သူရဲေကာင္းဆိုတာ… အခန္း (၅) ၊ စတုတၳပိုင္း

by FNG on June 6, 2013

Daniel Kane ၊ ၊၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသုိလ္ပညာသင္ၾကားေရးတြင္ စစ္ဘက္ေရးရာ
က႑၏အထြဋ္အထိပ္မွာဖိုင္နယ္လ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္းတဦးခ်င္းစီမွ အေမရိကန္ၾကည္း
တပ္လက္ေအာက္႐ွိ မိမိတို႔အမွဳထမ္းလိုေသာ တပ္အမ်ဳိးအစားေ႐ြးခ်ယ္မွဳ
(Branch Selection) ျပဳလုပ္ရေသာေန႔ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ေက်ာင္းဆင္းပြဲမတိုင္မီ (၃)
လခန္႔အလိုတြင္ တပ္အမ်ဳိးအစားေ႐ြးခ်ယ္မွဳအားျပဳလုပ္ရေသာ္လည္း

စစ္အင္ဂ်င္နီယာတပ္မႀကီး (Engineer Corps)
သံခ်ပ္ကာတပ္မႀကီး (Armor Corps)
ဆက္သြယ္ေရးတပ္မႀကီး (Signal Corps)
အေျမာက္တပ္မႀကီး (Artillery Corps)
ေျခလ်င္တိုက္ခိုက္ေရးတပ္မ်ား (Infantry)

စသည့္တပ္အမ်ဳိးအစားမ်ားေတြကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ စကၠဲန္းရီးယား (Sophomore Year)
ဗိုလ္ေလာင္းေတြအျဖစ္႐ွိေနတဲ့အခ်ိန္ကတည္းက စုေဆာင္းမွဳေတြစတင္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။

အေမရိကန္ေလတပ္စစ္တကၠသိုလ္

အဲဒီအခ်ိန္က အေမရိကန္ေလတပ္ (USAF) မွာက ကိုယ္ပိုင္ေလတပ္စစ္တကၠသိုလ္ (Airforce Academy)
မ႐ွိေသးလို႔ ၀က္စ္ပြိဳင့္ဆင္းစစ္အရာ႐ွိေတြကို ခန္႔အပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ျဖစ္ေနေတာ့ က်ေနာ္တို႔အေနနဲ႔က ၾကည္းတပ္အျပင္ ေလတပ္ကိုပါသြားခ်င္ရင္သြားလို႔ရပါေသးတယ္။ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာမဟာ႒ာနေတြမွာ အထက္ေဖၚျပပါတပ္အမ်ဳိးမ်ဳိးကအရာ႐ွိေတြက အေတာ္ဆံုးဆိုတဲ့ဗိုလ္ေလာင္းေတြကိုရဖုိ႔ ႀကိဳးပမ္းၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ စစ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အံ့မခန္းဇာတ္လမ္းေတြကို ၾကားခဲ့ၾကရတဲ့အေၾကာင္းရင္းေတြထဲကတခ်က္က
Branch Selection အတြက္အေထာက္အကူျဖစ္ေစဖို႔ပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ စကၠဲန္းရီးယား (Sophomore Year)
နဲ႔ သာ့ဒ္ရီးယား (Junior Year) ၿပီးသြားတဲ့ေႏြရာသီက်ေတာ့ တႏိုင္ငံလံုးမွာ႐ွိတဲ့တပ္ေတြဆီကို ေလ့လာေရး
ခရီးထြက္ၾကရပါေသးတယ္။ တပ္တခုခ်င္းစီက သီးျခားတပ္အမ်ဳိးအစားေတြျဖစ္ပါတယ္။
အားလံုးလိုလိုကေတာ့ ၾကည္းတပ္လက္ေအာက္ခံ ညီေနာင္တပ္ေတြပါ။

၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆင္းပြဲစစ္ေရးျပအခမ္းအနား (၂၀၁၂)

က်ေနာ္တို႔၀က္စ္ပြိဳင့္ဆင္းေတြအေနနဲ႔ ေက်ာင္းဆင္းၿပီးရင္ စစ္တပ္ထဲမွာအနည္းဆံုး (၃) ႏွစ္
တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္းဆင္းအရာ႐ွိေတြထဲက အနည္းစုေလးကေတာ့
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြျဖစ္လာၾကပါတယ္။ ခြ်င္းခ်က္အေနနဲ႔လူနည္းစုတခ်ဳိ႕တေလကေတာ့ တျခားတပ္အမ်ဳိး
အစားေတြကိုေျပာင္းေ႐ႊ႕သြားတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ စစ္မွဳထမ္းကာလတေလွ်ာက္လံုး
ကိုယ္ေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့တပ္က အေသျဖစ္သြားပါတယ္။ တပ္အမ်ဳိးအစားတခုခ်င္းစီကကိုယ္ပိုင္သမုိင္း၊
ယဥ္ေက်းမွဳနဲ႔အစဥ္အလာေတြကို ပိုင္ဆိုင္ၾကၿပီး သီးသန္႔စစ္ဘက္မ်ဳိးႏြယ္စုတခုစီတည္႐ွိေနၾကတဲ့
ကမာၻငယ္ေလးေတြလိုပါပဲ။ တပ္ေ႐ြးရတဲ့ကိစၥကေတာ့ အိမ္ေထာက္ဘက္ေ႐ြးရတာဆင္ဆင္ပါပဲ။

တပ္အမ်ိဳးအစားတခုစီတုိင္းမွာ သတ္မွတ္လိုအပ္ခ်က္အေရအတြက္အတိအက်႐ွိၿပီးသားျဖစ္တာမို႔
ဗိုလ္ေလာင္းေတြအေနနဲ႔ ၄င္းတို႔ရဲ႕ရမွတ္အဆင့္အတန္းေတြအရ တပ္ေတြကိုေ႐ြးခ်ယ္ႏိုင္ပါတယ္။
အဆင့္ေအာက္ဆံုးနားကပ္ေနတဲ့ ဗိုလ္ေလာင္းေတြအတြက္ကေတာ့ က်န္ေနတဲ့လစ္လပ္ေနရာေတြ
ကိုယူၾကရပါတယ္။ ၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္ကတၠသိုလ္ကို အင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္းတခုအေနနဲ႔တည္ေထာင္ခဲ့တာ
ဆိုေတာ့ အစဥ္အလာအရ ထိပ္ပိုင္းကေက်ာင္းသားေတြက စစ္အင္ဂ်င္နီယာတပ္မႀကီး (Corps of
Engineers) ကိုေ႐ြးၾကေလ့႐ွိပါတယ္။ အဆင့္ေအာက္နားေရာက္တဲ့ေက်ာင္းသား ေလးငါးဆယ္ေလာက္
ကေတာ့ အေမရိကန္ၾကည္းတပ္မွာအႀကီးဆံုးစစ္လက္႐ံုးျဖစ္တဲ့ ေျမျပင္တုိက္ခိုက္ေရးတပ္
(ေျခလ်င္/ေျချမန္တပ္) ကိုယူရေလ့႐ွိပါတယ္။

ေျမျပင္တိုက္ခိုက္ေရးစစ္သားအလုပ္ကၾကမ္းတမ္းလွတယ္လို႔ယူဆၾကပါတယ္။ ေနာက္…ေတာင္ကုန္းေတြကို
လွံစြပ္ေတြနဲ႔တက္ထိုးရတဲ့အလုပ္မ်ဳိးျဖစ္ၿပီး အျပင္ေလာကမွာအလုပ္လုပ္ဖို႔၊ ႀကီးပြားတိုးတက္ဖို႔အတြက္အေထာက္အကူျပဳတဲ့အလုပ္မ်ဳိးလည္းမဟုတ္ျပန္ေတာ့ စစ္တပ္ထဲမွာၾကာၾကာေနဖို႔စိတ္ကူးမ႐ွိတဲ့သူေတြက ေ၀းေ၀းေ႐ွာင္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္ စကၠဲင္းရီးယားၿပီးတဲ့ ေႏြရာသီ (၁၉၅၄) ခုႏွစ္မွာ အတန္းေဖၚေတြနဲ႔က်ေနာ္တို႔ ေလတပ္စခန္း
(၃) ခုကိုသြားေလ့လာၾကတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ေလတပ္ကိုေ႐ြးခ်င္လာေအာင္ကို ေတာ္ေတာ္ကို
သေဘာက်သြားတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္တို႔၀က္စ္ပြိဳင့္မွာကိုေတာ္ေတာ္႐ိုက္ခတ္သြားတယ္။ လႊတ္ေတာ္ကၾကည္းတပ္ကိုဘတ္ဂ်က္ေလွ်ာ့ၿပီး ေလတပ္ကိုပံုေအာေနတဲ့အခ်ိန္ေပါ့။ ဆိုဗီယက္ေတြ
ကလတ္တေလာေလးကပဲ ဟိုက္ဒ႐ိုဂ်င္ဗံုးထြင္လိုက္တယ္။ အဲဒါနဲ႔အနာဂတ္မွာေျမျပင္စစ္ပြဲျဖစ္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ေ႐ႊညဏ္ေတာ္စူးေရာက္ကုန္ၾကတယ္။
အဲဒီမွာ တႏိုင္ငံလံုးရဲ႕မ်က္စိေတြက မဟာဗ်ဴဟာေလတပ္အေပၚကို ေရာက္သြားၾကတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကားတစ္လီေမ (၁၉၀၆-၁၉၉၀) ၊ အေမရိကန္ေလတပ္ဦးစီးခ်ဳပ္ (၁၉၆၁-၁၉၆၅)

တကယ္လို႔ ကြန္ျမဴနစ္ေတြသာတိုက္လာမယ္ဆိုရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကားတစ္လီေမ (Gen. Curtis LeMay) နဲ႔ သူ႕ B-52 ဗံုးၾကဲေလယာဥ္ေတြက ေမာ္စကိုကိုတန္းပ်ံသြားၿပီး အားလံုးကိုအရည္ေဖ်ာ္ပစ္မယ္ေပါ့။ အဲဒီေတာ့ ေလတပ္အင္အားကိုအခ်ိန္တိုတိုအတြင္းမွာ အႀကီးအက်ယ္တိုးခ်ဲ႕လာေတာ့ ေလတပ္အရာ႐ွိအမ်ားအျပားက အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေတြ၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔သြားေလ့လာတဲ့ ေလတပ္စခန္းေတြကအသစ္က်ပ္ခြ်တ္ေတြ…ၿပီးေတာ့ က်ေနာ္ေရာက္ဖူးသမွ်ေျခလ်င္ေျချမန္တပ္တိုင္းထက္ကို ေကာင္းတယ္ဗ်ာ။ ေလတပ္စခန္းေတြကက်ေနာ္တို႔ကိုႀကိဳဆိုတဲ့အဖြဲ႕ကလည္း အပ်ံစားဧည့္ခံၿပီး က်ေနာ္တို႔ကိုဘယ္လိုၾကိဳဆိုတယ္ဆိုတဲ့အေနအထားေတြကိုခ်ျပပါတယ္။

ဒါေပမယ့္လည္း အေၾကာင္း (၂) ခုေၾကာင့္ က်ေနာ္ေလတပ္ကိုမေ႐ြးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ပထမတခုက… က်ေနာ့္အေနနဲ႔ကကိုယ့္တပ္ကိုဦးေဆာင္ၿပီးတိုက္ပြဲ၀င္ခ်င္တာ။ ေလတပ္မွာဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ေျခလ်င္တပ္ကဗိုလ္ႀကီးအဆင့္အရာ႐ွိတဦးအေနနဲ႔ဆိုရင္ အင္အား (၂၀၀) ေလာက္ကိုကြပ္ကဲရပါမယ္။ ေလတပ္ဗိုလ္ႀကီးအဆင့္အရာ႐ွိတဦးအေနနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ေလယာဥ္တစီးရယ္၊ အဖြဲ႕သားေလးနည္းနည္းရယ္ေပါ့။

ဒုတိယတခုကေတာ့… က်ေနာ္ကေလယာဥ္မူးတတ္ပါတယ္။ တယ္ရန္ကိုကေလးဘ၀ကေလယာဥ္စီးၿပီး
သြားတုန္းကေရာ၊ အေမာင္းသင္ေလယာဥ္တစီးကိုစီးတုန္းကပါ ေလယာဥ္မူးပါတယ္။ The Bridges at Toko-Ri ႐ုပ္႐ွင္သြားၾကည့္တုန္းကလည္း ေအာက္ကိုထိုးဆင္းၿပီး တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ ၀ီလီယမ္ဟိုးလ္ဒဲန္း (William Holden) ရဲ႕အကူတိုက္ေလယာဥ္မွဴးေနရာမွာ ၀င္ခံစားလို႔လဲမရဘူးျဖစ္ေနပါတယ္။ အဲဒီေနရာမွာ က်ေနာ္သာ
ဆိုရင္ေတာ့ အသက္႐ွဴမ်က္ႏွာဖုံးထဲ အန္ခ်မိလိမ့္မယ္ေလ။

ေနာက္လက်ေတာ့ ေဂ်ာ္ဂ်ီယာျပည္နယ္ (Georgia) မွာ႐ွိတဲ့တပ္ၿမိဳ႕စစ္စခန္းတခုျဖစ္တဲ့ ဖို႔တ္ဘဲန္းနင္း
(Fort Benning) ကိုသြားခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာအံ့ၾသစရာေကာင္းတာတခုၾကံဳရပါတယ္။ အဲဒီကအရာ႐ွိေတြက ဗိုလ္ေလာင္းေတြကိုသိပ္ၿပီးဖူးဖူးမွဳတ္ထားတာမ်ဳိးမ႐ွိပါဘူး။ သူတို႔ကိုၾကည့္ရတာေတာ့ သူတို႔ရဲ႕ေျမျပင္
တိုက္ခိုက္ေရးတပ္ဟာ အိုမာဘရက္ဒ္ေလ (Gen. Omar Bradley) တို႔လို တပ္မွဴးႀကီးေတြကိုေမြးထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ စစ္တပ္စစ္စစ္ျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုသိေနၿပီးသားပံုေတြပါပဲ။ ေနာက္…ထိပ္ပိုင္းဗိုလ္ေလာင္းေတြကလည္း
ေျခလ်င္/ေျချမန္တပ္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွမေ႐ြးၾကဘူးဆိုတာကိုလည္း သူတို႔ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။
ေက်ာင္းကအဆင့္ထက္ အရည္အခ်င္း႐ွိတဲ့စစ္အရာ႐ွိေတြကိုရတယ္ဆိုရင္ပဲ သူတို႔ေက်နပ္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ျဖစ္ေနတဲ့ဗိုလ္ေလာင္းဆိုရင္ေတာင္မွာ ၀က္စ္ပြိဳင့္ေက်ာင္း
ဆင္းေတြျဖစ္တဲ့အတြက္ အဆင့္အတန္းမွီတယ္ဆိုတာကိုလက္ခံၾကပါတယ္။

ေျခလ်င္/ေျချမန္တပ္ေတြကို ႏုပ္တယ္လို႔ယူၾကေပမယ့္ က်ေနာ္ေတာ့စိတ္၀င္စားမိတယ္။ ေနာက္…
ဘတ္ဂ်က္အမ်ားစုရေနတဲ့ေလတပ္ကေန ၾကည္းတပ္အတြက္ဘတ္ဂ်က္ျပန္ဆြဲယူဖို႔အတြက္ ေျခလ်င္
တပ္ကစီမံခ်က္ဆြဲလိုက္တယ္လို႔ၾကားလိုက္
ရေတာ့ အထင္ေတာ့ႀကီးသြားမိတယ္။ မဟာဗ်ဴဟာေလတပ္ (SAC) ကိုတန္ျပန္ဖို႔အတြက္ ၾကည္းတပ္က ၾကည္းတပ္မဟာဗ်ဴဟာေျမာက္တပ္မႀကီး လို႔ေခၚတဲ့ STRAC (Strategic Army Corps) ကို
ဖြဲ႕စည္းလိုက္ပါတယ္။ STRAC ရဲ႕လက္ေအာက္ခံတပ္ေတြကေတာ့ ႏ်ဴကလီးယားစစ္ေျမျပင္မွာတိုက္
ပြဲ၀င္ရမယ့္ ေလေၾကာင္းခ်ီတပ္မေတြပါ။

အဲဒီေႏြမွာပဲ ၾကည္းတပ္လက္ေအာက္က အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာတပ္မႀကီးမ်ားရဲ႕တပ္စခန္းေတြကို
က်ေနာ္တို႔သြားေရာက္ေလ့လာခဲ့ၾကပါတယ္။ နယူးဂ်ာစီျပည္နယ္မွာ႐ွိတဲ့ မန္းေမာက္သ္တပ္ၿမိဳ႕ (Fort Monmouth)
မွာအေျခစိုက္တဲ့ ဆက္သြယ္ေရးတပ္မႀကီးက က်ေနာ့္အတြက္ေတာ့သိပ္အာ႐ံုမရပါဘူး။
ပညာသည္သိပ္ဆန္လြန္းေနတယ္ေလ။ အေျမာက္တပ္မႀကီး (Artillery Corps) နဲ႔က
လည္းေထြေထြထူးထူးမခံစားမိဘူး။ ေအာ္ကလာဟိုးမား (Okalahoma) ျပည္နယ္၊
ဆီးလ္တပ္ၿမိဳ႕ (Fort Sill) ကိုေရာက္သြားတုန္းက က်ေနာ္တို႔ဆရာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာ္လင္ဂ္စ္၀ါ့သ္ ဆိုခဲ့တဲ့မွတ္ခ်က္တခုကိုျပန္ၾကားေယာင္မိေသးတယ္။ အေျမာက္တပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြဆိုတာ
၁၂ မိုင္ စႏိုက္ပါ (Sniper) ေတြတဲ့ဗ်ား…

ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္ (Virginia) ၊ ဘဲလ္ဗြားတပ္ၿမိဳ႕ (Fort Belvoir) ကေတာ့ စစ္အင္ဂ်င္နီယာ
တပ္ေတြအေျခစိုက္တဲ့ေနရာပါ။ နာမည္ေက်ာ္အေမရိကန္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအမ်ားစုက သံခ်ပ္ကာ၊ အေျမာက္နဲ႔ ေျခလ်င္တပ္ေတြကထြက္တာဆိုေပမယ့္ အစဥ္အလာအရ စစ္အင္ဂ်င္နီယာတပ္ေတြမွာ ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲေမာင္ေတြစုေနတယ္လို႔ယူဆၾကပါတယ္။ ဒုဗိုလ္အဆင့္တေယာက္နဲ႔ ဗိုလ္မွဴးႀကီးအဆင့္
စစ္အင္ဂ်င္နီယာအရာ႐ွိ (၂) တေယာက္က က်ေနာ္တို႔ေလ့လာဖို႔ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေလးတခု
စီစဥ္ေပးပါတယ္။

“ ဗိုလ္ေလာင္းတို႔အေနနဲ႔ ဒီဗိုလ္ႀကီးရဲ႕တပ္စုက တံတားေဆာက္တာကိုေတြ႕ျမင္ေလ့လာၾကရမွာျဖစ္တယ္။
ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ၾကေနာ္… ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ဒီအရာ႐ွိေပၚမွာက်ေရာက္ေနတဲ့တာ၀န္၀တၱရား
ကႀကီးမားလြန္းလွတယ္။ ေမာင္ရင္တို႔အေနနဲ႔ စစ္အင္ဂ်င္နီယာတပ္မႀကီးကိုေ႐ြးခ်ယ္အမွဳထမ္းမယ္
ဆိုရင္ေတာ့ ေ႐ွ႕ႏွစ္က်ရင္ အခုအလုပ္က ေမာင္ရင္တို႔အလုပ္ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္…”

စကားလဲရပ္ေရာ ဗိုလ္မွဴးႀကီးက ဗိုလ္ႀကီးကိုဆက္လုပ္ဖို႔အမိန္႔ေပးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ဗိုလ္ႀကီးက
တပ္ၾကပ္ႀကီးကို တံတားေဆာက္ဖို႔အမိန္႔ေပးပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔အဲဒီစစ္အင္ဂ်င္နီယာတပ္စုက
တံတားေဆာက္ၾကပါေတာ့တယ္။ တံတားေဆာက္ေနတုန္းမွာ ဒုဗိုလ္အဆင့္စစ္အင္ဂ်င္နီယာအရာ႐ွိက
ခပ္ဆိတ္ဆိတ္နဲ႔သာရပ္ၾကည့္ေနပါတယ္။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔လည္း ငါနဲ႔ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့မျဖစ္ေသးဘူးလို႔
ေတြးေနမိပါတယ္။

T-41 Tank

ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာ္လင္ဂ္စ္၀ါ့သ္နဲ႔ ဗိုလ္ႀကီးမာတင္တို႔ဆီက သူတို႔ႏႊဲခဲ့တဲ့တိုက္ပြဲေတြအေၾကာင္းေတြစ
နားေထာင္ခဲ့ရကတည္းက က်ေနာ္လည္း သံခ်ပ္ကာတပ္မွဴးျဖစ္ခ်င္လာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့
သံခ်ပ္ကာတပ္ေတြ အေျခစိုက္တဲ့ ကင္တပ္ကီျပည္နယ္ (Kentucky)၊ ေနာ့ခ္စ္တပ္ၿမိဳ႕ (Fort Knox)
ကုိသြားခ်င္တာတပိုင္းကိုေသေနတာေပါ့။ တရက္က်ေတာ့ က်ေနာ္တို႔အေစာင့္ႀကီးေစာင့္ေန
ရတဲ့ေန႔ကိုေရာက္လာပါတယ္။ တင့္ကားထဲ၀င္လိုက္ၿပီးစမ္းသပ္ေမာင္းႏွင္ရတာပါ။ တင့္ကားထဲမွာပူ
လိုက္တာမွေသမတတ္ပဲဗ်ာ… က်ေနာ္တို႔ကို တပ္ဖြဲ႕၀င္ (၄) ဦးလိုက္ရတဲ့ အေပါ့စား T-41
တင့္ကားေသးေသးေလးနဲ႔စမ္းခိုင္းပါတယ္။ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းဗိုလ္ေလာင္းတေယာက္က တင့္ကား
ကိုေမာင္းတယ္။ က်ေနာ္ကတင့္ကားဆံုလည္ေပၚကေနထိုင္လိုက္ပါတယ္။ တင့္ကားကျမင္းလိုခုန္ေနတယ္ဗ်ာ
… ေ႐ွ႕ေနာက္ယိမ္းလိုက္၊ ဘယ္ညာယမ္းလိုက္နဲ႔ အ႐ွင္လတ္လတ္မီးကင္ခံထားရသလိုျဖစ္လာၿပီး
အရမ္းမူးလာတယ္။ အဲဒါနဲ႔က်ေနာ္လည္း တင့္ကားေပၚကေနေအာက္ဆင္းလိုက္ရတယ္။ “ ငါနဲ႔သံခ်ပ္
ကာတပ္နဲ႔ကေတာ့ မျဖစ္ေသးပါဘူး…” လို႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္လည္းေရ႐ြတ္လိုက္မိတယ္။

အဲလိုနဲ႔ ဖိုင္နယ္ရီးယား (Senior Year) လဲစေရာ ေျခလ်င္တိုက္ခိုက္ေရးတပ္ကိုသြားဖို႔ဆံုးျဖတ္ခ်က္
ခ်လိုက္ပါတယ္။ ဆပ္ဒက္သ္ (Suddath)၊ ေဟာ္တန္ (Horton) နဲ႔တျခားသူငယ္ခ်င္းအေယာက္ (၂၀)
ေလာက္ကလည္း ေျခလ်င္တပ္ကိုေ႐ြးဖို႔ ဆံုးျဖတ္ထားၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ႕ အထက္တန္းစစ္ေရး
နည္းျပအရာ႐ွိျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္မွဴးဟားလ္မိုး (Maj. Hal Moore) နဲ႔ က်ေနာ္တို႔ကအရမ္းကိုရင္းနီးပါတယ။
ဗိုလ္မွဴးဟားလ္မိုးက ဒုတိယကမာၻစစ္နဲ႔ကိုရီယားစစ္ပြဲေတြမွာ အႀကီးအက်ယ္စြမ္းရည္ျပခဲ့တဲ့ ေျခလ်င္
စစ္သားတေယာက္ပါ။ အရပ္႐ွည္႐ွည္ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ ခိုင္ခံ့တဲ့ေမး႐ိုးေတြနဲ႔ သူ႔ပံုကမာလ္ဘို႐ုိေၾကာ္ျငာ
မင္းသားနဲ႔တူပါတယ္။ သူကလည္း ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာ္လင္ဂ္စ္၀ါ့သ္လိုပဲ၊ တိုက္ပြဲျဖစ္ပြားပံုေတြကို
ပီပီျပင္ျပင္ေျပာျပႏိုင္ပါတယ္။ သူ႔မွာလည္း က်ေနာ္ႏွစ္သက္တဲ့ ခပ္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ေလးနက္တဲ့စ႐ုိက္မ်ဳိး႐ွိပါတယ္။
ဗိုလ္မွဴးဟားလ္မိုးက သူ႔ရဲ႕ဦးေဆာင္မွဳေအာက္ကတပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ တာ၀န္၀တၱရားေတြ
အေၾကာင္းကို႐ွင္းျပရင္းနဲ႔ တိုက္ပြဲဇာတ္ေၾကာင္းေတြကိုနိဂံုးခ်ဳပ္တတ္ေလ့႐ွိပါတယ္။ အဲဒီကေနၿပီး
စစ္အတြင္းမွာအရာ႐ွိေတြရဲ႕အမွားေတြေၾကာင့္ လူ႔အသက္ေတြဆံုး႐ွံဴးရတတ္တာကို သတိျပဳမိၾကပါတယ္။

ခရစၥမတ္မတိုင္ခင္မွာေတာ့ တပ္အမ်ဳိးအစားေ႐ြးခ်ယ္ျခင္းက ဖိုင္နယ္လ္ရီးယားဗိုလ္ေလာင္းတိုင္းရဲ႕စိတ္ကို ႀကီးစိုးေနပါေတာ့တယ္။ ေျခလ်င္တပ္ကိုေ႐ြးထားတဲ့က်ေနာ္တို႔တသိုက္ကေတာ့ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕အျမင္မွာ ေျခလ်င္တပ္ရဲ႕ဂုဏ္တက္မယ့္နည္းလမ္းေလးေတြကို ႀကိဳးစား႐ွာေဖြၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေျခလ်င္တပ္ရဲ႕လိုအပ္ခ်က္အေရအ
တြက္ျပည့္ေအာင္ျဖည့္ႏိုင္မယ့္ နည္းလမ္းတခုကိုေတြ႕႐ွိခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲလိုနဲ႔ ခရစၥမတ္ေက်ာင္း
ပိတ္ရက္ၿပီးတာနဲ႔ က်ေနာ္တို႔လည္းလုပ္ငန္းစၾကပါေတာ့တယ္။ ေဘာ္ဒါေတြဆီသြားလည္ၿပီး…

“သူငယ္ခ်င္း.. မင္းဘယ္တပ္ေ႐ြးမလဲဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီလား…” လို႔ေမးၾကပါတယ္။

“မေ႐ြးရေသးဘူးကြ…”

“ဟုတ္လား… ငါေတာ့ ေျခလ်င္တပ္ေ႐ြးမလို႔၊ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့………”

တပ္အမ်ဳိးအစားေ႐ြးခ်ယ္မွဳ ျပဳလုပ္ရမယ့္ေန႔ကတျဖည္းျဖည္းကပ္လာေတာ့ တိုက္ပြဲမွာစြမ္းရည္ျပခဲ့ၿပီးတဲ့ ေျခလ်င္တပ္ဖြဲ႕၀င္ေတြတပ္ဆင္ၾကတဲ့ ေလထီးတပ္ေတာင္ပံတံဆိပ္နဲ႔
ေျခလ်င္တိုက္ခိုက္ေရးတံဆိပ္ပံုေတြ႐ိုက္ထားတဲ့ ၂ ေပဆိုက္ သစ္ျပားေတြကို ဗိုလ္မွဴးဟားလ္မိုး
နဲ႔ေျခလ်င္အရာ႐ွိတခ်ဳိ႕က က်ေနာ္တို႔ကိုေပးပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔က်ေနာ္တို႔လည္း အဲဒီတံဆိပ္
သစ္ျပားေတြကို ဗိုလ္ေလာင္းအိပ္ေဆာင္ (၂၄) ေဆာင္လံုးက လံုျခံဳေရးခန္းတခုခ်င္းစီရဲ႕နံရံေတြမွာ
သံ႐ိုက္ၿပီးကပ္ထားလိုက္ပါတယ္။ လံုျခံဳေရးခန္းေတြက ဘာမွမ႐ွိဘူး၊ အ၀တ္အစားလဲတတ္ၾကတဲ့
အခန္းလြတ္ေတြပဲဆိုေတာ့ ဗိုလ္ေလာင္းေတြကေတာ့ အေတာ္ေလးသေဘာက်ပါတယ္။
အဲဒီတံဆိပ္ေတြကလူႀကိဳက္မ်ားေတာ့ နည္းနည္းပြဲဆူလာတာနဲ႔ အဲဒီကိစၥကိုရပ္ပါလို႔ ဗိုလ္မွဴး
ဟားလ္မိုးကို အရာ႐ွိ-ဗိုလ္ေလာင္းတပ္မမွဴး (West Point Commandant of Cadets) ကအ
မိန္႔ေပးလာပါေတာ့တယ္။

“ဒီေသြးေဆာင္ျဖားေယာင္းမွဳကေတာ့ တရားလြန္လာၿပီ…” လို႔လဲ အရာ႐ွိ-ဗိုလ္ေလာင္း
တပ္မမွဴးက မွတ္ခ်က္ခ်ပါတယ္။

၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္ေက်ာင္းဆင္းပြဲစစ္ေရးျပအခမ္းအနား (၂၀၁၃)

က်ေနာ္တို႔ဖန္တီးတဲ့ဇာတ္လမ္းကေတာ္ေတာ္ေတာ့အ႐ွိန္ရေနပါၿပီ။ တျခားတပ္အမ်ဳိးအစားေတြရဲ႕႒ာနေတြက
ဆန္႔က်င္မွဳေတြလုပ္လာၾကပါတယ္။ တပ္အမ်ဳိးအစားေ႐ြးခ်ယ္မွဳလုပ္ရတဲ့ေန႔က်ေတာ့ ဖိုင္နယ္ဗိုလ္ေလာင္း
အေယာက္ (၄၈၀) လံုးကို လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာစာသင္ခန္းမမွာစု႐ံုးလိုက္ပါတယ္။ အခန္း၀မွာေတာ့ တပ္
တခုခ်င္းစီမွ လက္ခံႏိုင္တဲ့ အေရအတြက္ကိုျပထားတဲ့ ဘုတ္ျပားႀကီးတခ်ပ္ေထာင္ထားပါတယ္။ အဲဒီနားမွေတာ့
တပ္ (၆) မ်ဳိးမွ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရာ႐ွိေတြနဲ႔ ကိုယ္စားလွယ္အရာ႐ွိေတြထိုင္ေနၾကပါတယ္။ ဗိုလ္ေလာင္းေတြကို
ရမွတ္အဆင့္အလိုက္ တဦးခ်င္းေခၚပါတယ္။ ဗိုလ္ေလာင္းတေယာက္ကထၿပီး…

“က်ေနာ့္အေနနဲ႔ စစ္အင္ဂ်င္နီယာတပ္ကိုေ႐ြးခ်ယ္ပါတယ္…” လုိ႔ဆိုရင္ သက္ဆိုင္ရာအရာ႐ွိေတြက အဲဒီဗိုလ္ေလာင္းရဲ႕နာမည္ကုိစာရင္းမွတ္လိုက္ၿပီး စစ္အင္ဂ်င္နီယာတပ္မွလက္ခံႏိုင္တဲ့လစ္လပ္ေနရာေတြထဲက
တေနရာေလ်ာ့သြားပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔အပတ္စဥ္မွာ က်ေနာ့္အဆင့္က (၄၃) ပါ။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ေျခလ်င္တပ္ကိုပထမဆံုးစေ႐ြးတဲ့သူျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ေ႐ွ႕ကေမာင္ေတြထဲက
တေယာက္ကဦးသြားပါေရာလား။ ဒါေပမယ့္လည္း အခန္းထဲမွာျဖစ္လာတဲ့ အေနအထားေတြကိုၾကည့္ၿပီး
စိတ္လွဳပ္႐ွားလာတာနဲ႔ သိပ္ေတာ့စိတ္အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ တပ္ေ႐ြးခ်ယ္မွဳလုပ္ေနတာအ
႐ွိန္ရလာေတာ့ ဗိုလ္ေလာင္းတေယာက္က

“က်ေနာ္ေျခလ်င္တပ္ကိုေ႐ြးပါတယ္…” လို႔ဆိုလိုက္တာနဲ႔ “ ႀကိဳက္တယ္ေဟ့..” လို႔ က်ေနာ့္တို႔ေျခလ်င္အုပ္
စုက တခဲနက္ၾသဘာေပးၾကတယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး၊ က်န္တဲ့ဗိုလ္ေလာင္းေတြရဲ႕ေ႐ြးခ်ယ္မွဳေတြက
အေျပာင္းအလဲေတြ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ ပံုမွန္အတိုင္းဆိုရင္ ဗိုလ္ေလာင္းတေယာက္အေနနဲ႔
သံခ်ပ္ကာတပ္ (Armor) ကိုေ႐ြးခ်င္ေပမယ့္ လူျပည့္ေနၿပီဆိုရင္ အေျမာက္တပ္ (Artillery) ကို
ဒုတိယဦးစားေပး၊ ေျခလ်င္တပ္ (Infantry) ကို တတိယဦးစားေပးအေနနဲ႔တဆင့္ခ်င္းေ႐ြးခ်ယ္ၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ေျခလ်င္အုပ္စုရဲ႕တက္ၾကြမွဳေတြကိုေတြ႕ၿပီး သူလည္း၀င္ႏႊဲခ်င္လာေတာ့ ဒုတိယ
ဦးစားေပးျဖစ္တဲ့ အေျမာက္တပ္ကိုမေ႐ြးေတာ့ပဲ တတိယဦးစားေပးျဖစ္တဲ့ ေျခလ်င္တပ္ကိုေက်ာ္ေ႐ြး
လိုက္ပါေတာ့တယ္။ အဲလိုျဖစ္တာေတြပိုပိုမ်ားလာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေနာက္ဆံုးဗိုလ္ေလာင္း
မေရာက္ခင္ေ႐ွ႕က ကပ္လ်က္တေယာက္ရဲ႕အလွည့္ေရာက္လာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေျခလ်င္ကတေနရာနဲ႔ အေျမာက္ကတေနရာ၊ ႏွစ္ေနရာပဲက်န္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒီဗိုလ္ေလာင္းလည္းထရပ္လိုက္ေရာ က်ေနာ္တို႔ေတြအသက္ေတာင္မ႐ွဴမိေတာ့ပဲ ေစာင့္ေနမိၾကပါတယ္။

“က်ေနာ္ ေျခလ်င္တပ္ကိုေ႐ြးပါတယ္…” လို႔လဲအဲဒီေမာင္ကေျပာလိုက္ေရာ က်ေနာ္တို႔အုပ္စု၀င္အားလံုးက ၀ိုင္းၿပီးၾသဘာေပးလိုက္ၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာေနာက္ဆံုးဗိုလ္ေလာင္းက က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ဂ်က္ခ္စလံုး (Jack Sloan) ပါ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ဗ်ာ သူကလည္းေျခလ်င္တပ္ကိုေ႐ြးခ်င္တာျဖစ္ေနတယ္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သူ႔အလွည့္မွာ ေ႐ြးစရာမက်န္ေတာ့ပဲ အလိုအေလ်ာက္အေျမာက္တပ္ကိုေရာက္သြားေတာ့ ဒီေမာင္ငိုမလိုရီမလိုျဖစ္သြားတယ္။ အဲဒါနဲ႔က်ေနာ္တို႔အုပ္စုလည္း ခန္းမေ႐ွ႕က အေျမာက္တပ္ကိုယ္စားလွယ္ဦးေဆာင္အရာ႐ွိဆီကုိခ်ီတက္ၾကရပါေတာ့တယ္။

“ဘယ္လိုမွေတာ့သေဘာမထားပါနဲ႔ လူႀကီးမင္းခင္ဗ်ား… ဗိုလ္ေလာင္းဂ်က္စလံုးက အေျမာက္တပ္သြားဖို႔ စိတ္မပါဘူးျဖစ္ေနပါတယ္၊ သူ႔အေနနဲ႔ေျခလ်င္တပ္ကိုသြားဖို႔ နည္းလမ္းတခုခုမ်ား႐ွိႏိုင္ပါသလား…”

လို႔က်ေနာ္စေမးလိုက္ပါတယ္။ ခါတိုင္းလိုမဟုတ္ပဲ ေနာက္ဆံုးဗိုလ္ေလာင္းကိုရလိုက္ေတာ့ အဲဒီအရာ႐ွိလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးစိတ္ကသိကေအာက္ပံုရပါတယ္။

“ ကိုယ္တို႔အေနနဲ႔ အေျမာက္တပ္ကိုမလာခ်င္တဲ့သူ ဘယ္သူ႔ကိုမွမလိုခ်င္ဘူး၊ တကယ္လို႔အဲဒီဗိုလ္ေလာင္းအေနနဲ႔ ေျခလ်င္ကိုသြားခ်င္ရင္သြားႏိုင္ပါတယ္…”

“လူႀကီးမင္းတကယ္ေျပာတာေနာ္…”

“ေအး…တကယ္ေပါ့ကြ…”

၁၉၅၆၊ ဇြန္လ (၅) ရက္ေန႔မွာ က်ေနာ္တို႔ေက်ာင္းဆင္းပါတယ္။ ဘြဲ႕လက္မွတ္ေတြလက္ခံယူၿပီး ေက်ာင္းဆင္းၿပီးတဲ့တပတ္လံုးလံုး စစ္ေရးျပေတြ၊ မိန္႔ခြန္းေျပာဆိုမွဳေတြ၊ အခမ္းအနားေတြ၊ ေဖ်ာ္ေျဖမွဳေတြ၊ ညစာစားပြဲေတြက်င္းပပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ ဗိုလ္ေလာင္းဘုရားေက်ာင္း (Cadet Chapel) ေတြမွာ လက္ထပ္ပြဲေတြအမ်ားႀကီးက်င္းပၾကပါတယ္။

က်ေနာ့္အေနနဲ႔ အရစ္ (၄) ရစ္ပါတဲ့ ဗိုလ္ေလာင္းအရာ႐ွိအေဆာင္အေယာင္ကို၀တ္ဆင္ရတာေရာ၊ အေမရိကန္ၾကည္းတပ္မေတာ္မွာ ဒုတိယဗိုလ္အဆင့္နဲ႔ ျပန္တမ္း၀င္အရာ႐ွိအျဖစ္ခံအပ္ခံရတာကိုေရာ၊ စင္ေပၚကိုတက္ရတဲ့ (၄၃) ေယာက္ေျမာက္ဗိုလ္ေလာင္းျဖစ္ရတာကိုေရာ၊ ေက်ာင္းဆင္းအရာ႐ွိအားလံုးတခဲနက္ဟစ္ေၾကြးၿပီး ကက္ပ္ဦးထုပ္ေတြကိုေလထဲကိုပစ္တင္လိုက္ရတာေတြကိုေရာ အားရေက်နပ္ဂုဏ္ယူမိပါတယ္။

ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႔ေက်ာင္းဆင္းရတာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ပီတိအျဖစ္ရဆံုးကေတာ့ အေဖနဲ႔ပတ္သက္လို႔ပါ။ က်ေနာ့္ေက်ာင္းဆင္းပြဲမွာ အေဖနဲ႔အေမတက္ေရာက္ၾကပါတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းပြဲလည္းၿပီးေရာ အေဖကက်ေနာ့္ကို၀မ္းသာအားရနဲ႔ေပြ႕ဖက္ထားပါတယ္၊ အေဖ့ခမ်ာ၀မ္းသာလြန္းလို႔မ်က္ရည္ေတြေတာင္လည္ေနပါတယ္။ သူ႔သားေတာ္ေမာင္၀က္စ္ပြိဳင့္ကေနေက်ာင္းဆင္းဖို႔ဆိုတဲ့ သူ႔ရဲ႕အိပ္မက္တကယ္ျဖစ္လာတဲ့အတြက္ သူ႔ရဲ႕၀မ္းသာေပ်ာ္႐ႊင္မွဳကို က်ေနာ္ျမင္ေနရပါတယ္။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္လည္း သားေကာင္းတေယာက္လို႔ခံစားမိပါတယ္။

က်ေနာ့္အေပၚမွာ ၀က္စ္ပြိဳင့္စစ္တကၠသိုလ္ရဲ႕သက္ေရာက္မွဳကို ယေန႔ခ်ိန္ထိအတိအက်ေျပာဖို႔မလြယ္လွပါဘူး။ စံႏွဴန္းေတြသတ္မွတ္ထားတဲ့စစ္ဘက္အသိုင္းအ၀ိုင္းတခုမွာ (၄) ႏွစ္တိုင္တိုင္ေနစဥ္တုန္းမွာ တန္ဖိုးသတ္မွတ္မွဳစနစ္သစ္တခုက က်ေနာ့္စိတ္ထဲမွာျဖစ္တည္လာခဲ့ပါတယ္။ ဗိုလ္ေလာင္းသစ္အေနနဲ႔၀က္စ္ပြိဳင့္သင္တန္းသားဘ၀ကိုစတင္ခဲ့ေတာ့ “တာ၀န္၊ ဂုဏ္သိကၡာ၊ တိုင္းျပည္” ဆိုတဲ့ေဆာင္ပုဒ္ကို အေဖ့ဆီကပဲၾကားဖူးခဲ့တာပါ။ က်ေနာ့္အေနနဲ႔ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုေတာ့ကိုယ္ခ်စ္တာေပါ့ဗ်ာ။ မွားေနတာကို အမွန္ေျပာဖို႔လည္းသိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခ်ိန္က က်ေနာ့္အသိစိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာမွာ အနည္းအက်ဥ္းေလးပဲဖြံ႕ျဖိဳးပါေသးတယ္။

၀က္စ္ပြိဳင့္ကေက်ာင္းဆင္းၿပီးေတာ့ အဲဒီတန္ဖိုးေတြကသံမွိဳစြဲသလိုပဲ စိတ္ထဲမွာတသားထည္းစူး၀င္သြားပါေတာ့တယ္။ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအားျဖင့္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ကိုလြတ္ေျမာက္မွဳရသြားတာေပါ့။ အဆင့္၊ ဆုတံဆိပ္၊ စြမ္းေဆာင္ရည္အကဲျဖတ္မွတ္တမ္းေတြကို အဓိကထားတဲ့ အေမရိကန္တပ္မေတာ္က ရည္မွန္းခ်က္ေတြနဲ႔႐ွင္သန္ဖို႔ အလြယ္ကူဆံုးအဖြဲ႕အစည္းတရပ္ပါ။ တခ်ဳိ႕ေသာစစ္အရာ႐ွိေတြက သူတို႔စစ္မွဳထမ္းကာလတေလွ်ာက္လံုးမွာ အထက္လူႀကီးႀကိဳက္ဖို႔အတြက္အဓိကလွဳပ္႐ွားၿပီး အဆင့္၊ရာထူးတက္ဖုိ႔အတြက္ေသာကေရာက္ေနၾကရပါတယ္။ အဲဒီဘ၀မ်ဳိးက သိပ္ေတာ့ေပ်ာ္စရာမေကာင္းလွပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ၀က္စ္ပြိဳင့္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက မိမိရဲ႕ပုဂၢလအက်ဳိးထက္ အလုပ္ကိုအေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္လုပ္ဖို႔ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားမငဲ့ပဲ၊ ေနာက္ဆံုးကိုယ့္အတြက္ဘာမွမရခ်င္မရပါေစ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အတြက္လုပ္စရာ႐ွိတာကို အျပည့္အ၀လုပ္ေဆာင္ဖို႔ စိတ္ဓါတ္အင္အားေကာင္းေအာင္႐ုိက္သြင္းေပးခဲ့ၿပီး က်ေနာ့္ကို ေသာကေတြနဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္စရာမေကာင္းတဲ့ဘ၀မ်ဳိးမေရာက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ ၀က္စ္ပြိဳင့္ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကေန က်ေနာ့္အတြက္ စစ္မွဳထမ္းအလုပ္အျပင္ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ယံုၾကည္မွဳခြန္အားေတြကိုပါရ႐ွိခဲ့ပါတယ္။

အေမရိကန္လႊတ္ေတာ္အေဆာက္အဦး (Capitol Hill)

၀က္စ္ပြိဳင့္ကေနေက်ာင္းဆင္းသြားသူတိုင္းမွာ အဲဒီတာ၀န္သိစိတ္႐ွိသြားတာေတာ့မဟုတ္ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာ့ ႐ွိလာခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းဆင္းၿပီးလို႔ ေနာက္ထပ္အႏွစ္ (၃၀) ၾကာၿပီးတေန႔က်ေတာ့ ပင္တဂြန္စစ္႒ာနခ်ဳပ္မွာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းအရင္းအခ်ာ (၂) ေယာက္ျဖစ္တဲ့ တပတ္စဥ္တည္းသူငယ္ခ်င္း ေတာ္မ္၀ိုင္းစတိုင္း (Tom Weinstein) နဲ႔ အရံဗိုလ္သင္တန္း (ROTC) ဆင္း ေဘာ့ပ္ရစၥကာဆီ (Bob Riscassi) တို႔နဲ႔ေကာ္ဖီေသာက္ရင္းစကားေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ က်ေနာ္တို႔သံုးေယာက္လံုး ၾကယ္ (၃) ပြင့္ – ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးအဆင့္ စစ္အရာ႐ွိေတြျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ စကားေျပာရတဲ့အဓိကအေၾကာင္းက ၀ါ႐ွင္တန္ၿမိဳ႕ေတာ္ (ပင္တဂြန္စစ္႒ာနခ်ဳပ္နဲ႔ လႊတ္ေတာ္) မွာထိေတြ႕ဆက္ဆံရတဲ့လူေတြနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ညည္းညူမိၾကတာပါ။ အဲဒီကလူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကိုယ္က်ဳိးသက္သက္သမားေတြမ်ားပါတယ္။

ၾကည္းတပ္ေထာက္လွမ္းေရးအႀကီးအကဲျဖစ္လာတဲ့ “ေတာ္မ္” ကေတြးေခၚဆင္ျခင္မွဳအားေကာင္းတဲ့လူတေယာက္ျဖစ္ၿပီး စကားေျပာတဲ့ေနရာမွာ ခ်က္က်လက္က်ေျပာဆိုတတ္သူတေယာက္အျဖစ္ ထင္႐ွားပါတယ္။ က်ေနာ္သူ႔ကိုေမးခြန္းတခုေမးမိတယ္…

“ ေတာ္မ္… မင္းကဘယ္လိုလုပ္ၿပီး တက္လမ္း႐ွာဖို႔သိပ္ၿပီးအားမထည့္ျဖစ္တာလဲ…

တျခားလူအမ်ားစုမွာမ႐ွိတဲ့ က်င့္၀တ္နဲ႔သိကၡာ စံႏွဴန္းေတြနဲ႔ဘာလို႔ေနဖို႔ႀကိဳးစားေနတာတုန္း…”

ေမးခြန္းဆံုးေတာ့ သူကမဆိုင္းမတြပဲအေျဖေပးပါတယ္။

“ ငါ ၀က္စ္ပြိဳင့္ကိုစေရာက္ေတာ့ ဘာမွျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္သိပ္မသိတဲ့ နယူးဂ်ာစီက ဂလယ္အူေၾကာင္ ဂ်ဴးေလးတေကာင္ေပါ့ကြာ… ၀က္စ္ပြိဳင့္မွာတို႔ေတြ (၄) ႏွစ္သင္တန္းတက္ခဲ့တုန္းက ေက်ာင္းမွာသင္ေပးတဲ့ စံႏွဴန္းေတြကိုမင္းမွတ္မိေသးတယ္မဟုတ္လား… ေအး..အဲဒါေတြကိုငါတကယ္ယံုၾကည္မိခဲ့တယ္…”

သူတင္ပဲလား… က်ေနာ္လည္းဒီတုိင္းပါပဲ…

About these ads