေတြကိုသြားေနပါၿပီ။ ေန႔တုိင္းေက်ာင္းလႊတ္ရင္ အဲဒီႏွစ္ေနရာထဲကတခုကို သူငယ္
ခ်င္းေတြနဲ႔ ဒိုးတယ္ေလ။ မုန္႔ဆိုင္ေရာက္ရင္ေတာ့ နာရီအေတာ္ၾကာၾကာထုိင္ၿပီး မစ္လ္ခ္႐ွိတ္ခ္ေတြ
(Milkshakes) ေသာက္မယ္၊ အာလူးေခ်ာင္းေၾကာ္ (French Fries) ေတြစားမယ္၊ ေစာ္ေတြနဲ႔ၾကဴမယ္၊
ဟာသေတြေလွ်ာက္ေျပာၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္အိမ္ကေန ပန္းျခံကိုျဖတ္ၿပီးလာရတဲ့ လူငယ္ကလပ္မွာက်ေတာ့
သီခ်င္းသံထြက္တဲ့ ဂ်ဳခ္ေဘာ့ခ္ (Jukebox) တခုလဲ႐ွိတယ္။
Little Casino ဟုအမည္ေပးထားေသာ လူငယ္ကလပ္ (Teen Club)
အခ်ိန္မွီအိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေနရပါတယ္။ မေရာက္ရင္ေတာ့ က်ေနာ့္အေပၚကို ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြ ေရာက္
လာပါေတာ့တယ္။ စစ္တပ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ေတာ့ အျပစ္ေပးခံရတာေပါ့။ ေန႔ပိုင္းေက်ာင္းတက္ရတဲ့
ညေတြမွာလဲ အျပင္ထြက္ခြင့္မ႐ွိေတာ့ အိပ္ခန္းထဲမွာပဲ ေနျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ့္မွာလဲ ကိုယ္ပိုင္ကမာၻေလး
တခု႐ွိတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္မွာ စားပြဲ႐ွည္တလံုး႐ွိတယ္။ ေရဒီယိုနားေထာင္တယ္၊ အေလးမတယ္၊ စာဖတ္တယ္၊
ေနာက္… လူငယ္စစ္သားေလးေတြ တုိက္ပြဲေတြမွာ အနစ္နာခံၿပီး အသက္စြန္႔သြားၾကတာေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့
အလြမ္းကဗ်ာေလးေတြလိုမ်ဳိး ကဗ်ာေတြေရးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြ တခါမွမေျပာျပျဖစ္ပါဘူး။
အေဖနဲ႔က်ေနာ္နဲ႔ ထိပ္တုိက္ေတြ႕တဲ့အႀကိမ္ေတြလဲ တိုးလာတယ္ေလ။ က်ေနာ့္ကို ေက်ာင္းပိတ္ရက္ညေတြမွာ
ည (၁၁း၃၀) ထက္ေက်ာ္ၿပီး အျပင္မွာေနခြင့္မ႐ွိတဲ့ ကာျဖဴး (Curfew) ထုတ္ထားတယ္ဗ်ာ။ အေပါင္းအ
သင္းေတြၾကားထဲမွာ အတင္းက်ပ္ဆံုး ထိန္းခ်ဳပ္ထားခံရတဲ့ အေနအထားနဲ႔ ေနေနရတာပါ။ နည္းနည္းေနာက္
က်ျပန္လာရင္ေတာ့ အေဖတင္းတင္းနဲ႔ ထိုင္ေစာင့္ေနတာကိုေတြ႕ရေတာ့တာပဲ။ ေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔လဲ
အေဖကိုင္တြယ္တာ ၾကမ္းစျပဳလာတယ္။
က်ေနာ္ကစာေတြကိုအိမ္မသယ္ဘူးဗ်။ အိမ္စာနည္းနည္းပါးပါးလုပ္စရာ႐ွိရင္ ေက်ာင္းမွာအၿပီး႐ွင္းလိုက္တယ္ေလ။
က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့ ဘာသာရပ္အားလံုးေအာင္ဖို႔ဆိုတာက ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ အခုေက်ာင္းမွာက
စာသင္ႏွစ္တဝက္ကိုမွ ဘာသာရပ္ေလးခုပဲေျဖရတာ။ အီကိုးလင့္မွာတုန္းက ဆယ္ဘာသာေလ။ စာေမးပြဲတခုေျဖၿပီး
လို႔ အိမ္ျပန္လာတိုင္း အေဖကအိမ္ေပါက္ဝကေန ဆီးႀကိဳၿပီးေမးေလရဲ႕။
ဒီေန႔ေျဖခဲ့တဲ့ စာေမးပြဲအေျခအေနဘယ္လိုလဲ…
ေကာင္းေကာင္းေျဖႏုိင္တယ္ အေဖ… က်ေနာ္ အမွတ္ (၈၀) ရတယ္…
ေအး…အဲဒီဘာသာရပ္မွာ မင္းမသိေသးတာ (၂၀%) ႐ွိေသးတယ္ဆိုတာ မင္းသေဘာေပါက္ရဲ႕လား…လို႔
က်ေနာ့္ကိုျပန္ေမးတယ္ေလ။ က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္တင္းသြားတယ္ဗ်ာ။ အေဖက က်ေနာ့္မွာ ဝက္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္
တက္ဖို႔အတြက္႐ွိရမယ့္ လိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔မကိုက္ရင္ လက္မခံဘူးေလ။ အေဖက ဘာသာရပ္ေတြမွာ (B) အဆင့္
အတန္းထက္ေလ်ာ့ရင္ လက္မခံေတာ့ ရီပို႔ကဒ္ (Report Card) ရမွာကိုေတာင္ တျဖည္းျဖည္းေၾကာက္လာတယ္ဗ်ာ
။ ဘာသာရပ္တခုခုမွာ (C) ျဖစ္သြားမိရင္ေတာ့… ဟမ္း… ကန္႔သတ္ခ်က္ေတြလာပါၿပီဗ်ာ…
(A) ႏွစ္လံုးရထားတာ (C) တလံုးထက္ယွဥ္ၾကည့္ရင္ ပိုေတာင္ပိုပါေသးတယ္အေဖရာ… လို႔ က်ေနာ္ျပန္ျငင္းမိရင္ေတာ့၊
(C) ဆိုတာသာမန္အဆင့္ေလသားရဲ႕… သာမန္အဆင့္ ဆိုရင္ေတာ့ သားအေနနဲ႔ ဝက္စ္ပိြဳင့္တက္လို႔ရမွာမဟုတ္ဘူးေလကြာ…
လို႔အေဖကျပန္ေျပာပါေလေရာ…
အျပန္အလွန္အားျဖင့္ေတာ့ က်ေနာ့္အေပၚမွာထားတဲ့ အေဖ့ရဲ႕ဖိအားေတြက အလြန္အကြ်ံေတာ့တခုမွမပါပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ အီရန္မွာတုန္းက အလိုလိုက္တတ္တာနဲ႔ယွဥ္လိုက္ရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကိုမမိုက္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အခု
က်ေနာ္က အသက္လည္းႏွစ္ႏွစ္ ပိုႀကီးလာခဲ့ၿပီး၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာလည္း ပိုရင့္က်က္လာခဲ့ေပမယ့္ အေဖက
က်ေနာ့္ကို တင္းက်ပ္တဲ့စည္းကမ္းေတြနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ေနပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔သားအဖႏွစ္ေယာက္ၾကားက ရဲေဘာ္ရဲဘက္
အသြင္ကလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါၿပီ။ အေဖနဲ႔က်ေနာ္တို႔ၾကားမွာ အရင္တုန္းက႐ွိခဲ့တဲ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရင္းႏွီးမွဳမ်ဳိးကို
က်ေနာ္ျပန္ၿပီးလြမ္းဆြတ္မိပါေတာ့တယ္။
အေမအရက္ေသာက္တဲ့ျပႆနာကလည္း က်ေနာ္တို႔ၾကားမွာ အတားအဆီးတခု ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္အျပင္
ထြက္လို႔မရတဲ့ ေသာၾကာေန႔ညတညကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွေမ့လို႔မရေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီညက က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း
ဟာရဲလ္နန္း (Harrell Nun) နဲ႔ ဂ်ီးန္ဟယ္ဒီ (Gene Heady) တို႔ႏွစ္ေယာက္ က်ေနာ့္ကိုအေဖၚလုပ္ဖုိ႔ အိမ္ကိုေပါက္
ခ်လာၾကေရာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမကမူးေနတယ္။ အူေၾကာင္က်ား ဟာရဲလ္ကလဲ ရယ္က်ဲက်ဲလုပ္ေရာ၊
အေမက သူ႔ကိုအစ္မေတြကိုရစ္သလို ရစ္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ဒီေကာင္ကလည္း ဘယ္လိုတံု႔ျပန္ရမွန္းမသိေတာ့
တဟဲဟဲနဲ႔ပိုရယ္ၿပီး၊ ဂ်ီးန္ရဲ႕နံၾကားကိုဟိုထိုးဒီထိိုးနဲ႔ လုပ္မိလုပ္ရာေလွ်ာက္လုပ္ပါေလေရာ။ က်ေနာ္လည္း
ေသခ်င္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။ အဲဒါက က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြကိုး။ အဲဒါနဲ႔ က်ေနာ္လဲ အျမန္ခုန္ဝင္ၿပီး…
ေဟ့ေကာင္ေတြ…မင္းတုိ႔လူငယ္ကလပ္ကိုသြားၾကဦးကြာ…ငါေတာ့လိုက္လို႔မရဘူးျဖစ္ေနတယ္… လို႔ေျပာရပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ္လဲ သူတို႔ကိုတြန္းမလႊတ္႐ံုတမယ္ပဲ အိမ္ေပါက္ဝကိုေခၚသြားရတယ္။ အေမကေတာ့ ေအး…သူတို႔သြား
သင့္တာၾကာၿပီ… လုိ႔လွမ္းေအာ္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီညကက်ေနာ္လဲ ေဒါသေတြအလိပ္လိုက္နဲ႔ မနက္ျဖန္သူငယ္
ခ်င္းေတြကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ရမလဲဆိုတာကုိ ခုတင္ေပၚမွာလွဲရင္း စဥ္းစားေနမိတယ္။ ဒီေကာင္ေတြလဲ လူငယ္
ကလပ္ကုိေရာက္ၿပီး ႐ႊပ္ဇေကာ့ဖ္အိမ္မွာ သူ႔အေမကမူးေနတယ္ေဟ့လို႔ လူတကာကိုေလွ်ာက္ေျပာေတာ့မွာပဲ
လို႔လဲေတြးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာနဲ႔ ဘာျပႆနာမွျဖစ္မလာပဲ ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားပါတယ္။
အေဖကလဲ အဲဒီျပႆနာကိုမ႐ွင္းပါဘူး။ ညဘက္ျပန္ေရာက္လာလို႔ အေပၚထပ္တက္ၿပီး ယူနီေဖါင္းမလဲခင္ အနည္းဆံုး အရက္ႏွစ္ခြက္ေလာက္ေတာ့ ေသာက္လိုက္ေသးတယ္။ စစ္တပ္မွာက အရက္ေသာက္တတ္ၾကတဲ့လူေတြခ်ည္းပဲ
ဆိုေတာ့ တလမ္းလံုးမွာ႐ွိတဲ့ အိမ္ေတြအားလံုးလိုလုိမွာလဲ အဲဒီလိုပဲျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ အေဖမူးလာရင္ေတာ့…အေမလဲ
ကြဲေနၿပီေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီအခါက်ရင္ အေဖကအေမ့ကို ထပ္ေသာက္ဦးမလားလို႔ ေျမွာက္ေပးပါတယ္။ က်ေနာ္လဲ
အေဖ့ကိုၾကည့္ၿပီး ဒီကိစၥဟာဘယ္လိုျဖစ္လာႏုိင္လဲဆိုတာ အေဖမသိဘူးလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ အေဖ့ကို
ခ်စ္လဲခ်စ္၊ ေလးလဲေလးစားေပမယ့္၊ အေမ့ကိုအရက္တိုက္တဲ့အခ်ိန္က်ရင္ေတာ့ အေဖ့ကိုက်ေနာ္တကယ္မုန္း
တီးမိတယ္ဗ်ာ။
စာသင္ႏွစ္ၿပီးသြားေတာ့ အီကိုးလင့္မွာေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ ဆယ္လီနဲ႔႐ုသ္အဲန္းတို႔ႏွစ္ေယာက္သားလဲ
အိမ္ျပန္ေရာက္လာၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ဘရီမာေဟဗဲန္ၿမိဳ႕ ( ကိုလိုက္ပို႔ၿပီး၊
အဲဒီကေန နယူးေယာက္ (New York) ကိုသြားမယ့္သေဘၤာတစီးေပၚကို တင္ေပးလိုက္တယ္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးက အေမရိကန္ပညာသင္ဆု (Scholarship) ေတြရထားပါတယ္။ ႐ုသ္အဲန္းက
ဘားနဒ္ေကာလိပ္ (Barnard College) နဲ႔ ဆယ္လီက စမစ္သ္ေကာလိပ္ (Smith College) ေတြကေလ။
အေဖနဲ႔အေမတို႔အတြက္ေတာ့ အစ္မႏွစ္ေယာက္ကုိ သေဘၤာေပၚကို တင္ေပးလိုက္ႏိုင္တာေၾကာင့္
စိတ္ေပါ့သြားတယ္။ အစ္မေတြက သူတို႔ႀကိဳက္တဲ့ပံုစံနဲ႔ အရမ္းကိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနေနၾကၿပီး
ဥေရာပမွာေကာလိပ္တက္ဖို႔ စီမံကိန္းေတြေတာင္ဆြဲေနၾကတာဗ်ား။ အေဖလဲသိသြားေရာ ပြဲၿပီး
သြားပါေလေရာ။
႐ုသ္အဲန္းရဲ႕ မာ့ခ္စ္ဝါဒနဲ႔ပတ္သက္တဲ့စကားေတြကို အေဖေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးတယ္ေလ။ ႐ုသ္အန္းက
အရင္တႏွစ္က ဘူလ္ေဂးရီးယားလူငယ္စခန္းတခုမွာ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္အတြင္း ခဏေနခ်င္
တယ္လို႔ေျပာေသးတယ္။
႐ုသ္အဲန္းကအခုအပ်ဳိျဖစ္လာေတာ့ နည္းနည္းစိတ္ကစားတဲ့သေဘာပါ… သူ႔ကိုအေမရိကန္ျပန္ပို႔ၿပီး
အေမရိကန္ေကာလိပ္တခုမွာထားမယ္… ေအးေဆးျဖစ္သြားမွာပါ…
လို႔ အေမကအေဖ့ကိုနားခ်ပါတယ္။ အေဖကလဲ အေမေျပာတာကိုယံုသြားပံုပါပဲ။
ဥေရာပဆိုင္ရာအေမရိကန္တပ္မေတာ္စစ္႒ာခ်ဳပ္ (USAREUR-HQ) တည္႐ွိရာ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံ၊ ဟိုင္ဒယ္လ္ဘာ့ခ္ၿမိဳ႕႐ွိ ကဲမ့္ဘဲလ္စစ္စခန္း
ၿမိဳ႕ကိုေ႐ႊ႕ပါတယ္။ ဖရဲင့္ခ္ဖတ္ၿမိဳ႕ရဲ႕ေတာင္ဘက္မိုင္ငါးဆယ္ေလာက္က နက္ကာေတာင္ၾကား
(Neckar Valley) မွာပါ။ က်ေနာ္တို႔လဲထပ္ေ႐ႊ႕ရတာေပါ့။ က်ေနာ္လဲ လီဗိုင္းဂ်င္းနဲ႔ ဒီနင္းမ္႐ွပ္
အက်ၤ ီတထည္ဝတ္၊ ေခါင္းႀကီးႀကီးနဲ႔ခါးပတ္တေခ်ာင္းကိုပတ္၊ စစ္ဖိနပ္တရံစီးၿပီး ဟိုင္ဒယ္လ္
ဘာ့ခ္အေမရိကန္အထက္တန္းေက်ာင္း (Heidelberg American High School)
ကိုေရာက္သြားပါေလေရာ။
ဒီတေခါက္ေတာ့ ဟိုက္စကူးေက်ာင္းသားဘဝကို အမိအရအသံုးခ်ပါေတာ့တယ္။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့
စြမ္းအားအျပည့္နဲ႔ အသင္းနဲ႔လဲ ညွိညွိႏွိဳင္းႏွိဳင္းကစားႏိုင္ေနၿပီဆိုေတာ့ ေဘာလံုးေလာကထဲဝင္တာေပါ့။
စစ္ရဲတပ္ဖြဲ႔က ဗိုလ္မွဴးတေယာက္ျဖစ္တဲ့ နည္းျပလူးဘာ့သ္ (Lou Barth) က ဖီလာဒဲလ္ဖီးယား
သိမ္းငွက္မ်ား (Philadelphia Eagles) အဖြဲ႕ရဲ႕ကစားသမားေဟာင္းတေယာက္ပါ။ နည္းျပကက်ေနာ့္
ကိုသူကစားခဲ့သလို ေနရာမ်ဳိးစံုကေနကစားခိုင္းပါတယ္။ က်ေနာ္က ဟိုင္ဒယ္လ္ဘာ့ခ္ရဲ႕ အေကာင္း
ဆံုးေဘာလံုးသမားတေယာက္ေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္ တပြဲၿပီးလိုက္တိုင္း ပိုပိုၿပီးေကာင္းေအာင္ကစားႏိုင္
လာပါတယ္။ အဲဒီႏွစ္မွာေတာ့ဗ်ာ ဂ်ာမနီတႏိုင္ငံလံုးမွာ႐ွိတဲ့ တျခားအေမရိကန္ဟိုက္စကူး (၆) ေက်ာင္းကို
က်ေနာ္တို႔အႏိုင္ကန္ၿပီး ဥေရာပခ်န္ပီယံဆုရတယ္ဗ်ာ။ ေက်ာင္းမွာလဲ က်ေနာ္တို႔ကလူစြမ္းေကာင္းေတြကို
ျဖစ္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္လဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယံုၾကည္မွဳေတြ စၿပီး႐ွိလာပါတာ့တယ္ပဲ။
က်ေနာ့္ရဲ႕လူမွဳဘဝကေတာ့ ဟုဒ္စ္ (Hoods) လို႔ေခၚတဲ့ ႐ွစ္ေယာက္အဖြဲ႕ထဲမွာပါ။ အေမရိကန္မွာေတာ့
႐ုပ္႐ွင္ထဲကလိုပဲ ဆယ္ေက်ာ္သက္လူဆိုးဂိုဏ္းေတြေခတ္စားေနပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အဖြဲ႕ကေတာ့
အားကစားသမားေတြ၊ စာဂ်ပိုးေတြနဲ႔ဖြဲ႕ထားေတာ့ ရာဇဝတ္မွဳနဲ႔မလြတ္မကင္းေတာ့ ဘာမွမ႐ွိပါဘူး။
ကိုယ္ေတြဘာသာေတာ့ အထက္တန္းစားလူငယ္ေတြလို ထင္မိတာပဲေလ။
လူဆိုးဂိုဏ္းေတြရဲ႕စတိုင္လ္ေတြကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔သေဘာက်တယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔ ဟုဒ္စ္အဖြဲ႔
သားေတြမွာလဲ နာမည္ေျပာင္ေတြေပးထားတာ႐ွိတယ္။ တေယာက္က ကေလးမသာ(Babyface)
၊ တေယာက္က ေခ်ာ့ပါ (Chopper) နဲ႔တေယာက္ကေတာ့ သူၾကီး (Chief) တဲ့။ က်ေနာ့္ကိုက်ေတာ့
ဦးၾကဴ (Cuddles) တဲ့။ တခါၿမိဳ႕ပတ္ကားေပၚမွာ က်ေနာ့္ရည္းစားတေယာက္နဲ႔ၾကဴေနတာ
ဒီေကာင္ေတြေတြ႕သြားတယ္ေလ။ က်ေနာ္တို႔မွာ ဂိုဏ္းယူနီေဖါင္းလဲ႐ွိတယ္။ လက္ကုိေခါက္တင္
ထားတဲ့ ႐ွပ္အက်ၤ ီအျဖဴဝတ္မယ္၊ စီးကရက္တဗူးကိုအက်ၤ ီအိတ္ထဲမွာထည့္မယ္၊ ေျခအိတ္ျဖဴဝတ္၊
႐ွဴးအေပ်ာ့စီး၊ အားကစားဆြယ္တာတထည္နဲ႔ လီဗိုင္းဂ်င္းဝတ္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဆံုရပ္ကေတာ့
ဟိုင္ဒယ္လ္ဘာ့ခ္မင္းလမ္းေပၚက ဘိုးလားဘား (Bohler’s Bar) မွာေလ။ အရက္ေသာက္တဲ့
ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ရင္ေတာ့ အဲဒီဘက္က သမုိင္းဝင္ပါပဲ။ (Red Ox) ႏြားသိုးနီ လို႔ေခၚတဲ့
ေက်ာင္းသားေတြထုိင္တဲ့ဘားနဲ႔မလွမ္းမကမ္းမွာပါပဲ။ ဘိုးလားဘားပိုင္႐ွင္ ဘုိးလားကေတာ့
ပါးနပ္တဲ့လူစားမ်ဳိးပါပဲ။
ေက်ာင္းသားမ်ားထိုင္ေလ့႐ွိသည့္ Red Ox ဘားဆိုင္
ဂ်ာမန္ေဖာက္သည္ေတြလာေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ဘုိးလားကတြက္မိတယ္။ ဒါေပမယ့္
သူက က်ေနာ္တို႔ဆီကရမယ့္အျမတ္အစြန္းကိုလည္းလိုခ်င္တယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘိုးလားက
က်ေနာ္တို႔က ဘားရဲ႕အေပၚထပ္မွာ သစ္သားေတြကို ဘာေဗးရီးယားလက္ရာနဲ႔ ပံုေဖၚထားတဲ့
သံုးေယာက္ေလာက္ထုိင္ႏိုင္တဲ့ ဘားေလးတခု၊ စားပြဲနဲ႔ထိုင္ခံုေတြ ျပင္ေပးထားတယ္။ အဲဒီ
ဘားေလးက က်ေနာ္တို႔ ဟုဒ္စ္အဖြဲ႕သားေတြအတြက္ စတည္းခ်တဲ့ေနရာေလးျဖစ္လာပါတယ္။
စေန၊တနဂၤေႏြညမ်ဳိးေတြမွာ ညေန (၆း၃၀) ေလာက္ဆိုလူငယ္ကလပ္ (Teen Club) မွာစုၾကၿပီး
စႏူကာထိုးလိုက္ၾက၊ ကလိုက္ၾကေပါ့။ ည (၉) နာရီမထိုးခင္ေလာက္က်ေတာ့ နည္းနည္းၾကမ္း
တဲ့ေပါင္မုန္႔အညိဳေတြနဲ႔ ဝက္ေပါင္ေျခာက္က်ပ္တိုက္စားဖို႔ရယ္၊ ဘီယာေသာက္ဖုိ႔ရယ္ ေစာ္ေတြကိုယ္စီနဲ႔ ဘိုးလားဘားကိုခ်ီတက္ၾကတယ္။ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကရတဲ့အခ်ိန္ေတြေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္ေဘာလံုးကစားေနတာကိုၾကည့္ၿပီး အေဖကဂုဏ္ယူေနေပမယ့္လည္း လမ္းေပၚမွာေလွ်ာက္
ဒိုးေနတာကိုေတာ့ သိပ္ဘဝင္မက်ဘူးေလ။ ေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြမွာ ညမထြက္ရအမိန္႔ထုတ္ထားတာကို
ဖ်က္ေပးဖို႔နဲ႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ရမယ့္အခ်ိန္ကိုတိုးေပးဖို႔ေျပာတာလဲ မရဘူး။ ဟုဒ္အဖြဲ႕မွာ ညမထြက္ရအမိန္႔
အထုတ္ခံထားရတဲ့ ကံဆိုးသူကလည္း က်ေနာ္တေယာက္တည္းပါ။ အေဖက စာေမးပြဲေတြမွာရတဲ့
က်ေနာ့္ရဲ႕အဆင့္ေတြကို မ်က္လံုးေဒါက္ေထာက္ၾကည့္လာေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္တက္ေနရတဲ့ ေက်ာင္း
ကိုက်ေနာ္လည္းႀကိဳက္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကေက်ာင္းမွာလည္း နာမည္ႀကီးေတာ့ ေက်ာင္းသားေရး
ရာေကာင္စီမွာေတာင္ ေ႐ြးေကာက္ခံထားရတယ္ေလ။ ေႏြဦးတညမွာ အဲဒါေတြအားလံုး ပ်က္စီး
ကုန္ေတာ့တာပဲဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔လဲဘာမွမလုပ္ပဲနဲ႔ ဟုဒ္စ္ေတြနဲ႔ ဂ်ာမန္တခ်ဳိ႕နဲ႔ ခ်ၾကတယ္ဆိုၿပီး က်ေနာ္
တို႔ကို စစ္ရဲ (MP) ေတြကလာဖမ္းပါေလေရာ။ က်ေနာ္တို႔ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ဘူးဆိုတာ အေဖကယံုေပမယ့္
ဒီတိုင္းဆက္သြားရင္ ဝက္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္တက္ရမယ့္ အခြင့္အေရးေတြေတာ့ ပလံုေတာ့မယ္ဆိုတာ
အေဖကႀကိဳျမင္မိတယ္။
က်ေနာ့္အသက္ကလည္း (၁၅) ႏွစ္ပဲ႐ွိပါေသးတယ္။ ဝက္စ္ပြိဳင့္က အသက္ (၁၇) ႏွစ္ကမွစလက္ခံတာဆိုေတာ့
အသက္ကလည္း ႏွစ္ႏွစ္လုိေနတယ္။ အဲဒီေတာ့အေဖက လာမယ့္ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ က်ေနာ့္အေပၚမွ
ဘာျပႆနာမွမတက္ေစမယ့္နည္းလမ္းကို ၾကံဆပါေတာ့တယ္။ ေဘာလံုးအသင္းနည္းျပဘာ့သ္ကေတာ့
က်ေနာ့္ကိုစစ္တပ္ေက်ာင္းကိုျပန္ပို႔ထားဖို႔အၾကံေပးပါတယ္။ ဖီလာဒဲလ္ဖီးယားျပည္နယ္နားက ဗယ္လီဖို႔ခ်္
စစ္တကၠသိုလ္ႏွင့္ေကာလိပ္ (Valley Forge Military Academy and College) ကေဘာလံုးနည္းျပက
နည္းျပဘာ့သ္နဲ႔သိကြ်မ္းေတာ့၊ က်ေနာ့္ကိုအဲဒီေက်ာင္းမွာ ႏွစ္ႏွစ္တာေဘာလံုးပညာသင္ဆုနဲ႔တက္ဖို႔ ကမ္းလွမ္းပါတယ္။
ဗယ္လီဖို႔ခ်္စစ္တကၠသိုလ္႐ွိ ေက်ာင္းသားမ်ား၏အေမရိကန္ေဘာလံုးကစားပြဲတခု
အေျခအျမစ္မ႐ွိလွပါဘူးဗ်ာ။ အိမ္မွာေနရတာမေပ်ာ္ပိုက္ေပမယ့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြမွာျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ႐ွိတဲ့
လူဆိုးဂိုဏ္းတိုက္ပြဲ (Gang Wars) ေတြ၊ ရည္းစားမွာကိုယ္ဝန္႐ွိသြားလို႔ အေရးေပၚယူလိုက္ရတာမ်ဳိး
(Shotgun Marriages) ေတြ၊ ရဲေတြနဲ႔ျပႆနာျဖစ္တာမ်ဳိးေတြ က်ေနာ့္မွာမ႐ွိပါဘူး။ ဂ်ီနီဗာမွာတုန္းက
ဥေရာပသားေလးေတြလုိေနႏုိင္ခဲ့တာနဲ႔ ဂ်ာမနီေရာက္ေတာ့လဲ စစ္တပ္နဲ႔ဆက္စပ္ေနတဲ့ ဆယ္ေက်ာ္သက္လူငယ္
ဘဝေတြကို အလိုက္သင့္ေျပာင္းလဲေနႏိုင္ခဲ့တာေတြကို က်ေနာ္ကေတာ္ေတာ္ကိုေက်နပ္ေနခဲ့တာလား။
အဲဒီအေတြ႕အၾကံဳေတြကို ဂုဏ္ယူမိေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဝက္စပြိဳင့္ကလည္း က်ေနာ့္ရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ျဖစ္ေနဆဲပါ။
အဲဒီေတာ့ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ေစာ္ေလးေတြနဲ႔ ဥေရာပရဲ႕ေပ်ာ္႐ႊင္မွဳေလးေတြကိုထားခဲ့ၿပီး ဗယ္လီဖို႔ခ်္
ကိုသြားရမယ္လို႔ အေဖကဆံုးျဖတ္လာေတာ့လည္း စိတ္လိုလက္ရနဲ႔သြားခဲ့ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ အေဖ့ကိုေခါင္းကိုက္ေအာင္လုပ္မိတာ က်ေနာ္တေယာက္တည္းထင္ရင္ေတာ့ မွားသြားမယ္ဗ်ား။ ႐ုသ္အဲန္းကိုအေမရိကန္ျပန္ပို႔ၿပီး ေကာလိပ္တက္ခိုင္းလိုက္ရင္ အဆင္ေျပသြားလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ အေဖနဲ႔အေမ
တို႔ရဲ႕ အိုင္ဒီယာကတလြဲေတြျဖစ္သြားေလရဲ႕။ ဘားနဒ္ေကာလိပ္မွာတက္ေနတဲ့ ႐ုသ္အဲန္းရဲ႕ စာေမးပြဲေအာင္
မွတ္ေတြက ေတာ္ေတာ္ကိုအေျခအေနဆိုးေနၿပီး ပညာသင္ဆုကို႐ုပ္သိမ္းခံရေတာ့မယ့္ အေနအထားေရာက္ေနတယ္။ ႐ုသ္အဲန္းရဲ႕ႏိုင္ငံေရးလွဳပ္႐ွားမွဳေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ေက်ာင္းကလဲ အေဖ့ဆီတိုင္စာပို႔လာပါေလေရာ။
႐ုသ္အဲန္းက လူမည္းမ်ားတိုးတက္ေရးႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာအသင္း (National Association for the
Advancement of Colored People, NAACP) ဆိုတဲ့အဖြဲ႔နဲ႔ ကိုလံဘီယာလုပ္သားလူငယ္
(Columbia Labor Youth) အဖြဲ႔ေတြကိုဝင္ထားတယ္ဆိုပဲ။ အဲဒါနဲ႔အေဖက႐ုသ္အဲန္းဆီကိုစာလွမ္းေရးၿပီး
ဘာေတြျဖစ္ေနလဲဆိုတာလဲေမးေရာ… မေ႐ႊေခ်ာက…
သမီးကြန္ျမဴနစ္ပါတီထဲဝင္ခ်င္တယ္… ဒါေပမယ့္အေဖ့ေၾကာင့္သမီးဝင္လို႔မရဘူးလို႔ သူတို႔ကေျပာတယ္…
အေဖလဲေရလည္ေပါက္သြားတာဗ်ား… သမီးႀကီးျဖစ္တဲ့ ႐ုသ္အဲန္းကအေဖ့အခ်စ္ေတာ္ေလ။
ဟိုင္ဒယ္လ္ဘာ့ခ္အိမ္ရဲ႕ ဧည့္ခန္းထဲမွာေခါက္တံု႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း ပါးစပ္ကလည္း
မင္းအစ္မေတာ့ နယူးေယာက္မွာေဂါက္ေနၿပီ…
ငါ့သမီးဘာျဖစ္သြားတာလဲကြာ… အေဖလဲ ဘယ္ေနရာမွာမွားသြားခဲ့လဲမသိဘူး…
တသက္လံုးကြန္ျမဴနစ္ဝါဒကိုတိုက္လာခဲ့တာ အခုေတာ့… သားအစ္မက ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္လာတယ္ကြာ…
လို႔ထပ္တလဲလဲေျပာေနခဲ့တာကို ခုခ်ိန္ထိက်ေနာ္သတိရမိပါေသးတယ္။
%2B028.jpg)
+034.jpg)
+049.jpg)
+026.jpg)
%2B058.jpg)
+046.jpg)
%2B050.jpg)
