သူရဲေကာင္းဆိုတာ… အခန္း (၅) ၊ တတိယပိုင္း

by FNG on April 13, 2012

မဲေပးပါ

Daniel Kane၊ ၊၀က္စ္ပြိဳင့္ဗိုလ္ေလာင္းဘ၀မွာ ေန႔စဥ္လိုလိုပဲ က်ေနာ္တို႔ကိုေစာင့္ၾကည့္ၿပီး စစ္ေဆးတာ
ကိုခံေနရပါတယ္။ က်ေနာ့္အေန နဲ႔ေတာ့ နည္းနည္းအားစိုက္လိုက္တာနဲ႔ ထိပ္ပိုင္းစာရင္းထဲ
ကိုေတာက္ေလွ်ာက္၀င္ေနေတာ့ပါပဲ။ က်ေနာ္ကေတာ့ အဲဒီထက္ပိုၿပီးႀကိဳးစားခ်င္ဖို႔ေတာ့ ဆႏၵမ႐ွိလွဘူး။
ေတာ္ၿပီေပါ့… အတန္းတခုစီမွာ က်ေနာ္တို႔က Goat (ဆိတ္) နဲ႔ Hive (ပ်ားအံု) လို႔ေခၚနာမည္ဖ်က္ေခၚ
တဲ့ေက်ာင္းသားေတြ႐ွိပါတယ္။Goat ေတြကေတာ့ Roll No. ေနာက္ဆံုးရတဲ့ေက်ာင္းသားေတြကိုေျပာတာပါ။
Hive ေတြကေတာ့ Roll No. ထိပ္ဆံုးေက်ာင္းသားေတြေပါ့။ သူတို႔ကေတာ့ ကမာၻေပၚမွာဂုဏ္သိကၡာ
အႀကီးဆံုးလို႔ေတာင္ ဆိုၾကတဲ့ Rhodes Scholarship (႐ုတ္ဒ္ပညာသင္ဆု) ကိုခ်ိန္ေနၾကတဲ့သူေတြ၊
ဒါမွမဟုတ္ စာေပက႑မွာ ထိပ္ဆံုးေရာက္ေအာင္လို႔ စြတ္ၿပီးႀကိဳးစားေနၾကတဲ့ေက်ာင္းသားေတြေပါ့ဗ်ာ။
ကာယကံ႐ွင္ေတြ အတြက္ကေတာ့ အဲဒီနာမည္ေျပာင္ေတြကေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာႀကီးပါ။
႐ႊပ္ဇေကာ့ဖ္…မင္းကေတာ့ Hive ကြ…
လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကလာေျပာတဲ့အခါမ်ဳိးေတြက်ရင္ေတာ့ က်ေနာ္စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္မိပါတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ကိုယ့္ကိုပံုမွန္လူတေယာက္လိုပဲ သူမ်ားေတြကလက္ခံေစခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ့္ရည္မွန္းခ်က္က စာေပက႑မွာေကာင္းေအာင္၊ လူမွဳေရးက႑မွာေကာင္းေအာင္၊ အားကစားက႑မွာေကာင္းေအာင္နဲ႔ စစ္ေရးက႑မွာလည္းေကာင္းေအာင္ေလာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ေျမာက္ေတာ့မေျမာက္တတ္ပါဘူး။
က်ေနာ့္လိုအျမင္႐ွိတဲ့ ဗိုလ္ေလာင္းေတြလည္း႐ွိပါတယ္။ အဆင့္ေတြေကာင္း႐ံုသာမကပဲ ေပါင္းလို႔သင္းလို႔ေကာင္းၿပီး ဘ၀ကိုေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖတ္သန္းတတ္တဲ့ လူစားမ်ဳိးေတြေပါ့ဗ်ာ။
လီ႐ြိဳင္းဆဒ္ဒက္သ္ (Leroy) နဲ႔ ေဒးဗစ္ေဟာ္တန္ (David Horton) တို႔ကေတာ့ ေလးႏွစ္လံုးလံုးက်ေနာ့္အခန္းေဖၚေတြေပါ့။ လူေကာင္ႀကီးႀကီး၊ ေ႐ႊေရာင္ဆံပင္နဲ႔ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္သား လီ႐ြိဳင္းက အသံၾသၾသနဲ႔ဟာသညဏ္ေတာ္ေတာ္႐ႊင္တဲ့ လူငယ္တေယာက္ေပါ့။ လီ႐ြိဳင္းရဲ႕အေဖနဲ႔အစ္ကို ႏွစ္ေယာက္လံုးက ၀က္စ္ပြိဳင့္မွာ တက္ခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မလိုက္ႏိုင္လို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးေက်ာင္းထြက္သြားၾကပါတယ္။ အဲဒီအစဥ္အလာကိုေခ်ဖ်က္ဖို႔ လီ႐ြိဳင္းကသႏၶိ႒ာန္ခ်ထားပါတယ္။ ၀က္စ္ပြိဳင့္ကစေရာက္လာေတာ့ သူကေကာလိပ္တက္ေနတာ တတိယႏွစ္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီေလ။
လီ႐ြိဳင္းကေအာ္ဘန္းတကၠသိုလ္ (Auburn University) အသင္းအတြက္ ကစားခဲ့တဲ့သူတေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ၀က္စ္ပြိဳင့္မွာလိုက္မွီႏိုင္ေအာင္ သူလည္းေတာ္ေတာ္ကိုႀကိဳးစားေနရပါတယ္။ သိသိသာသာပဲ လီ႐ြိဳင္းမွာေခါင္းေဆာင္မွဳအရည္အေသြး႐ွိတယ္ဗ်။ အဲဒါကို တျခားဗိုလ္ေလာင္းေတြကလည္း ခ်က္ခ်င္းလိုလိုပဲ သတိထားမိၾကတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ စာေပက႑မွာလီ႐ြိဳင္းက အဆင့္ေတြသိပ္မေကာင္းလွေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာမွပဲ သူ႕အရည္အခ်င္းကိုနည္းျပအရာ႐ွိေတြက အသိအမွတ္ျပဳလာၾကတယ္။
သာ့ဒ္ရီးယားၿပီးေတာ့ ေႏြရာသီေလ့က်င့္ေရးအစီအစဥ္တခုအတြက္ ေက်ာင္းကေနသူ႕ကို နယူးဂ်ာစီျပည္နယ္က ဖို႔ဒ္ဒစ္ခ္ (Fort Dix) ကိုပို႔လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမွာလီ႐ြိဳင္းက ဗိုလ္အဆင့္အရာ႐ွိတဦးရဲ႕တာ၀န္ကို ထမ္းေဆာင္ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လီ႐ြိဳင္းလည္း သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အားတက္သေရာ႐ွိၾကတဲ့ေထာက္ခံသံုးသပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီဖို႔ဒ္ဒစ္ခ္ကစစ္သည္ေတြက လီ႐ြိဳင္းကိုေတာ္ေတာ္ႏွစ္သက္ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္ကလည္းလီ႐ြိဳင္းကိုအေရာက္ပို႔သလိုျဖစ္ေနမိတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ကညဏ္ေကာင္းေတာ့ စာသိပ္က်က္စရာမလိုဘူးေလ။ စာက်က္ရမယ့္အစား လီ႐ြိဳင္းနဲ႔က်ေနာ္နဲ႔က ေတာ္ကီပြားလိုက္၊ ေခ်ာက္ေပါက္ေတြေလွ်ာက္လုပ္လိုက္နဲ႔ ေဒးဗစ္လည္းေရလည္ညစ္လာတယ္။ ေဒးဗစ္ကလူေကာင္ႀကီးႀကီး ေဘာ္ဒီခပ္ေတာင့္ေတာင့္နဲ႔ အိမ္စာမွန္မွန္လုပ္မယ္ဆိုတဲ့ ေျမာက္ကာ႐ိုလိုင္းနားျပည္နယ္က ကို႔ဖ္ခရိခ္ (Cove Creek) ၿမိဳ႕သားပါ။
က်ေနာ္တို႔ Probability (ျဖစ္ႏိုင္ေခ်) ကိုေလ့လာေနၾကတဲ့ ဒီဇင္ဘာညတညမွာေပါ့… စာၾကည့္ရတာပ်င္းလာတာနဲ႔ လီ႐ြိဳင္းနဲ႔က်ေနာ္တို႔ Probability နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ စမ္းသပ္မွဳတခုလုပ္ၾကမယ္လို႔ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ အဲဒါနဲ႔ျပတင္းေပါက္တံခါးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ ေရခဲလိုေအးစက္ေနတဲ့ေလက အခန္းထဲကို၀င္ခ်လာေတာ့တာေပါ့။ က်ေနာ္တို႔လဲ ျပတင္းေပါက္ကေန အခန္းထဲကို သစ္႐ြက္တ႐ြက္၀င္လာႏိုင္ေခ်ကို အေလးအနက္ ေဆြးေႏြးေနၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ အခန္းထဲကေဒးဗစ္တေယာက္ခမ်ာေတာ့ သူ႔စားပြဲေပၚကစာ႐ြက္ေတြတထပ္ႀကီးကိုကိုင္ထားၿပီး
ေဟ့ေကာင္ေတြ… ငါစာလုပ္စရာ႐ွိေသးတယ္ေလကြာ… လို႔ထေအာ္ေတာ့တာပါပဲ။ စာမွန္မွန္လုပ္တဲ့ ေဒးဗစ္အဆင့္ကေတာ့ အတန္းထဲမွာအလယ္ေလာက္႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေခါင္းေဆာင္မွဳနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ေတာ့ သူလည္းပဲ ထိပ္ဆံုးမွာ႐ွိပါတယ္။

55th Annual Viennese Opera Ball's "Magical Night At The Opera"

က်ေနာ္တို႔က စေနေန႔မြန္းလြဲပိုင္းနဲ႔ ညပိုင္းေတြမွာ အားလပ္ခ်ိန္ရေပမယ့္ ေက်ာင္းျပင္ထြက္ခြင့္မ႐ွိေတာ့ ဗိုလ္ေလာင္းေတြနဲ႔ေတြ႕ခ်င္လို႔ နယူးဂ်ာစီ (New Jersey) နဲ႔ ေလာဲင္းအိုင္းလဲန္း (Long Island) ကေနလာတတ္တဲ့ မိန္းကေလးေတြကိုပဲ အားထားရပါတယ္။ စေနေန႔ညဘက္ေတြမွာေတာ့ စံုတြဲကပြဲေတြလုပ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ ယူနီေဖါင္းေတြနဲ႔၊ မိန္းကေလးေတြကေတာ့ သူတို႔တြဲကခ်င္တဲ့ ေယာက်္ားေလးစာရင္း (Dance Card) ေတြနဲ႔ေပါ့ဗ်ာ။ လူျမင္ကြင္းမွာေတာ့အခ်စ္ေတြထုတ္ျပလို႔မရဘူးဆိုတဲ့ တင္းၾကပ္တဲ့စည္းကမ္းထုတ္ထားပါတယ္။ ယူနီေဖါင္း၀တ္ထားတဲ့အခ်ိန္မွာ မိန္းကေလးေတြကို လက္မကိုင္ရဘူး၊ မဖက္ရဘူး၊ ကစ္စင္ (Kissing) မဆြဲရဘူး။

ခ်စ္သူတို႔လမ္း (Flirtation Walk)

စီနီယာဗိုလ္ေလာင္းေတြကေတာ့ သူတို႔အတြဲေတြကို ခ်စ္သူတို႔လမ္း (Flirtation Walk) ကိုေခၚသြားလို႔ရေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ ဖတ္စ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္းေတြကေတာ့မရပါဘူးဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔သြားခြင့္႐ွိတဲ့ တခုတည္းေသာေနရာကေတာ့ ေက်ာင္းအေနာက္
ဘက္မွာ႐ွိၿပီး ေတာ္လွန္ေရးစစ္ေၾကာင့္ ပ်က္စီးခဲ့တဲ့ ဖို႔ဒ္ပု(တ္)နဲမ္ (Fort Putnam) လို႔ေခၚတဲ့ ခံတပ္ေဟာင္းပါ။

Fort Putnam

ဖတ္စ္ရီးယားၿပီးသြားလို႔ စကၠဲန္းရီးယားေရာက္လာေတာ့ အေနအထားေတြတိုးတက္လာပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ပိတ္ရက္ေတြက်ရင္ က်ေနာ္တို႔ေစာ္ေတြက သူတို႔ကားေတြနဲ႔က်ေနာ္တို႔ကိုလာေခၚၿပီး က်ေနာ္တို႔ေတြ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕က ျပဇာတ္ေတြ၊ စားေသာက္ဆိုင္ေတြနဲ႔ ပါတီပြဲေတြကိုခ်ီတက္လို႔ရလာပါတယ္။ တိုင္းမ္စကြဲ (Time Square) နားမွာ က်ေနာ္တို႔ဗိုလ္ေလာင္းေတြစခန္းခ်ၾကတဲ့ ပစ္ကာဒလ္လီ (Piccadilly) လို႔ေခၚတဲ့ ေဟာ္တယ္တခု႐ွိတယ္။ အဲဒီဟုိတယ္မွာ ဗိုလ္ေလာင္းေျခာက္ေယာက္၊ ခုနစ္ေယာက္ေလာက္စုၿပီး အခန္းငွားလိုက္ၿပီး ကိုယ့္ေစာ္ေတြအသီးသီးနဲ႔ကဲၾကတာေပါ့။ ဟိုတယ္စီမံခန္႔ခြဲေရး႒ာနက အဲဒီတထပ္လုံုးကို ေနာင္တေခတ္ရဲ႕ေအာင္စစ္သည္ေတြအတြက္သီးျခားဖယ္ထားေပးပါတယ္။

Hotel Piccadilly, NYC

ဗိိုလ္ေလာင္းေတြကလဲ မနက္သံုးနာရီေလာက္ထိ ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ၾက၊ ေအာ္လိုက္ဟစ္လိုက္ၾကနဲ႔ ပြဲခံေနၾကေပမယ့္လည္း တထပ္လံုးကကိုယ့္အခ်င္းခ်င္းေတြခ်ည္းပဲဆိုေတာ့ ျပႆနာေတာ့မ႐ွိလွပါဘူး။ ၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္အေနနဲ႔ကေတာ့ မန္ဟက္တန္ (Manhattan) စီရင္စုမွာဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သိပ္ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး၊ အထူးသျဖင့္ယူနီေဖါင္း၀တ္မထားရင္ပိုၿပီးဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။ အဓိကစည္းကမ္းသတ္မွတ္ခ်က္တခုကေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္က ေက်ာင္းစရိတ္ေထာက္ပံ့မွဳယူေနရတဲ့ ဗိုလ္ေလာင္းေတြဟာလက္ထပ္ခြင့္မ႐ွိပါဘူး။ က ကေလးေတြ၊ မိန္းမေတြနဲ႔ က်ေနာ္တို႔ အာ႐ုံေနာက္ေနမွာကို Uncle Sam ကမလိုလားပါဘူး။ (မွတ္ခ်က္။ Uncle Sam သည္အေမရိကန္ႏိုင္ငံေတာ္ကိုဆိုလိုျခင္းျဖစ္ပါသည္)
စေနေန႔တညလံုးကဲၿပီးေတာ့ တနဂၤေႏြေန႔မွာေက်ာင္းျပန္ေရာက္လာရင္ေတာ့
“ က်ေနာ္လက္မထပ္ခဲ့ပါ၊ ဘယ္တုန္းကမွလဲလက္မထပ္ဖူးပါ…”
ဆိုတဲ့၀န္ခံကတိျပဳခ်က္မွာလက္မွတ္ထိုးၾကရပါတယ္။
ခရစၥမတ္နဲ႔အီစတာပြဲေတာ္ပိတ္ရက္ေတြမွာ ပံုမွန္လုပ္ေနက်ကေတာ့ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ဆင္ေျခဖံုးက်တဲ့ နယူးဂ်ာစီျပည္နယ္က အလြန္အမင္းကိုတိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္လွတဲ့ ေမပယ္လ္၀ုဒ္ၿမိဳ႕ေလးမွာေနတဲ့ အေဖနဲ႔အေမတို႔ဆီကုိ သြားလည္ပါတယ္။ အေဖက စစ္ဘက္ကအၿငိမ္းစားမယူခင္ေလးမွာ နယူးဂ်ာစီျပည္နယ္၊ ဥပေဒႏွင့္ျပည္သူ႕လံုျခံဳေရး႒ာန (Department of Law and Safety) က အသစ္တီထြင္လို္က္တဲ့ရာထူးျဖစ္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးဆိုင္ရာညႊန္ၾကားေရးမွဴး (Administrative Director) ရာထူးကို လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ အေဖက Waterfront Rackets လူသတ္မွဳကိုစစ္ေဆးေနပါတယ္။
အေဖက မနက္တိုင္းလိုလိုပဲ ထရဲန္တန္ၿမိဳ႕ (Trenton) မွာ႐ွိတဲ့ သူ႕ရဲ႕႐ုံးခန္းကို မိနစ္ (၉၀) ၾကာေအာင္ကားေမာင္းၿပီးသြားရပါတယ္။ အေဖကကားေမာင္းရတာကိုႀကိဳက္ပါတယ္။ ကားနံပတ္ (၁၂) နဲ႔ ဗ်ဳခ္ (Buick) ကားက အေဖ့အတြက္႐ုံးကေပးထားတဲ့ကားပါ။ ကားေမာင္းရင္းနဲ႔ အေဖက အျမဲတမ္း ျပည္နယ္ရဲတပ္ဖြဲ႕၀င္ (State Trooper) ေတြကိုလိုက္႐ွာၾကည့္တတ္ပါတယ္။ ျပည္နယ္ရဲတေယာက္ကိုျဖတ္ၿပီးေမာင္းမိတိုင္း အေဖကလက္ျပၿပီးႏွဳတ္ဆက္တတ္ပါတယ္။
“အဲဒါအေဖ့တပ္ဖြဲ႕၀င္တေယာက္ကြ…” လို႔ေျပာေလ့႐ွိပါတယ္။ ညေနေစာင္းရင္ေတာ့ အေဖအိမ္ျပန္လာၿပီး အေမနဲ႔အရက္ေလးဘာေလးတူတူေသာက္မယ္၊ ထမင္းစားမယ္၊ စားၿပီးရင္ တီဗီၾကည့္တတ္ပါတယ္။ ေမပယ္၀ုဒ္ၿမိဳ႕ကေလးက ေလာရဲန္႔စ္ဗီးလ္နဲ႔ ပရင့္စ္တန္ၿမိဳ႕ေတြလိုမဟုတ္ပဲ ေခတ္ဆန္တဲ့ၿမိဳ႕ျဖစ္ေပမယ့္ အေဖနဲ႔အေမတို႔က ေမပယ္လ္၀ုဒ္ရဲ႕လူမွဳေရးပြဲလမ္းသဘင္ေတြမွာ သိပ္ၿပီးတက္တက္ၾကြၾကြ၀င္ႏႊဲတာမ်ဳိးမ႐ွိေတာ့ဘူး။ တစိတ္တပိုင္းအားျဖင့္ အေမအရက္ေသာက္တာေၾကာင့္ျဖစ္ႏိုင္သလို၊ တျခား…တယ္ရန္၊ ဂ်ာမနီနဲ႔ ေရာမၿမိဳ႕ေတြမွာလူမွဳေရးအခမ္းအနားေတြတက္ခဲ့ရလြန္းလို႔လဲျဖစ္ႏိုင္တယ္လို႔ေတာ့ က်ေနာ္ထင္မိပါတယ္။

ေမရီလဲန္းျပည္နယ္၊ ဖို႔ဒ္မိဒ္႐ွိ အေမရိကန္ႏိုင္ငံေတာ္လံုျခံဳေရး႒ာန (NSA)

ေက်ာင္းပိတ္ရက္႐ွည္ေတြမွာေတာ့ အေဖ့ကားခဏငွားၿပီး ၀ါ႐ွင္တန္ဒီစီ (Washington, D.C) ကိုဒိုးတယ္။ အဲဒီမွာအရင္ဂ်ာမနီမွာတုန္းကဖြဲ႕ခဲ့တဲ့က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ Hoods အဖြဲ႕က သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕လည္းေနေနၾကတယ္ေလ။ ေနာက္အဲဒီမွာ…က်ေနာ္လဲ ရည္းစားေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထားျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီမွာေနတဲ့ တျခားဗိုလ္ေလာင္းသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လဲဆံုျဖစ္တယ္။ ေဂ်ာ့႐ွ္ေတာင္း (Georgetown) ၿမိဳ႕က အစ္မဆယ္လီရဲ႕အိမ္ေလးမွာလဲ ခဏတျဖဳတ္က်ေနာ္တို႔သြားေနျဖစ္ၾကေသးတယ္။ ဆယ္လီက စမစ္သ္ေကာလိပ္ကေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္လံုျခံဳေရး႒ာန (National Security Agency, NSA) မွာအလုပ္၀င္ေနပါတယ္။ သူ႔တာ၀န္ကဘာလဲဆိုတာကိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွေျပာေလ့မ႐ွိပါဘူး။
႐ုသ္အဲန္းနဲ႔ကေတာ့မေတြ႕ျဖစ္သေလာက္ပါပဲ။ သူကလူမွဳေရး၀န္ထမ္းတေယာက္အျဖစ္ အလုပ္လုပ္ေနၿပီး ႐ုတ္ဒ္အိုင္းလဲန္း (Rhode Island) က ဖေရာဗီးဒဲန္႔စ္ၿမိဳ႕ (Providence) ကိုေျပာင္းသြားပါတယ္။ ႐ုသ္အဲန္းတေယာက္ကေတာ့ ႐ုတ္ဒ္အိုင္းလဲန္းမွာ ျပႆနာေတြ ထပ္႐ွာေနဦးမယ္ဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာသေလာက္ပါပဲ။
အေဖ့အေနနဲ႔ကေတာ့ ၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္မွာေတာ့ မယံုႏိုင္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ကို ျမင့္မားလွတဲ့ အားကစားစြမ္းေဆာင္ရည္မွတ္တမ္း႐ွိပါတယ္။ က်ေနာ့္မွတ္တမ္းကေတာ့ အဲဒီေလာက္မေကာင္းပါဘူး။ အေမရိကန္ေဘာလံုးကစားရတာကေတာ့ စိတ္ပ်က္စရာအေကာင္းဆံုးပါပဲ။ ခံစစ္ေရာ တိုက္စစ္ေရာအစံုကစားရတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ကစားလို႔ဘယ္လိုမွအဆင္မေျပတာ ခ်က္ခ်င္းလိုလိုပဲသိသာလာပါတယ္။
၀က္စ္ပြိဳင့္မွာက တသင္းလံုးက တိုက္စစ္ေရာ ခံစစ္ေရာကစားတဲ့ One Platoon စနစ္နဲ႔ကစားပါတယ္။ ခံစစ္ကေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္အဆင္ေျပပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တိုက္စစ္လဲက်ေရာ ေလးေနေတာ့ ေနာက္တန္းျပန္ဆင္းလာတဲ့ က်ေနာ့္အသင္းသားေတြရဲ႕ ေျပးလမ္းေၾကာင္းထဲကို ေရာက္ေရာက္သြားတယ္။ ေဘာလံုးရာသီလဲကုန္ေရာ က်ေနာ္လဲ တျခားအားကစားနည္းေတြဘက္ကိုေျခဦးလွည့္ၿပီး နပမ္း၊ ႐ိုး႐ိုးေဘာလံုးနဲ႔ အေျပးေတြမွာ ေက်ာင္းလက္ေ႐ြးစင္အသင္းေတြထဲ၀င္ကစားျဖစ္ပါတယ္။

စစ္ဘက္ေရးရာမွာေတာ့က်ေနာ့္အေျခအေနေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ စစ္ယူနီေဖါင္း၀တ္ရတာကိုလဲႀကိဳက္တယ္။ စစ္ေရးျပအခမ္းအနား (Parade) ေတြမွာ အေဖနဲ႔အေမရယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ့္ရည္းစားတေယာက္ေယာက္ရယ္လာအားေပးၾကတာကို သေဘာက်ပါတယ္။ ဗိုလ္ေလာင္းအရာ႐ွိ အျဖစ္ ရာထူးေတြရလာတာကိုလဲႀကိဳက္တယ္။ သာ့ဒ္ရီးယားႏွစ္မွာ ဗိုလ္ေလာင္းအၾကပ္ (Cadet Coporal) အျဖစ္ခန္႔အပ္ခံရပါေသးတယ္။ ဗိုလ္ေလာင္းအၾကပ္ဆိုတာက အတန္းတတန္းစီမွာ႐ွိတဲ့ Second Classmen (သာ့ဒ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္းေတြ) အနက္က သံုးပံုတပံုေလာက္ခန္႔အပ္ခံရတဲ့ရာထူးတခုပါ။

A
ဗိုလ္ေလာင္းအရာ႐ွိမ်ား၏လက္ေမာင္းတြင္တပ္ဆင္ရေသာရာထူးအဆင့္တံဆိပ္မ်ား

ဖိုင္နယ္ရီးယားေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ေလာင္းတပ္ခြဲမွဴး (Company Commander) အျဖစ္ခန္႔အပ္ခံရၿပီး၊ အဲဒီေနာက္ ဗိုလ္ေလာင္းတပ္မဟာမွဴး (First Captain) အျဖစ္ခန္႔အပ္ခံရပါတယ္။ ဗိုလ္ေလာင္းတပ္မဟာမွဴးဆိုတဲ့ရာထူးကေတာ့ ၀က္စ္ပြိဳင့္မွာဗိုလ္ေလာင္းေတြကိုခန္႔အပ္တဲ့ ဗိုလ္ေလာင္းအရာ႐ွိရာထူးမ်ားအနက္ အျမင့္ဆံုးေသာရာထူးပါ။

၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္ဗိုလ္ေလာင္းမ်ား၏ အဆင့္ဆင့္ကြပ္ကဲမွဳစနစ္ (Chain of Command) မွာ First Captain (ဗိုလ္ေလာင္းတပ္မဟာမွဴး)၊ ၄င္း၏ကြပ္ကဲမွဳေအာက္၌ Regimental Commander (ဗိုလ္ေလာင္းတပ္ရင္းႀကီးမွဴး) ၂ ဦး၊ ယင္းတို႔၏ကြပ္ကဲမွဳေအာက္၌ Battalion Commander (ဗိုလ္ေလာင္းတပ္ရင္းမွဴး) ၆ ဦး၊ ယင္းတို႔လက္ေအာက္၌ Commander Commander (ဗိုလ္ေလာင္းတပ္ခြဲမွဴး) ၂၄ ဦး႐ွိၿပီး၊ ဗိုလ္ေလာင္းတပ္ခြဲမွဴးတဦးခ်င္းစီမွ ဗိုလ္ေလာင္းအင္အား (၁၀၀) အား ကြပ္ကဲအုပ္ခ်ဳပ္သည္။
ဗိုလ္ေလာင္းအရာ႐ွိျဖစ္လာေတာ့ ပထမဆံုးေသာ ေခါင္းေဆာင္မွဳအျခင္းအရာ (Leadership) ကို စတင္ထိေတြ႕ခဲ့ရၿပီး က်ေနာ့္အေနနဲ႔အဆင္ေျပေျပနဲ႔လုပ္ေဆာင္ႏိုင္တယ္ဆိုတာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္ရဲ႕စနစ္မွာ ဗိုလ္ေလာင္းတပ္ရင္းေတြအားလံုးကို First Classmen (ဖိုင္နယ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္းေတြ) ကကြပ္ကဲအုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ နည္းျပအရာ႐ွိေတြကေတာ့ ႀကီးၾကပ္ေပးပါတယ္။

ဗိုလ္ေလာင္းတပ္ခြဲမွဴးျဖစ္လာေတာ့ မနက္အိပ္ယာထခရာမွဳတ္တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ညဘက္မီးပိတ္ခ်ိန္အထိ အေဆာင္ကဗိုလ္ေလာင္းေတြအားလံုးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးတာ၀န္႐ွိလာပါတယ္။ ေန႔စဥ္တန္းစီတာစၿပီး၊ ကင္းခ်တာ…ရန္ပြဲေတြကို႐ွင္းရတာေတြအထိပါပဲ။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ကုိယ္တိုင္ေတာ့လုိက္မလုပ္ပါဘူး။ က်ေနာ့္ကြပ္ကဲမွဳေအာက္မွာ ဗိုလ္ေလာင္းတပ္စုမွဴးေတြနဲ႔ ဗိုလ္ေလာင္းအၾကပ္ႀကီးေတြနဲ႔ ဗိုလ္ေလာင္းအၾကပ္ေတြ႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ျပႆနာတခုခုတက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ တပ္ခြဲမွဴးျဖစ္တဲ့က်ေနာ့္ေခါင္းေပါ့ဗ်ာ။
တရက္က်ေတာ့ က်ေနာ့္တပ္ခြဲကဗိုလ္ေလာင္းေတြစိတ္ဓါတ္ေရးရာပ်က္ျပားေနတာကို သြားသတိျပဳမိတယ္။ ျပႆနာက တပ္ခြဲတြင္းမွာ အုပ္စုေတြကြဲၿပီး အခ်င္းခ်င္းေစာင္ေနၾကတာ။ အဲဒါနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းႀကီးလာေနတဲ့ အုပ္စုေတြကိုဖ်က္ပစ္ဖို႔ က်ေနာ္စီစဥ္ရပါတယ္။ အုပ္စုက (၃) စုကြဲေနပါတယ္။

တင္းၾကပ္တဲ့စည္းကမ္းေတြ႐ွိသင့္တယ္လို႔ခံယူတဲ့ စစ္ေသြးစစ္မာန္ေတြ အလြန္တက္ၾကြတဲ့အုပ္စု (Military Zealots)… ရဲေဘာ္မေသ…အုပ္စုေပါ့ဗ်ာ
အလိုက္အထိုက္ေနၾကတဲ့အုပ္စု
အမ်ားနဲ႔မေရာပဲကိုယ့္ဖီးလ္နဲ႔ကိုယ္ေနၾကတဲ့အုပ္စု

ဆိုၿပီး (၃) စုကြဲေနပါတယ္။ အလယ္ကအုပ္စုကေတာ့ က်ေနာ့္လိုအလိုက္အထိုက္ေနၾကတဲ့အုပ္စုပါ။
ငါကတပ္ခြဲမွဴးကြ…အဲဒီေတာ့…မင္းတို႔အေနနဲ႔ငါေျပာတာကိုလိုက္လုပ္ဖို႔လုိအပ္ေနတယ္…
လို႔ဆိုၿပီးျဖဲလိုက္ရင္ေတာ့ အဲဒီအုပ္စုဖြဲ႕တဲ့ဇာတ္လမ္းေတြလဲတခန္းရပ္ျပဇာတ္ျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။

အီတလီႏိုင္ငံေရးေတြးေခၚပညာ႐ွင္ နစ္ကိုလိုမက္ခီယာဗယ္လီ (၁၄၆၉-၁၅၂၇)

ဒါေပမယ့္ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတေယာက္ဆိုတာက အဲဒီလိုခပ္တံုးတံုးအကြက္ေတြမနင္းရဘူးဗ်။ အဲဒါမ်ဳိးကညဏ္ရည္နိမ့္တဲ့ ဂလယ္အူေၾကာင္ေတြလုပ္တာ။ ဒါမ်ဳိးဆိုတာက ပညာသားပါပါေလးနဲ႔လုပ္ရတယ္ေလ။ အဲဒီေတာ့ ပထမဆံုးသူတို႔တဖြဲ႕ခ်င္းစီနဲ႔လိုက္ဖက္တဲ့ တာ၀န္၀တၱရားေတြကိုေပးလိုက္ၿပီးသူတို႔ရဲ႕အင္အားေတြကိုအသံုးခ်လိုက္တယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ဦးေႏွာက္ေဖါက္စားၿပီး ငါးၾကင္းဆီနဲ႔ငါးၾကင္းျပန္ေၾကာ္လိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။ တကယ္လို႔ အဲဒီလိုလုပ္တဲ့ေခါင္းေဆာင္မ်ဳိးက မက္ခီယာဗယ္လီ (Machiavelli) လမ္းစဥ္ကိုက်င့္သံုးၿပီး ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္တဲ့ အာဏာ႐ွင္လူစားမ်ဳိးမဟုတ္ရင္ေတာ့ ဒီအလုပ္မ်ဳိးကအဆင္မေျပလွပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ေပးလိုက္တဲ့တာ၀န္ကိုေကာင္းေကာင္းေဆာင္႐ြက္ခဲ့ၿပီးလို႔ ကိုယ့္ဆီကိုျပန္လာၿပီး သတင္းပို႔တဲ့အခ်ိန္မွာ “ဘာထပ္လုပ္ေပးရဦးမလဲ” လို႔ေမးလာတာကိုၾကားရတာကေတာ့ နားေထာင္လို႔ေကာင္းတာအမွန္ပဲဗ်။
အလိုက္အထိုက္ေနတတ္တဲ့အုပ္စုထဲက ဗိုလ္ေလာင္းတေယာက္က အႏုပညာဆန္တဲ့အလုပ္ေတြမွာ ကြ်မ္းက်င္မွဳ႐ွိတယ္။ အဲေတာ့ တပ္ခြဲမတ္ခြက္အတြက္ ဒီဇိုင္း (Company Mug Design) ဆြဲေပးဖို႔တာ၀န္ကိုသူ႔ကိုေပးအပ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒီမတ္ခြက္ကိုက်ေနာ္တို႔က ေကာ္ဖီမတ္ခြက္အေနနဲ႔သတ္မွတ္ၾကေပမယ့္ အမွန္ကေတာ့ ဘီယာမတ္ခြက္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီဇိုင္းဆြဲၿပီးသြားေတာ့ မတ္ခြက္ကိုတံဆိပ္႐ုိက္ၿပီး အားလံုးအၿပီးအစီးထိဆက္လုပ္ဖို႔ တာ၀န္ဆက္ေပးလိုက္ပါတယ္။

အင္း..အဲဒီမွာ စစ္ေသြးစစ္မာန္ေတြအရမ္းျပင္းထန္တဲ့ ရဲေဘာ္မေသ…အုပ္စုနဲ႔ အကိုက္ဆံုးအလုပ္တခုကို ထပ္ေတြ႕တယ္။ အဲဒါကေတာ့…ဖတ္စ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္းေတြကို ေကာင္းေကာင္းက်ပ္ဖို႔ပါ။ ခိုင္းသာခိုင္းရေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကိုမေကာင္းလွဘူး။ သိတဲ့အတိုင္းပဲ ရဲေဘာ္မေသ…ေတြက ဖတ္စ္ရီးယားေတြကုိ သတိမတ္ေနေအာင္ဆြဲခိုင္းၿပီးက်ပ္၊ ဖိနပ္ျပန္တုိက္ခိုင္းတာတို႔..တျခားသူတို႔အျမင္မေတာ္တာေတြလုပ္ခိုင္းတာတို႔နဲ႔ ေရလည္ကိုက်စ္တာ၊ အုပ္တာေလ။ ဒါေပမယ့္ ဖတ္စ္ရီးယားေတြကုိ က်ပ္တာ၊ ေလ့က်င့္ေပးတာေတြကို အတိုင္းအတာတခုအထိသတ္မွတ္ထားပါတယ္။
အရမ္းျပင္းထန္လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ္ခပ္ျမန္ျမန္ၾကား၀င္ၿပီးပြဲထိန္းလိုက္တယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ကေတာ့ ဖတ္စ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္းေတြကို သင္ၾကားျပသေပးတာ၊ စံနမူနာေကာင္းျပၿပီးအတုယူေစၿပီး ပထမႏွစ္တႏွစ္ကုိသူတို႔ေအာင္ျမင္စြာနဲ႔ျဖတ္သန္းသြားႏိုင္ေအာင္ ကူညီေပးတာေတြကေန ပိုေကာင္းတဲ့ရလာဒ္ေတြကိုထြက္ေပၚလာေစတယ္ဆိုတာကို ေတြ႕႐ွိခဲ့ပါတယ္။ (ဆက္လက္ေဖၚျပပါမည္…)

http://freedomnewsgroup.com/2012/04/13/it-doesnt-take-a-hero-12/